Ik ben het waard

Door Tamara

Gisteren was de laatste dag van mijn cognitieve training, toen ik ermee begon en de groep mensen waarmee ik deze groep mee zou vormen voor het eerst zag. Dacht ik alleen maar, ”Waar ben ik nou weer aan begonnen?!”. Nu tien weken later, heeft het mijn wereld compleet op z’n kop gezet. Ik heb eindelijk mijzelf gevonden, wat ik eigenlijk vooraf niet voor mogelijk hield.

De eerste dag

Deze training was een aansluiting na een ander traject wat ik al had doorlopen, maar eigenlijk niet alles uit had kunnen halen wat ik had gehoopt. Groepstherapie, praten met andere mensen erbij over alles wat zo dicht bij je staat, over wat je voelt en vaak denkt. Ik weet nog precies hoe ik daar de eerste dag binnen kwam, m’n hart bontste in m’n keel en ik kon met moeite uitbrengen wie ik was. Er werd gevraagd wat ik hoopte te leren van deze training, ik sprak mijn wensen uit, met weinig hoop dat het ook daadwerkelijk zo zou zijn dat ze uit zouden komen.

De eerste weken

De eerste weken leerde ik zoveel over mijzelf, hoe ik dacht, wat ik voelde en welke paden ik in m’n hersenen continu nam om maar het meest negatieve over mijzelf te kunnen denken. De paden die ik altijd nam waren dik geasfalteerd, gemaakt door het verleden, door alles wat ik heb meegemaakt, door mensen die mij teleurgesteld hebben, mijn vertrouwen beschaamd hebben, door teleurstellingen in het leven ansich, door opvoeding, door angsten, door moederschap, door verantwoordelijkheid, door nog zoveel andere redenen. Ze waren zo dik geasfalteerd dat ik geen andere wegen bijna meer gebruikte, het waren automatische gedachtes die bepaalde hoe ik me moest gedragen, hoe ik moest voldoen aan wat mensen in mijn ogen van mij verwachten.

In kaart brengen

Het in kaart brengen van deze gedachtes ”schema’s” genoemd geeft je zoveel meer inzicht, je leert dat ook andere mensen deze schema’s hebben in een groep en je leert denkfouten herkennen en geloof mij als ik dat zeg dat ik veel van die fouten heb gemaakt. Zo kon ik goed rampdenken, kansen overschatten, toekomst voorspellen, Personaliseren, Onderschatten van eigen kunnen, mij overmatig verantwoordelijk voelen, gedachte lezen, emotioneel redeneren en moest ik perse in veel gevallen 100 procent zekerheid eisen. En dit alles kost tijd, zeeën van tijd! Op een dag ben je zoveel bezig met alles in je hoofd, dat je leven om je heen voorbij schiet.

10 weken

Maar nu tien weken verder zijn mijn emoties meer dan ooit in balans, angst speelt niet meer de hoofdrol, mijn denkfouten kan ik draaien en omdenken en ook dat ging allemaal niet zomaar, wat ben ik mijzelf in deze therapie tegengekomen, wat heb ik lang mijzelf weggecijferd, wat heb ik lang gedacht dat zoals ik was, de echte ik was. Het lag zo ver af van de realiteit.

Omdenken

Het omdenken is echt een kunst, er zijn zoveel manieren om dit te doen. Het vinden van de denkfouten, heeft mij al vijftig procent geholpen naar de goede weg maar ook het uitdagen van gedachten, is een goede manier van het vinden van de kerngedachte. Want is het nou echt zo erg als iets niet of wel gebeurd? Helpt het mij om zo te denken? Maar ook een taart (rond diagram)  maken om te zien wie er allemaal verantwoordelijk zijn voor een situatie, geeft zoveel invloed op hoe je denkt. En dan zijn er nog experimenten die ik de afgelopen tijd zonder dat mensen het zelf wisten met hun samen heb uitgevoerd. Ik heb mensen om mij heen moeten testen, om te kijken of de dingen die ik dacht ook daadwerkelijk zo waren of dat ik aan het toekomst voorspellen was of dat ik aan het gedachte lezen was.

Experimenten

Maar ook dingen getest in de zin van wat er gebeurd als je gewoon iets niet doet, wat gebeurt er dan? Of dat je juist wel eens voor jezelf kiest? Of die keer dat ik duidelijk heb gemaakt waar mijn grenzen lagen? Wat was dan het ergste wat er kon gebeuren? Er waren zoveel manieren om mijn eigen gedachtes op de proef te stellen. Ik heb ze allemaal toegepast, ik heb voors en tegens met elkaar vergeleken, ik heb sommige gedachtes kunnen ontkrachten, maar ben ook tot de realisatie gekomen dat sommige dingen daadwerkelijk zijn zoals ik ze zelf had bedacht. Maar wat is daar erg aan? En moet je daar dan ook iets zelf mee? Zegt het ook niet iets voor de ander? Anderen kan je niet veranderen, anderen zijn ook zoals zij zijn. En dat is helemaal niet erg, omdat zodra je je eigenwaarde weet. Het beiden los van elkaar kan bestaan, en je er ook helemaal niks meer mee hoeft. Het is goed.. Ik kan loslaten…

Ik ben het waard

De eerste week van mijn training kwam de stelling, ”Ik ben het waard”. Van 0 tot 100 procent moest ik aangeven hoe ik dat zag, mijn score was 20 procent. 80 procent van mijzelf geloofde heilig dat ik mijzelf het helemaal niet waard vind. Dat ik er niet toe deed, dat mijn mening er niet toe deed, dat het voor mijzelf maar ook niet voor andere belangrijk is om te weten hoe het met mij ging of gaat. Ik was ervan overtuigd dat dit ook voor altijd zo zou blijven, nu weken later weet ik dat ik het waard ben. Ik weet het niet alleen, maar ik voel het ook. Ik ben het waard om met respect behandeld te worden, ik ben het waard om gehoord te worden, ik ben het waard om er als mens te zijn, ik ben het waard om mijzelf tijd te gunnen, ik ben het waard om een goede moeder te kunnen zijn, ik ben het waard om dat ik goed ben zoals ik nu ben. Ik ben het waard om van gehouden te worden. Ik ben het waard om fouten te mogen maken, Ik ben het zo waard, gewoon om wie ik ben!

Omgeving

M’n omgeving merkte in het begin nog niet echt de veranderingen, maar nu na al deze weken zijn hun de gene die moeten wennen. Aan het feit dat ik ook mijn gevoelens laat gelden, omdat ik mijn grenzen bewaak, omdat ik voor mijzelf soms kies, omdat ik een gekke drukke maar zo’n liefdevolle moeder ben, omdat ik mezelf meer geef, omdat ik vrij ben, vrij van binnen ik voel me zo vrij. Vrij om te zijn wie ik ben, vrij omdat het gewoon kan en mag. Ik hou zoveel van mijzelf, zelfs van m’n lichaam heb ik leren houden, ik draag zorg voor het goed zorgen voor mijzelf. Gewoon omdat ik dat wil en niks moet, maar omdat ik bij mezelf kan blijven staan in mijn keuzes, omdat de keuzes die ik nu maak recht uit m’n hart komen en ik niet meer dingen hoef uit plichtsbesef, of uit angsten, of om zoveel andere reden.

Tot slot

De paden die zo goed geasfalteerd waren in m’n hersenen, beginnen langzaam een beetje af te brokkelen en de nieuwe paden hebben een dun laagje asfalt gekregen. Een laagje waar ik verder aan kan bouwen, waar ik een steeds dikker laagje op kan en mag gaan leggen. Wat ik met zoveel liefde doe, omdat het mijn leven nu zoveel makkelijker is, dat ik niet meer mijzelf hoef te laten leiden door anderen, door angst of voor andere redenen. Maar gewoon mijzelf kan en mag zijn gewoon omdat ik het waard ben!

 

 

Tamara
Laatste berichten van Tamara (alles zien)

You may also like

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten