Het grote geheim van Sinterklaas

Vorig jaar zaten we met ons gezin in de auto, Michael vroeg toen uit het niets hoe het nou toch kan dat Sinterklaas zo oud is. Mensen worden namelijk niet snel honderd jaar oud, laat staan nog veel jaar ouder dan dat. Met een mooi verhaal konden we Michael nog prima laten geloven dat het daadwerkelijk kon en hij op dat moment bleef geloven in Sinterklaas.

Dit weekend zat ik met Michael op de bank een Sinterklaas film te kijken, waardoor hij ineens zei…

 

”Mama?!”

Ik: ”Ja, lieverd”

Michael: ”Ik weet niet zeker of Sinterklaas echt is, ik denk dat het is verzonnen.”

”Maar dat is niet erg hoor, want het gaat toch om de gezelligheid?”

 

Op dat moment wist ik niet zo goed wat ik nou moest zeggen, behalve dat ik ontzettend vertederd was door zijn eigen invulling dat het gaat om de gezelligheid.

Aangezien Luna ook in de woonkamer was kon ik niet al te veel uitweiden, daarom een goed moment voor haar om haar knuffelcollectie te pakken boven zodat ik even met hem kon praten.

 

Ik: ” Waarom denk je dat Sinterklaas verzonnen is?”

Michael: ”Nou hij ziet er elk jaar zo anders uit, ook op TV en als hij met de boot aankomt bij ons is hij ook weer anders.”

Ik: ” Ja, dat is inderdaad wel een beetje gek hé. Maar je weet toch ook dat Sinterklaas hulp Sinterklazen heeft, omdat het anders zoveel is wat hij moet doen?”

Michael: ”Ja, dat weet ik.. maar dan nog denk ik dat hij er niet meer echt is, ooit wel net als Jezus (Katholieke School) , maar die is er nu ook niet meer.”

Ik: ” Wil je dat mama je het geheim van Sinterklaas verteld? Of zullen we het gewoon zo laten, dat we het gewoon allebei gewoon niet helemaal weten?”

Michael: ” Ik denk dat ik het fijn zou vinden om het gewoon zo te laten, ik vind het gewoon een gezellig feestje”

 

En zo heb ik het gelaten, in het midden… Het moment dat we het geheim écht met hem gaan delen zal niet lang meer op zichzelf laten wachten. Of ik laat hem het zelf gewoon uit puzzelen, op dit moment had hij niet nog meer antwoorden nodig dan die ik gaf.. er een beetje toch in geloven bleef toch nog wel leuk geloof ik.

Hoe oud waren jullie kinderen dat ze het toch wel een beetje doorkregen? of vertellen jullie het sowieso al eerlijk? Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie ervaringen en meningen.

 

 

 

Related posts

De Feestdagen: Van verwachting naar eenvoud en gezelligheid

Het leven is tekort om alleen maar te “moeten”

Het Moederschap en Mentale Rust