hypochondrie ik had er vroeger nog nooit van gehoord, ik wist niet eens van het bestaan af maar na de geboorte van Michael heb ik het ben ik bang toch al wel een beetje gekregen. Ik was nog maar 8 weken geleden bevallen en na de vijftigste verjaardag van mijn schoonmoeder voelde ik mij in de auto onwel worden.
Binnen 10 minuten voelde ik mijn gehele linkerzijde van mijn lichaam niet meer, m’n linker mondhoek begon te hangen en ik kwam niet meer uit mijn woorden. Voor ik het wist had ik 112 ingedrukt op mijn telefoon en gaf ik hem aan Robbert die inmiddels op de vluchtstrook was gaan staan.
Je zag binnen enkele seconden de matrix borden boven de snelweg aanschieten en vanuit tegengestelde richting kwam een politieauto met sirenes onze kant op. Enige wat ik kon denken was dat ik niet Michael alleen wou laten, ik was immers nog maar net moeder geworden en hij was nog zo klein. Uiteindelijk kwam een agent naast mij zitten en hield m’n hand vast en vroeg van alles over Michael die lief op de achterbank lag te slapen. Ik wou natuurlijk van alles vertellen, maar het lukt mij amper. Binnen enkele minuten later was het ambulance personeel aanwezig en was ik na enkele plakkers en bloeddruk meter onderweg naar het ziekenhuis.
Daar na een aantal onderzoeken bleek dat het zuurstof in mijn bloed te laag was, ik kreeg medicijnen en na een paar uur mochten we naar huis, mits ik mij de volgende ochtend meteen weer zou melden bij onze eigen arts.
Dit alles maakte indruk, heel eerlijk dacht ik bij de symptomen die ik had dit is echt niet goed, het komt niet meer goed, ik was zo enorm in paniek en bang.
Na veel onderzoek, waarvan de neuroloog eerst uitging van MS en ik daarvoor een MRI moest bleek het later een te snel werkende schildklier te zijn.
Nou denk je natuurlijk het wordt erna allemaal weer normaal, maar ook daarna zijn er helaas dingen gebeurd waardoor je eigenlijk nog meer angst ontwikkeld en die angst is bij mij overgeslagen naar een lichte vorm van Hypochondrie.
Voor mij houdt het leven met deze angst in dat, als er iets is met mijn lichaam dan kan ik dat moeilijk los laten
Vandaag moest ik bijvoorbeeld naar de huisarts voor een extra uitstrijkje omdat ik tussendoor bloedingen heb gehad. Daarbij moet ik ook nog een echo en heeft ze iets op kweek gezet. Zodra je Google opent heb je gegarandeerd foute cellen bij je baarmoeder. Of dat zo is dat is natuurlijk maar de vraag. Maar mijn angst maakt deze kans op dat moment vrij reëel.
Nu is de kunst om jezelf te leren om te denken, en daar heb ik het afgelopen jaar aan gewerkt. Natuurlijk is het nog steeds spannend om een uitslag te moeten afwachten, maar wat is het ergste wat er kan gebeuren? En hoe realistisch is dan mijn eigen antwoord? Jezelf vragen blijven stellen en uitdagen dat is voor mij het sleutelwoord om ervoor te zorgen dat ik niet meer in mijn angsten weg zink.
17 oktober de uitslag, ik ben benieuwd.. maar voor nu laat ik het los.
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024