Als mama’s hebben we veel te verduren. De onzekerheden die het krijgen van kinderen met zich meebrengt maar ook je eigen onzekerheid, over bijvoorbeeld je uiterlijk. Zijn jullie ook weleens onzeker?Eerlijk gezegd ben ik altijd een beetje onzeker geweest, over mijn kleding, mijn uiterlijk of gewoon mijn persoonlijkheid. Pas toen ik mama werd, werd ik ook zekerder over mijzelf en werd daardoor ook zekerder over mijn kledingkeuze bijvoorbeeld waardoor ik meer kleur ben gaan dragen bijvoorbeeld. Het scheelt want daardoor heb ik minder bevestiging nodig. Al ging ik laatst Bh’s shoppen (de afgrijselijke ervaring!) en ik paste niks van “mijn” oude model. Met veel moeite heb ik een nieuw model gepast en dat zit super maar ik werd er toch wel weer een beetje onzeker door. Vreemd eigenlijk maar toch. Nu ik de nieuwe Bh’s een paar dagen heb gedragen ben ik erg blij maar ik moest er wel dus even doorheen.
Maar zo heb je ook je onzekerheden als mama. Doe ik het wel goed, kijkt ze niet te veel tv, stimuleer ik haar wel voldoende, is ze gelukkig, wat kan ik anders doen, ze spreekt de R nog niet goed uit dus moet ze misschien naar logopedie? En ga zo maar door. Zo eet de mini bijna geen fruit, al stimuleer ik m’n billen eraf (I wish this could be so easy met de billen) en smoothies o.i.d. gaat er gewoon ook niet in. De hele familie eet niet echt veel fruit dus heel gek is het misschien niet. Maar dan zie ik een uk aan de avocado en dan denk ik: “Hmzzz das toch niet lekker zo? Lekker bij de taco/ nacho’s/ tortilla’s!”
It’s a family thing denk ik dan maar. En op die manier probeer ik m’n twijfels over mezelf en mijn opvoedkundige taken wat te verminderen.
Laatst was er bij de werkgever ook een functie die ik eigenlijk als mijn ideaal zie. Maar vervolgens zie ik allemaal beren op de weg en heb ik niet eens gesolliciteerd. Mezelf compleet de functie uit het hoofd gekletst, en waarom? Angst voor het onbekende denk ik en bang om afgewezen te worden. Terwijl ik echt wel weet dat ik capabel ben en geschikt voor de functie zou zijn. Stom want nu is de kans verkeken en de vacature is er allang niet meer. Na een gesprekje met collega’s en de man erover heb ik mezelf beloofd om de volgende keer dat zo’n vacature ontstaat, dat ik echt ga reageren!
Ik ben vooral erg bang dat ik mijn onzekerheden overbreng op de mini en dat wil ik pertinent niet. Daarom dat ik toch wel hard mijn best doe om mijn twijfels over mezelf/ mijn huis/ mijn professionele leven te verminderen en zekerder te worden over mezelf. En mensen die me oppervlakkig kennen die denken dan ook dat ik erg zelfverzekerd ben, dat scheelt wel weer iets maar de mensen die me echt kennen kijken door de bravoure heen. En ook dat scheelt. Ik vind het prettig dat ik mezelf kan zijn bij vriendinnen, de onzekerheden kan bespreken, al weten ze het eigenlijk wel. Maar ook zij kunnen het met mij bespreken, volgens mij is dat belangrijk om te kunnen doen met anderen, op die manier kun je ook checken of bepaalde twijfels wel reëel zijn.
Mijn vraag vandaag is: Zijn jullie weleens onzeker en waarover dan?
- Afscheid Kimberly - 5 september 2016
- DigiMama; De week van Kimberly - 25 juli 2016
- Mama’s (on-) zekerheid - 22 juli 2016