De afgelopen jaren heb ik op DigiMama veel geschreven over mijn zoektocht naar een gezonder lijf. Van koolhydraatarm eten tot Saxenda en later Ozempic – het zijn allemaal pogingen geweest om grip te krijgen op mijn gewicht, maar ook op hoe ik me voel in mijn eigen lichaam. Ik heb er dagboeken over bijgehouden, updates gedeeld, mijn hoop én mijn teleurstellingen beschreven. En nu is het tijd om de balans op te maken.
Saxenda: van geschenk naar last
Toen Saxenda beschikbaar kwam voor mensen met overgewicht, voelde dat als een geschenk. In Mijn Saxenda dagboek schreef ik over de enorme hoop die ik voelde: eindelijk een hulpmiddel. Maar al vrij snel veranderde dat gevoel. Ik kreeg last van ernstige migraine, soms meerdere aanvallen per dag. In deel 2 vertelde ik al over obstipatie, misselijkheid en hoofdpijn, en later in deel 5 zelfs over haaruitval. Ik probeerde vol te houden, maar mijn lichaam gaf steeds vaker signalen dat dit niet mijn weg was. Uiteindelijk moest ik stoppen, hoe moeilijk dat besluit ook voelde.
Ozempic: hernieuwde hoop, opnieuw teleurstelling
Na een periode van aankomen, waar ik eerlijk over ben geweest in mijn updates, kwam Ozempic. Zoveel verhalen over mensen die er wél goed op reageerden, zoveel belofte. In mijn artikel Gewichtsverlies: mijn overstap van Saxenda naar Ozempic schreef ik over die hernieuwde hoop. De eerste weken leek het zelfs positief: in Vier weken Ozempic vertelde ik dat ik nauwelijks last had van bijwerkingen. Maar dat beeld kantelde snel. In Ervaring met Ozempic en bijwerkingen beschreef ik hoe de migraine terugkwam, hoe de obstipatie ondraaglijk werd, met pijn en bloedingen tot gevolg. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook galstenen – iets waarvan ik weet dat het vaker voorkomt bij afvallen, maar wat er wel voor zorgde dat ik me vaker ziek voelde dan gezond.
De rode draad in al mijn verhalen
Als ik al die artikelen teruglees, zie ik een duidelijke rode draad. Elke keer als ik dacht: misschien werkt dit, liet mijn lichaam me iets anders weten. Waar ik ook begon, hoe hoopvol ik ook was, ik eindigde steeds bij dezelfde conclusie: deze middelen maken me zieker dan ik het afvalproces waard vind, dit weegt niet meer tegen elkaar af.
Mijn eindconclusie
En dat is waar ik nu sta. Dit is mijn eindconclusie over Saxenda en Ozempic: voor mij werken ze niet. Mijn lichaam kan er niet mee overweg, hoe graag ik ook had gewild dat het anders was. Het kan écht de oplossing zijn, ik zie zoveel mensen die wel er succesvol mee afvallen, alleen werkt het niet, als je lichaam erdoor in protest gaat en je alleen maar zieker erdoor wordt.
Een nieuw gesprek, een nieuwe kans
Vorige week zat ik bij de maag-darm-leverarts. Ik was daar omdat ik nog steeds zoveel pijn had bij mijn galblaas. Hij nam de tijd, vroeg naar mijn leven, naar oorzaken die dit misschien hadden kunnen creëren. En toen kwamen de medicijnen ter sprake. Hij vertelde er uitgebreid over, en het was zo’n fijn gesprek dat hij denk ik de ruimte voelde om me te vertellen over een nieuwe optie.
Ik vertelde over mijn angst voor een operatie, maar hij zei: wat als ik je vertel dat er nu iets is, pas sinds kort in Nederland, waarmee je minder bijwerkingen hebt, sneller weer normaal kunt leven, en minder kans hebt op grote problemen erna?
In eerste instantie dacht ik: dit ga ik niet doen. Ik heb dit ook eerst met niemand gedeeld, omdat ik er zelf even over wilde nadenken. Wíl ik dit? Kan ik dit? Ik heb alles geprobeerd, en de harde realiteit is: ik ga het niet zelf kunnen. Ik heb mijn best gedaan, dit is geen falen. Er zijn zoveel redenen waarom het niet is gelukt. Maar wat ga ik dan nu doen?
Mijn keuze voor ESG
De keuze is uiteindelijk helder: ik ga voor een ESG – Endoscopische Sleeve Gastroplastie. Dit is een niet-chirurgische procedure waarbij de maag via de mond wordt verkleind met behulp van hechtingen. Er worden interne plooien in het maagslijmvlies gemaakt, waardoor de maag een smalle ‘buismaag’ wordt. Zo kun je minder eten en zit je eerder vol. Het bijzondere is dat er geen littekens ontstaan, omdat het allemaal via een endoscoop gebeurt.
Voor mij voelt dit als de eerste keer dat ik denk: dit kan ik wel. Ik durf dit, al vind ik het nog steeds vreselijk spannend en denk ik soms: help, haha. Maar ik weet ook dat de wegen die ik al heb geprobeerd, me niet brengen waar ik moet zijn.
Voor jezelf kiezen, ondanks de meningen van anderen
Ik heb vaak het advies gekregen om dit soort dingen niet te delen. Omdat mensen er altijd wel iets van vinden. Maar eerlijk gezegd: mensen zijn geneigd om overal iets van te vinden. En als ik één ding heb geleerd uit het boek Let Them, dan is het dit: ik ben niet verantwoordelijk voor de meningen van anderen.
“Ik weet wie ik ben, wat ik waard ben en dat ik dit mag kiezen – voor mezelf, voor mijn gezondheid. Dit is geen falen. Integendeel, het laat juist kracht zien dat ik deze stap durf te zetten. Er bestaat geen juiste of foute weg. Dit is míjn weg, en die mag ik helemaal omarmen.”
Vooruitkijken
Op 9 oktober belt de MDL-arts me terug. De huisarts heb ik inmiddels gesproken, en die staat er volledig achter. Eerst moet mijn lijf nog even helen, want er zit nog een ontstekingsreactie door de galstenen. Maar daarna is dit mijn nieuwe weg. Een compleet andere weg, maar wél een die me hopelijk brengt waar ik al die jaren naar op zoek ben geweest: een gezonder lijf, meer energie, en weer ruimte om te leven.
Het is simpel: te veel overgewicht is gewoon niet gezond. En hoewel elke keuze risico’s met zich meebrengt, voelt dit voor mij als de beste. Samen met de steun van mijn lieve gezin, familie en mijn beste vrienden weet ik: ik kom er wel.