Het is alweer ruim 10 jaar geleden dat mijn laatste het huis uitging. Mijn zoon was al naar Haarlem en woonde veilig bij zijn vriendin en haar ouders op kamers omdat hij daar studeerde en mijn dochter wilde ook haar vleugels uitslaan…laten zien dat ze het zelf (veel beter dan ik) kon! Na mijn eigen kinderen kwamen de kleinkinderen. Vier stuks al! Wat een wondertjes!! Wat een levenslust!! Wat een intense dankbaarheid!!!!!! Je mag het allemaal nog eens over doen. Maar nu niet als moeder met de verantwoordelijkheid twee kinderen op te voeden zodat ze als gezonde, verantwoordelijke, liefdevolle
mensen later de maatschappij in kunnen… nee ik mag het over doen. Over doen zonder aan al die dingen te hoeven denken over straffen,belonen, waarschuwen, pedagogisch optreden, verbieden, gebieden….nee, ik mag ze VERWENNEN!
Ik hoef alleen maar dat wat ik het liefste doe, te doen…namelijk LIEFDE GEVEN. Bendes liefde geven….een overvloed aan liefde geven! Want daar zijn oma’s voor!
Onlangs kwam er nog eens nieuw leven in mijn leven. Eigenlijk voelde het een beetje als ons leven. En met ons bedoel ik Willem en mij.
Wij zijn elkaar verderop in ons leven tegengekomen. Verderop toen alle kinderen al groot of groter waren. Verderop toen onze biologische klok allang de tijd voorbij was gelopen.
Daar waar geen wijzers meer zijn en de radartjes ophouden te bestaan. De klok weet allang waar haar klepel hangt en dat het nergens zo tikte als thuis.
’s Morgens na een nacht vol plezier ontdekte ik het nieuwe leven. En eigenlijk was het toen allang niet nieuw meer maar al zeker 5 weken oud. Het zat op de rand van een nestje, de gebroken eierschalen half verorbert achter zich.
Eerst dacht ik dat de nacht daarvoor te heftig was geweest. Drie vogeltjes in het kooitje.
Nou is dat woord kooitje al iets dat rechtlijnig tegen alles wie en wat ik ben indruist. Ik heb eht van mijzelf nooit begrepen. Ik heb ook al heel wat huisdieren gehad, in mandjes, op kussens, in grote hokken met een buiten ren, in complete vier verdiepingen tellende dierenflatgebouwen met gangen en trappen en zelfs een liftje maar het gekste is dat wat mij het allerliefste is namelijk vrijheid, mij ook het hardste aantrekt als het om mijn voorkeur voor huisdieren gaat en dus ook hun behuizing….vogeltjes.
We hadden vroeger in ons ouderlijk huis een papagaai. De papagaai heeft zich feilloos weten aan te passen aan het gezin waar zij vertoefde en kletste binnen notime alle vaak voorkomende woorden na.
Toen ik een gezin stichtte namen we naast alle andere dieren in ieder geval parkieten en mijn zoon deelt mijn passie voor vogeltjes. Zijn parkiet Rudie, die hij zelf tam maakte, kroop achter zijn hand aan de chipszak in, zat op de rand van het limonadeglas en deed mij om twaalf uur ’s nachts woedend naar boven stampen, Robberts kamer op omdat ik dacht dat Robbert nog steeds niet sliep en computerspelletjes speelde maar wat ons aller Rudie bleek te zijn die de geluiden van het spel perfect imiteerde om Robberts waarschijnlijke dromen over Mario en Luigi enkel wat luister bij te geven!
Agropnissen hebben het bij ons niet lang volgehouden. Euh, wij hebben het niet lang met deze beesten uitgehouden want het geschreeuw om niets was al snel niet meer om aan te horen. Kanaries heb ik nooit aan het fluiten gekregen met welk zaad ik dan ook kocht en welke voorbeelden ik zelf ook ten gehore gaf.
Toen ik alleen woonde nam ik zebravinkjes. Ze maken bescheiden geluidjes zoals iep iep, èp èp. De meeste mensen die ik voor de eerste (en in geval van ‘reclamedoeleigenen’, mogelijk ook enige) keer aan de telefoon heb vragen naar het geluid op de achtergrond.
Ze zijn ook lang houdbaar, zijn in gevangenschap geboren en worden dus niet uit hun eigen tropische habitat gehaald om hier te worden opgesloten (en dat verzacht mijn schuldgevoel dan weer) en ze zijn gewoon gezellig!
En nu hebben we ineens zomaar, voor het eerst in ruim zeven jaar, een eigen uitbroedsel.
Het voelt alsof ik zelf op de eieren gezeten heb. Maar och wat voel ik me schuldig dat ik het pas ontdek als het beestje op uitvliegbare leeftijd is eer ik hem voor het eerst ontwaar. Ik troost me met de gedachte dat, als ik een mens was die constant bij mijn vogels hing, ze nooit tot leg en broed waren gekomen!
Als ik mijn ogen inmiddels vertrouw en alle andere mogelijkheden van een derde vogeltje in de kooi heb uitgesloten (ik kijk scheel, die ene is aan het doodgaan want hij ziet er zo grauw uit, er is er eentje ingevlogen) bel ik als eerste Robbert die zoals ik eerst mijn ogen, zijn oren niet geloofd. ( de volgende dag staat hij al aan de deur…niet om mij maar om het piepkuiken)
Ik kom niet meer van de kooi weg! Ik kijk de veren van zijn her en der kale vel. Ik zie pa en ma zebravink zenuwachtig heen en weer fladderen om mij maar af te schrikken. De week daarvoor nog zei Willem dat de vinken ineens niet meer iepten en èpten maar zo vreselijk schor schreeuwden. Ik leg hem, met een intelligent proberen over te komen wijzend vingertje uit dat vogels een paar keer per jaar in de rui zijn en dan, naast het verliezen van hun winter of zomerverenpracht, soms anders kunnen doen dan anders. Wat een waanzin blijkt nu, want het was het jong dat om voedsel schreeuwde. Dat zie ik nu. Dat hoor ik nu. De snavel wijd opengesperd om zich de fijngemalen babyprut in de snavel, tot in het strotje, te laten glijden. Pa en moe als fooddispensor.
Pa en ma als bewakers! En het kleine kreng wil niet meer in het nesthokje terug. Wat geweest is is geweest lijkt hij te denken. En dat terwijl pa en moe juist zo graag zouden willen dat het daar bleef om het gevaar zo makkelijker van hem weg te kunnen houden.
Wat zou het zijn eigenlijk. Een mannetje….een popje (vrouwtje). Vogeltjes zijn muisgrauw als ze zo’n vijf weken oud zijn. Ze hebben ook een griezelig kaal nekje. En boven op de rug is ook nog amper een veer te bekennen. Maar het maakt kabaal voor tien, vreet als een bootwerker, en daar heeft hij mij ook mee want het huishoudgeld verdubbelt waant het tropisch vogelzaad is bijna niet aan te slepen en elke dag zijn de drie bakjes weer leeg, maakt een bende van heb ik jou daar zonder zijn zooi op te ruimen, commandeert zijn ouders en ziet er niet uit ook nog eens.
Eén mazzel hebben pa en ma want ik ben een dijk van een kraamhulp want ik verzorg de kraamvisite. En denk eraan wat een aanloop je krijgt want iedereen wil wel een jong vogeltje zien. (zo’n foeilelijk verfomfaaid verenmonstertje…..ach zo schattig….)
De beschuit met muisjes laat ik maar achterwege want ik zou niet weten of ik blauwe of roze muisjes moest kopen.
En iederenen vraagt: ‘Heb je al een naam bedacht’? Nou ben ik helemaal geen mens dat dieren namen geeft. Ja honden en katten wel maar vogels (of vissen). Maar als mijn kleidochter en de dochters van Willem vragen of ik al een naam heb, kom ik er niet omheen.
Uk besluit ik. Zo noemde ik hem de eerste minuut al toen ik robbert en daarna Willem belde ‘ach het is zo’n lief ukkie’!
En ook al zal het groter worden, het blijft een klein ding. Het is Uk en het blijft Uk. Daarbij zou je kunnen overwegen om de moeder nu Muk (moederuk of ma-uk) en de vader Puk (pa-uk…ik bedoel maar vuk, vaderuk klinkt als je het snel uitspreekt niet!..)
Uk leeft zijn leventje. Uk beveelt, Uk speelt, maar Uk blijft geen uk. Er verandert in een jong vogelleven veel en snel!. Met de dag zie je meer veren, zie je het groeien, zie je het zelfstandiger worden. Als we naar onze (klein) kinderen kijken zeggen we dat het eerste jaar het snelst gaat. Nou neem een vogel en je ziet het verviervoudigt sneller gaan.
Uk is een JONGEN!! Pa heeft een vogelstamhouder.
Met 9 weken weet ik dat geslacht al! Ja sorry, dat spoort nou weer niet met de stelling die ik hiervoor schreef omdat dat het geslacht dus het eerste is wat je bij een mensenkind al kan zien. Maar Uk eet al binnen ruim twee weken na uitvliegen zelfstandig. Uk heeft zijn normale grootte, lente, dikte, kleur al na zo’n twaalf weken en ja hoor….met ruim tien weken gaan ze al op zichzelf.
En wat heel leuk is, is dat je kan zien dat uk op beide ouders lijkt. Uk heeft de wangen van zijn vader en de zachte beige kleur van mams.
Nu ben ik een moeder en een oma. Maar van vogelbaby’s weet ik dus bar weinig. Google weet er heel veel van en ik ben dus in sneltreinvaart een cursus Google je kennis van een vogelbaby bij elkaar gaan doen.
Van eivoer, tot uitvliegleeftijden, van broedtijden en broedafwisseltijden tussen pa en ma tot het ouderlijk huis verlaten….alles heb ik in een week eigen gemaakt.
En vandaag was het dus zover. Vier tot vijf weken na het uitvliegen moet je het kind van zijn ouders scheiden anders heb je ruzie in de hut (lees kooi)
Nou stel je dat dus het liefste uit. A. omdat je het zo zielig vind en b. omdat het je klauwen met geld kost om wéér een kooi, wéér voer en drinkbakjes en wéér speeltjes moet kopen en wéér ergens in huis ruimte moet maken voor een vogelwoning (klinkt toch vriendelijker dan kooi merk ik).
Maar vanmorgen…tjonge vanmorgen..wat een zooi in de kooi! Wat een herrie en kabaal. Ze zaten elkaar achterna of hun leven er vanaf hing. Om zeven uur in de ochtend werd ik er wakker van en ik word anders nooit wakker van dat ge-iep en ge-èp want het is het meest bescheiden geluidje wat je je kunt bedenken.
Vanmorgen moest ik dus op zoek naar een huis voor Uk. Tja Uk en die beslissing moest ‘ik’ nemen. Een koopwoning moest het worden. Een nieuw huis nog wel want een tweedehandshuisje (via Marktplaats of zo) daar was het te kort dag voor.
Het huis had ik snel gevonden en ik wist gewoon dat Uk het ermee eens zou zijn. Een jonge trendy vogel, een vogel van deze tijd, geboren in de lente (naja 1 dag ervoor dan, 20 maart 2010) moest en zou een kooi met een kleurtje krijgen. En dat kleurtje kwam er PAARS!!
Nu de inboedel nog. De slaapkamer moet voorzien zijn van een bed met zachte donzen matras, de keuken vooral praktisch ingericht en de woonkamer uitdaging bieden. Het huis is ruim dus dat moet lukken.
Al lopend door de dieren Ikea bedenk ik me ineens dat Uk dan wel een mooi nieuw ruim krijgt maar daar wel helemaal alleen in zal wonen. Zo jong het huis uit en dan nog niet eens in een studentenflatje gezellig met je maatjes. Nee, direct hup ‘alleen op de wereld’. Nou dat dacht ik niet. Niet met mijn kleine Uk. Dus stiefel ik doodgemoedereerd de eerste de beste dierenspeciaalzaak in.
Alleen dan ontstaat een probleem. Ik zoek een maatje. Maar ego-ik die ik ben, ben die fokkerij best leuk gaan vinden. En als Uk ook maar een beetje op zijn vader lijkt dan wil Uk zelf ook een gezinnetje gaan stichten. Kijk als alles in een vogelleven dan toch snel gaat, dan dit ook maar. Ik zoek dus niet een maatje….ik zoek een VROUW! Riskante zaak natuurlijk om buiten het medeweten van de bruidegom om op zoek te gaan naar een bruid. Maar ook wel weer handig om haar mee te laten beslissen in de uiteindelijke inrichting van het huis. (zo verzacht ik mijn ego-‘ik voel me schuldig’ gedrag maar weer).
De man van de winkel vraagt of ik voorkeur heb….kijk en dat is het moment waarop ik me solidair met Uk opstel….Nee ik heb geen voorkeur want mijn Uk heeft ook geen keus. En tenslotte zijn heel wat uithuwelijkingen ook goed afgelopen. Maar Luk (lady-uk want Vuk, vrouwtjes-of vriendinnetjes Uk, klinkt net zomin als vader-uk!) laat zich niet zomaar vangen. Sterker nog, als de grote mannenhand haar in het doosje wil stoppen, neemt zij, net als hij zijn hand terugtrekt, de vleugels en vliegt vrolijk tussen de pakken vissenvoer en hondenbotten door.
Mevrouw wenst niet uitgehuwelijkt te worden. Tja, en ook dat komt voor.
Het jammere voor haar is dat ik haar nu juist interessant begin te vinden. Het is een dametje (Duk had dus ook gekund maar dan denken mensen weer dat ik een eend in een kooitje heb) met pit!
Ze delft het onderspit en beland ondanks haar dappere vluchtpoging toch in het doosje. Plakbandje erover en weg kan ze niet meer. Nu nog een woninginrichting bij elkaar scharrelen en op naar de date.
Toch blijft ze me intrigeren die dame want ze houdt zich muisstil. Zo stil dat ik denk dat ze aan een hartafwijking bezweken is. Ik rammel dus even met het doosje en pas als ik een scherp ‘èp-iep’ hoor, ben ik tevreden.
Thuisgekomen richt in de woning in. Een juweeltje!! Paars van buiten en nog kleurrijker van binnen. Lady-Uk erin en nu kijken of ik Uk zelf te pakken kan krijgen. Ik verricht de gruwelijke daad der ontwrichting van het gelukkige gezin zelf. Steek mijn hand in de kooi en zou het liefst mijn ogen dichtdoen om de gruweldaad te voltrekken ware het niet dat ik dan niet kan zien welke vogel ik ter hand neem.
Gelukkig stribbelt Uk niet al te zeer tegen en de ouders lijken allang blij dat ze van hun jong verlost zijn. Ja zo gaat dat dus als je in sneltreinvaartje opgroeit.
Dan Uk in zijn nieuwe woning en kijken hoe de date verloopt. De dame in kwestie is wel wat weekjes ouder dat Uk zelf maar dat mag de pret niet drukken.
De kennismaking heeft niet veel voeten in de aarde. Betekent dit dat ik de juiste keuze voor Uk heb gemaakt of moet ik mijn een Google opfriscursus gaan volgen om erachter te komen hoe zoiets werkt bij vogels.
Ze zitten in ieder geval nu knusjes naast elkander. Uk’s uithuisplaatsing (op uitdrukkelijke verzoek van de ouders) is geslaagd. Uk woont op zichzelf. Nou ja, met partner dan. En om de hoek hoor…bij zijn ouders. Zelfde straat, zelfde wijk, zelfde straat..lekker dichtbij!
En pa en moe…….??
Die zijn druk in de weer met de bol katoen die ik voor ze gekocht heb en hebben alweer drie eitjes in het nestkastje liggen.
HELP…..ik moet gaan bijbouwen!!!!!
Aannemer gezocht……..!
- Planborden van school tot huiskamer - 3 januari 2017
- Het is tijd om ‘om te denken’ - 9 november 2015
- Uk woont op zichzelf - 16 september 2015