Gesprek met James; nachtelijke mama-monoloog

Door Charlotte

Hè? Wat? Waar?
Wat is het nog donker zeg. Hoe laat is het? Drie uur alweer?  Regen tikt tegen de ramen, hoor ik. De wind giert om het huis. Ik wil me nog eens omdraaien,  maar dat gaat niet, want ik hoor jou naast me zachte geluidjes maken. Je smakt op je handjes. Ik weet dat jouw voorzichtige gemor weldra zal overgaan in een luid gejammer, dus sta ik op, dan kan je papa blijven slapen.

 

Hee kereltje, alweer wakker? Honger? Kom maar met mama mee. Hmmm, wat ruik je toch lekker. Zo bekend. Zo van mij.

Daar zitten we weer, samen op de bank. Ik doe een lampje aan, goed? Eentje maar, dan kan ik je even bekijken. Wat ben je toch knap. En alweer groter dan gisteren.

Hé, we hebben echt oogcontact. Dat hadden we vorige week nog niet. Je blik dwaalt af, glijdt langs muur en plafond en volgt iets dat ik niet kan zien. Je maakt tevreden geluidjes terwijl je de melk gulzig naar binnen klokt. Toe maar jochie, groei maar.

 

Weet je wel hoe blij ik ben dat jij er bent? Dat je naar deze wereld bent gekomen en je nu op mijn schoot ligt?

De wereld is een mooie plek hoor. Met bossen en zeeën en stranden vol zand om uren in te wroeten. Met bergen en dalen, met zomers en winters, met zon en met regen. Net als het leven, eigenlijk.

 

Weet je wel dat ik heel snode plannen met je heb? Zolang het kan zal ik je namelijk overladen met kussen en knuffels, omdat ik weet dat het niet lang zal duren voor je dingen leert zeggen als ‘nee’, ‘niet doen’ en ‘wil ik niet’. Voor ik je steeds een beetje meer zal moeten loslaten.

Ik zal je gekke mutsen opzetten als we naar buiten gaan, van die mutsen met oortjes erop. Ik zal honderdduizend foto’s van je maken, vooral van de momenten dat je een appelstroop-snor hebt of dat al je haartjes recht overeind staan. Ik sluit niet uit dat we je nog eens in een prinsessenjurk hijsen, gewoon, omdat het kan.

 

Ik kijk naar je handjes, aai over je piepkleine vingers, en ik vraag me af wat je daar later mee gaat doen.  Waar je ze voor gaat gebruiken. Gaan ze ooit hersenen opereren? Bomen planten? Huizen schilderen? Gaan ze schrijven? Kneden? Malen? Creëren?

Voor mijn part schep je er putjes mee leeg. Zolang jij maar gelukkig bent.

 

Weet je dat, sinds je zusje en jij er zijn, ik niet meer goed naar het journaal kan kijken? De tijd dat jullie kritische vragen zullen gaan stellen die beginnen met ‘waarom..?’ ligt niet ver in de toekomst. Weet je dat ik me nu al af en toe afvraag hoe ik jullie later moet uitleggen dat er mensen zijn die slechte dingen doen? Die andere mensen pijn doen, of erger? Dat er kindjes zijn die alleen maar haat kennen, en oorlog?

Eerlijk gezegd, en dat kan ik je nu al verklappen, weet ik dat antwoord niet. Ik kan je van alles uitleggen, maar dat niet. Ik kan je alleen maar beloven dat ik jullie zal grootbrengen met normen, waarden en principes. En liefde. Enorm veel liefde.

En misschien dat jullie dan de wereld waarin we leven nog mooier kunnen maken.

 

Ik beloof ook dat ik je zal indoctrineren met foute muziek, want daar hou ik zo van. Dat we met z’n allen in de keuken zullen dansen tot we erbij neervallen en gierend over elkaar heen buitelen. Dat we hutten zullen bouwen, wandelingen maken en zullen wroeten in het zand. Dat we vallen en weer opstaan en dan waarschijnlijk weer vallen, helemaal als je de motoriek hebt van je moeder.

Dat we elk jaar kerst vieren, met een boom die we luid zingend versieren met slingers en ballen en groteske knutsels. Dat we soms zullen huilen en vaak zullen lachen en spelen in de zon en in plassen stampen in de regen.

 

Ik beloof je dat ik altijd van je zal houden, wat er ook gebeurt. Ook als je een driftbui krijgt in de supermarkt, of als je besluit met je stiften een kunstwerk te maken op de bank.  En ook als je niet wil eten of luisteren of als je Titus vol smeert met broccoli of Sudocrem.

We zullen het vaak leuk hebben met elkaar. En soms ook niet. Want ‘leuk’ kun je alleen voelen als je ‘niet leuk’  ook kent.

Ik wil je leren dat het lelijke en het mooie altijd met elkaar verbonden zijn. Want zonder donker is er geen licht, zonder verdriet geen vreugde.

De wereld is even mooi als lelijk, maar soms lijkt het lelijk veel meer aanwezig. De kunst is dan om het mooie te blijven zien, om het te koesteren en op te poetsen zodat het gaat glimmen. Zal je dat altijd proberen, jochie? Om steeds te blijven koesteren en poetsen?

 

Fles alweer leeg, joh? Jij had echt trek. Kom, ik hou je rechtop, dan kun je even ontluchten. Was dat een lachje? Ja hoor, dat was een lachje. Ik zag het heus wel. Wat ben je toch knap.

 

Kom, dan gaan we weer naar bed. Lekker slapen.

Charlotte
Laatste berichten van Charlotte (alles zien)

You may also like

1 Reactie

Francisca 24 januari 2015 - 22:32

Oh, wat onbeschrijfelijk mooi.

Reacties gesloten

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten