Mijn kind in lijstjes. Ik ben dol op lijstjes. Ze geven me houvast en ik kan lekker afstrepen. Bovendien geeft het rust in mijn vaak bijzonder drukke hoofd. Dus het boek ‘Mijn kind in lijstjes’, dat ik kreeg van een van mijn best vrienden bij al het overtallige speelgoed van zijn mooie dochter, deed mijn hartje sneller kloppen. Een van de lijstjes is ‘Mijn blunders als ouder’. Ik denk terug aan mijn eigen blunders. Aan alle blunders, want ouder ben ik nog niet zo lang. Er zijn twee blogs van mij waarin ik uitleg dat de bijnaam Letsel volkomen terecht is. Ik ben eigenlijk altijd wel ergens geestelijk of lichamelijk aangeschoten wild, is er geen blauwe plek door tafelstoel/poot dan wel koffieroerstaafje dan heb ik wel een psychisch deukje van een of ander opgelopen. Het hoort gewoon bij mij. De laatste tijd gaat het best aardig, op een hardnekkige verkoudheid na, die ik bij de BUC heb opgelopen (Bacillen Uitwissel Club, oftewel Kinder Dahaaaag Verblijf). Al gaat onze nazaat daar slechts een dag in de week naar toe, ze komt altijd wel met een nieuwe vorm van lichte TBC, griep of blafhoest thuis. Laten we zeggen dat we hier thuis heel blij zijn dat cholera en difterie zelden of nooit meer voorkomen in onze contreien, want anders zouden we hier thuis waden door de stront. Excuses voor deze plastische uitspraak, ook dat leer je met een baby. Kak, snot, pies, kots, ga zo maar door, het wordt een vast onderdeel van je dagritme en ook nachtritme als je pech hebt.
Wij hebben over het algemeen weinig pech. Onze dochter is een slowjuicer wat kak aangaat; er komen bijna louter vezels uit. Ze gaat zeer efficiënt om met de voeding die ze krijgt zullen we maar zeggen. Snot en plas is er genoeg maar verder weet het kind haar excrementen goed binnen te houden. Een zegen noemen we dat. De keren dat ik word ondergebarft of dat er over me heen is gescheten zijn op een hand te tellen, echt waar. Dus wat dat betreft heb ik geluk. Zelf ben ik een enorme blunderaar. Ik blijf hangen met rokken tussen spaken en kettingen van fietsen, ik brand me standaard aan elke tosti en eigenlijk brand ik me aan alles dat warmer is dan 60 graden, ik glij uit, val om, stoot me, haal me open, schaaf me, bots tegen alles op, verlies evenwichten, blijf haken, steken, hangen en ga zo maar door. Er is een reden dat ik niet doe aan bergbeklimmen en diepzeeduiken en dat ik me nooit in een grot zal begeven om me door spleten en kleine openingetjes te wurmen. De kans dat ik bij het naar de locatie toegaan al ernstig gewond raak is enorm en bij zulke spannende oefeningen ben ik geheid degene die zichzelf te pletter stort, al is het op 30 meter onder de zeespiegel, ik krijg het voor elkaar. Ik doe aan urban exploration, het bezoeken van verlaten locaties waaronder kastelen die op instorten staan, fabrieken die al jaren verroest liggen te wachten op een herbestemming die nooit gaat komen en kazernes die al een koude oorlog geleden verlaten zijn door de Russen. Gevaarlijk? Reken maar. Voor iemand zoals ik zelfs potentieel dodelijk. Maar omdat deze hobby mij zoveel inspiratie, gezonde spanning en plezier oplevert (ik ga zaterdag weer, yesssss), ben ik extreem voorzichtig en breng ik het er meestal met lichte verwondingen vanaf. Wel altijd standaard met brandnetelblaasjes op mijn hooha, want ik hurk immer verkeerd bij mijn zoveelste (zenuwen)plasje.
We hopen dat onze dochter mijn lamlendige spiercoördinatie en ADHD niet heeft geërfd. Mama blundert namelijk al genoeg, overigens ook met het kind. Zo heb ik spruitje in het begin van haar vast-voedsel-leren-eten traject erwtjes gegeven. Zeven dagen achter elkaar. Ja dat stond er, je moet iets zeven keer aanbieden en dan lustten ze het. Maar dat hoeft niet aan een stuk dus… Mocht je niks hebben met de kaka van je baby dan moet je dat doen, het kind was onwaarschijnlijk geconstipeerd en mama voelde zich onwaarschijnlijk schuldig (allemaal goed gekomen overigens, zie slowjuicer). Of gisteren. Gisteren ging het snotverkouden wijfje in haar douchezitje onder de douche, lekker warm, goed tegen de verkoudheid, bacteriën en bacillen wegspoelen. Terwijl ze heerlijk zat te spelen en papa haar in de gaten hield maakte ik een verse maaltijd voor onze lady, zoals het een goed lakei betaamt. Iets met gestoomde courgette, wortel, omelet en aardappelpuree. Na het vermalen van de groentehap spoelde ik de blender af. Een ijselijke gil klonk vanuit de douche, gevolgd door keihard huilen. Papa reageerde als de bliksem door de kraan uit te gooien en kind op te pakken. Wat was er? Had ze pijn? Bloedde ze? Nee hoor. Mama had bij het afspoelen van de blender haar warme water afgepakt en ze zat even onder een koude douche… Wat is mama toch ook een muts met veren. Een vriendin van mij zei al “Je gaat je kinderen pijn doen, wen er maar aan. Je doet het (zelden) expres maar het gebeurt gewoon”. Uiteraard bezeer ik liever mezelf af en toe, dan dat zij pijn heeft. Een kleine blunder daargelaten natuurlijk. Dan heb ik in ieder geval wel weer iets voor het blunderlijstje in mijn boekje.
Op 20 juli, 5 dagen nadat ik 38 ben geworden, is onze dochter Nimhue geboren. Vanwege de onmogelijke uitspraak (Nimmewee) is haar roepnaam Nimh. Zij is, uiteraard, ons kleine wondertje. Eerder genoemde man en vader is mijn rots in woelige branding.
Sinds mijn 36ste weet ik dat ik ADHD heb, na een lange en vaak moeilijke zoektocht naar wat er nou toch 'anders' aan mij was.
Bloggen doe ik niet alleen over zwanger-en moederschap maar over het leven an sich. Naast dat ik schrijf voor mijn werk ben ik Event Manager en Wedding Planner. Mijn schrijfstijl is al sinds mijn eerste blogs onomwonden en kritisch en overgoten met een sausje van zwartgallig sarcasme. Ik ontzie niets en niemand, en zeker mijzelf niet.
De belangrijkste kernwaarde in mijn leven: Liefde. En humor. Zonder humor was ik er allang niet meer geweest en zou ik al helemaal geen tweede baby willen.
- Met de complimenten van de directie - 2 maart 2021
- Heerlijke Stoofperentaart - 20 november 2020
- Bij brandwonden; Eerst lauw water, de rest komt later! - 17 januari 2018
2 Reacties
Geweldig stukje weer.
Herkendbaar!!! En helaas onvermijdelijk… Vandaag liet ik nonchalant n tussendeur open; Annika zeilde met hoofd vooruit n meter naar beneden op t grint. Ze ziet er nu uit in haar gezicht alsof ze n bijrol heeft in The Walking Dead ?
Reacties gesloten