Het is een vertrouwd beeld in veel gezinnen: pubers die zichzelf urenlang verliezen in online games, vaak op hun kamer, afgesloten van de rest van het huis. Ook bij ons is dit de realiteit. Mijn zoon Michael en zijn vrienden spreken nauwelijks nog in het echt af. Waar vroeger speelafspraken buiten of bij iemand thuis werden gemaakt, gebeuren die nu volledig online. Ze loggen in, zetten hun headsets op, en dat is hun sociale wereld.
Luna, mijn dochter, doet het op haar manier ook zo. Het is soms lastig om de kinderen niet alleen los te laten in die digitale wereld, maar ook verbonden te houden met ons als gezin. Dat gevoel van disconnectie kan knagen. Ergens wil je dat ze een balans vinden, dat ze tijd met het gezin doorbrengen zonder het gevoel te hebben dat ze iets “missen” in hun online wereld.
Inhoudsopgave
Schermtijd en Slimme Pubers
Schermtijd instellen is een logische maatregel, toch? Ik doe dat zelf ook, maar vooral Michael probeert dit te omzeilen. Hij is vindingrijk in het vinden van manieren om zich aan de afspraken te onttrekken. Soms verstop ik zijn spelcomputers op de meest gekke plekken, maar eerlijk gezegd, verstop ik ze zo goed dat ik ze zelf ook niet altijd terug kan vinden! Zijn slimheid gaat zelfs verder; Michael gebruikt apps of hacks om de beperkingen te omzeilen. Dat zorgt bij mij voor een continue strijd: de balans tussen controle, loslaten en vertrouwen.
Tips die voor ons werken
In ons gezin heb ik een paar dingen geprobeerd die redelijk goed lijken te werken. Een daarvan is een planbord met dagelijkse afspraken. Elk gezinslid heeft vaste taakjes, en het terugkerende ritme zorgt voor structuur, zelfs wanneer ze veel tijd online doorbrengen.
Daarbij levert hij nu elke avond zijn spelcomputers en dergelijke om 22.30 savonds in, dit omdat ik er gewoon niet zeker van kan zijn dat hij niet tot 2 uur in de nacht gaat gamen.
Ook probeer ik zoveel mogelijk consequentieloos te werken. Waar sommige ouders straffen inzetten, geloof ik niet altijd dat dit het juiste effect heeft. Ik wil liever dat ze begrijpen waarom afspraken er zijn, in plaats van te voelen dat ze iets “fout” hebben gedaan. Hierdoor probeer ik positieve manieren te vinden om ze te stimuleren, en dat werkt beter dan dreigen met straffen.
Tips van andere ouders
Wat ik nog zoek, zijn betere manieren om die balans te vinden in het gamegedrag. Het zou fijn zijn als er manieren zijn om mijn kids gemotiveerd te houden om mee te doen in het gezin, zonder dat ze het gevoel hebben dat hun online wereld hen ontglipt. Misschien heb jij als ouder een tip die ik misschien nog niet geprobeerd heb? Ik denk namelijk dat we vooral van elkaar kunnen leren, en zou het enorm fijn vinden als jullie tips willen delen.