Mijn peuter stelt me regelmatig voor uitdagingen.
Zo vond ik mezelf laatst terug in de kinderkamer, rond een uur of drie ’s nachts, gehurkt naast een ontroostbare peuter die ‘haar gele kwakkie kwijt was’.
Aangezien Teddy de uitdaging ‘hoe krijg ik zoveel mogelijk knuffels/speelgoed/random meuk in mijn bed’ naar een hoger niveau heeft getild, kwam het zoeken naar ‘gele kwakkie’ neer op het zoeken naar je vriendin met wie je hebt afgesproken op het midden van het Leidseplein tijdens Koninginnedag.
Ondoenlijk.
“Anders gaan we morgen samen zoeken, oké?” probeerde ik nog tegen beter weten in, maar ik had mijn woorden nog niet uitgesproken of ik zag de aanzet van een trillende onderlip en grote ogen vol opwellende tranen.
Zucht. Operatie Gele Kwakkie, to the rescue.
Stap 1 was; nagaan wie the hell ‘gele kwakkie’ was. Na veel gesnik kwam het antwoord; het bleek te gaan om een minuscuul geel eendenknuffeltje. Check.
Stap 2 was om midden in de nacht een geruisloze zoektocht te starten, die succesvol af te ronden, en dan bij voorkeur peuterlief in een soort slaapmodus te houden zodat ik de nacht kon voortzetten zoals ik dat tegenwoordig het liefste doe; slapend.
Zou ik het licht aandoen, met de kans ‘gele kwakkie’ (we moesten toch eens gaan brainstormen over een andere naam, zo nam ik me voor) snel terug te vinden en het risico peuterlief helemaal wakker te maken?
Of liet ik het licht uit om in de duisternis al ploeterend op zoek te gaan maar de peuter in slaapmodus te laten?
Hm. Tricky.
Na een bliksemsnelle afweging besloot ik tot de laatste optie, waarmee ik zowel mijn uitdaging als, hopelijk, mijn kans op slaap vergrootte.
Mijn handen tastten onder de deken en vonden daar vele knuffels, poppen, een springtouw, een boekje van Dikkie Dik, meerdere toilet- en handtasjes, een tupperware bakje (don’t ask), maar geen gele kwakkie. Het zweet brak me uit.
Vlak voordat er een pedagogisch niet-verantwoord zinnetje van mijn lippen wilde rollen hield peuterlief een onooglijk knuffelbeestje omhoog, zo klein, dat het bijna niet waarneembaar was. Ze zei triomfantelijk: “Oh! Hier is gele kwakkie! Onder mijn kussen, haha!”
Vervolgens draaide ze zich om, mompelde nog; “Oh kwakkie, wat fijn dat je er bent!” en sliep weer in.
Ik verliet haar kamer. Klaarwakker.
Koken vind ik een uitdaging. Oh, en ik schrijf. Vaak.
- Shit! - 8 augustus 2021
- Gele Kwakkie, oftewel; een lofzang op de slaap - 1 augustus 2021
- Gesprek met James; nachtelijke mama-monoloog - 11 juli 2021
2 Reacties
Oh wat een heerlijk verhaal weer!
Het leuke is dat ik er ook echt “beeld” bij heb. De tranen van het lachen gedept en mascara weer doorgelopen, bedankt!
Van de favoriete knuffel 5 stuks. Gelukkig altijd reserves. Onze dame presteert het om hem na 1 dag in de was te doen. Hij is namelijk vies. Je begrijpt het al we blijven wassen. Maar bij het nachtelijke probleem gewoon een reserve pakken.
Reacties gesloten