De feestdagen staan weer voor de deur, en dit jaar merk ik dat mijn planning er anders uitziet dan vroeger. Ik keek er altijd maanden naar uit, verlangend om het groots te vieren, met iedereen om me heen. Familie, vrienden, lekker eten, een druk schema vol gezelligheid. Maar eerlijk? De realiteit was vaak wat rommeliger en soms ook gewoon gedoe. Naarmate de jaren voorbijgingen, en nu mijn kinderen ouder worden, merk ik dat die grote bijeenkomsten minder vanzelfsprekend zijn. Dingen veranderen, tradities vervagen, en waar ik ooit familiebijeenkomsten als vanzelfsprekend beschouwde, zie ik nu hoe iedereen langzaam zijn eigen weg gaat.
Inhoudsopgave
Mijn eigen jeugd
Als ik terugdenk aan mijn eigen jeugd, herinner ik me dat de feestdagen met familie werden doorgebracht, zeker tot mijn twaalfde jaar. Het was vanzelfsprekend, een huis waar iedereen zich verzamelde. Maar naarmate ik ouder werd, begon dat contact te verwateren. Oma kwam nog weleens langs en soms logeerde ik bij haar, maar mijn ooms, tantes, en neven en nichten zag ik steeds minder. Tegen de tijd dat ik de leeftijd van Michael had, misschien net iets ouder, kwam ik hen bijna niet meer tijdens feestdagen tegen. Vandaag de dag is het contact met een groot deel van mijn familie eigenlijk minimaal of inmiddels verwaterd, en aan de ene kant is dat jammer, maar aan de andere kant denk ik ook: het is goed zoals het is.
Rust en de kracht van kleine kringen
In de maatschappij waarin we leven, waarin het leven zelf al vaak uitdagend genoeg is, voel ik een sterke drang om me te focussen op mijn gezin, op de mensen die altijd dichtbij zijn. Die momenten van echt aanwezig zijn, van steun geven, verbinding voelen, dat voelt voor mij zo waardevol. De feestdagen zijn voor ons eigenlijk nu een tijd om te ademen, om niet nog meer veel afspraken bovenop een altijd veel te vol schema te leggen, maar om gewoon rust te vinden. Rust en aandacht voor de mensen om mij heen.
Het hele jaar door probeer ik me te focussen op het hier en nu (wat soms best lastig is, want wat als…). De 42 uur die ik werk, alle andere verwachtingen die het leven met zich meebrengt—het is eigenlijk al genoeg. De feestdagen zijn voor mij een moment geworden om het simpel te houden, maar zeker wel ook gezellig en om even op te laden en dat stukje verbinding en gezelligheid te voelen zonder extra druk of verplichtingen.
De planning van dit jaar
Natuurlijk heb ik even bij de oma’s gepolst. De ene oma kijkt uit naar een kerstbrunch, wat ik heel gezellig vind klinken. De andere oma heeft haar handen vol aan de zorg voor haar huisdieren en kiest voor een rustigere aanpak. Zo plannen we onze dagen ervoor en tijdens in: deels met familie, deels met vrienden, en op beide kerstdagen gewoon lekker uit eten. Voor oud en nieuw hebben we iets leuks gepland met vrienden, en voordat je het weet, is het alweer 1 januari en begint alles opnieuw.
Samen zijn in het klein
Ik geniet oprecht van de kleine momenten van samen zijn, van de rust en verbinding, en ik merk dat dit voor mij de essentie van de feestdagen is geworden. Dat is ook wat ik hoop door te geven aan mijn kinderen: de waarde van die verbinding met elkaar. Dat het niet gaat om hoeveel mensen er zijn, hoeveel cadeautjes we geven, maar om samen iets bijzonders te maken van de momenten die we wél samen hebben. Misschien door samen te koken of juist samen een leuk restaurant uit te zoeken. Of door simpelweg plezier te maken met bordspelletjes. Dat die kleine, warme momenten net zo waardevol zijn als een grote familieverzameling – misschien zelfs wel meer.
Ik wil dat ze leren dat alles goed is, of we het nou groots of klein vieren, zolang het maar goed voelt en we er samen gelukkig van worden. Dat dit misschien wel de ware betekenis is van de feestdagen, en dat we daar als gezin onze eigen traditie van mogen en kunnen maken.