Als een appel. De wondere wereld van de kaki.

Fruit zijn we hier thuis dol op. By far mijn favoriete soort is de kaki. Een bijzonder onbegrepen vruchtje, want door zijn nauw verwante familieleden kan niemand meer volgen wie nu wat is en vooral wanneer welke eetbaar. We hebben het sharonfruit en de kaki of persimmon, in het latijn  waar zich weer twee soorten onderscheiden. Een die helemaal glazig en zacht moet, zijn anders, is hij zo wrang als een bedorven, oude bordeaux.

De andere soort is juist keihard goed eetbaar en zit qua stevigheid tussen een appel en perzik in. Dat laatste heb ik geleerd toen ik in Spanje op de versafdeling nijdig in elke kaki stond te knijpen, ondertussen woest mompelend ‘Deze is ook al niet rijp!’ Ze zagen er overigens prachtig uit in hun glanzende Hollands oranje jasjes en ik snapte niet dat ik nergens die dieporanje, zacht geworden lampionnen zag (zoals op het plaatje hierboven). Deze hangen in Spanje aan grijze, kale bomen  en ze spatten geregeld als overrijpe tomaten op de grond kapot omdat ze te laat geplukt worden. Dat bleek iets heel anders te zijn dan de kaki die ik hier stond uit te schelden.

Als uit het niets dook er een oeroud, tandenloos omaatje op, die omaatjes die je eigenlijk alleen ziet in Spanje en Italië, waar ze roddelend op straat staan of in de supermarkt ronddwalen om een domme toerist, altijd in een onverstaanbare plaatselijke tongval, op volume 2000 de les te lezen. Als een bejaarde misthoorn met een lichte vorm van taaislijmziekte kraste ze ‘Como una manzanaaaa!’ Als een appel. Ze maakte het onder huisvrouwen alom bekende mime-gebaar voor schillen en in grove stukken snijden, pakte een schitterende, maar keiharde, persimmon en legde deze als vanzelfsprekend in mijn mandje. Daarna pakte ze er nog een, rap Spaans brabbelend, en legde deze naast de andere. Weigeren was onmogelijk, ik ging met twee, in mijn ogen oneetbare, keiharde vruchten naar huis. Thuisgekomen was ik de braafheid zelve en pakte een dunschiller en schilde de kaki netjes als een appel, sneed om het witte hart heen de vrucht in stukjes en nam een hap. Ik wachtte op het onmiskenbare mondgevoel waarbij de gehele opperhuid van mijn gehemelte in korreltjes leek los te laten.

Zalig was het fruit en zeker niet wrang. De smaak hangt tussen mango, perzik, appel en peer, niet te zoet, lekker stevig vruchtvlees. Nu durf ik dus ook die keiharde, langwerpige oranje tomaten te kopen en eten we hier heel vaak persimmon, kaki of whatever het heet. Ik hoef dan ook niet vier weken te wachten tot ze “rijp” zijn. Met het risico, dat als ze dan eenmaal eetbaar zijn, zacht, smeuïg van binnen, mijn oma, die lang terug ook in Spanje op vakantie was met ons, mijn rijpe, zachte mooie kaki-met-geduld heeft staan oplepelen in alle vroegte. Iets dat me razend maakte. Kom niet aan mijn eten! Hier nog een mooie recept met kaki en een foto van Nimh, die overduidelijk dezelfde waardering heeft voor dit fruit als haar mama.

Salade met persimmon

Mooie gemengde sla
150 gr geitenkaas (met korst)
1 persimmon in partjes gesneden
een scheutje olijfolie
Handje gemoed zaden of nootjes zoals pijnboompitten, zonnebloemzaden etc.

Voor de vinaigrette
olijfolie
mooie azijn (tomaten, balsamico)
wat five spice of koekkruidenpoeder
honing
peper, zout, knoflook naar smaak

Verwarm de oven voor op 180 graden en doe de persimmon met daarover heen de geitenkaas in een met wat olijfolie ingesmeerd schaaltje 20 minuten in de oven
Meng de ingrediënten voor de vinaigrette.
Serveer de salade op een bord met de geitenkaas, persimmon en de zaden. Sprenkel de vinaigrette eroverheen, eet smakelijk!