Home DigiMama Blogs De midlifecrisis: Is dit het dan?

De midlifecrisis: Is dit het dan?

door Robbert
A+A-
Reset

Het is zo’n onderwerp waar mannen liever over zwijgen. Of misschien wéten ze niet eens dat ze er middenin zitten: de midlifecrisis. De clichés kennen we allemaal: de impulsieve aanschaf van een glimmende cabrio, luxe vakanties naar verre oorden of plotselinge, radicale veranderingen in het leven. Maar ik denk dat de werkelijkheid voor veel mannen rond de middelbare leeftijd veel subtieler, en misschien wel pijnlijker,  is.

Ik, bijvoorbeeld, zit avondenlang foto’s te back-uppen. Serieus, wie doet dat nou voor zijn lol? Niet naar de cloud, niet op een externe harde schijf, maar ouderwets naar optische schijven. Want ja, de cloud vertrouw ik niet helemaal, harde schijven gaan stuk en SSD’s… tja, die voelen ook niet bepaald eeuwig. Dus daar zit ik dan, foto’s van vroeger door te spitten. Foto’s vanaf 1999, toen ik mijn eerste digitale camera had.

En ineens zit ik daar. Tranen over mijn wangen. Als een klein kind. Foto’s van mijn jongere zelf, foto’s van de kinderen toen ze nog klein waren. Wat ís dit?! Wat is er mis met me? Is hij daar dan: De midlifecrisis?

Ik weet het wel. Het is dat knagende gevoel dat langzaam maar zeker binnen sluipt: de tijd tikt. De jaren die voor me liggen, zijn waarschijnlijk korter dan de jaren die achter me liggen. En dat is best even slikken. Het dubbele gevoel dat ik heb over wat ik bereikt heb, groeit uit tot paniek. Want als tien jaar geleden voelt als gisteren, hoe snel zullen de komende tien jaar dan voorbijvliegen?

De kinderen… ze zijn al bijna volwassen. Waar is die tijd gebleven? Ik had nog zoveel plannen, zoveel dingen die ik met ze wilde doen. Maar nu lijken de dagen op te lossen in de lucht. Als ik in de spiegel kijk, zie ik het bewijs. Mijn gezicht, mijn handen, de huid die dunner is geworden, de rimpels die niet meer wegtrekken. Ouderdom. Ik bén oud. Niet het soort “oud” van een twintigjarige die lacht om iemand van dertig, maar écht oud. Over de veertig. Ja, ík ben ouder dan veertig.

En dan komt die typische midlifecrisis vraag: Wat heb ik nou eigenlijk gedaan met mijn leven?

Het voelt alsof de klok sneller is gaan draaien. Schoenen die ik “pas geleden” heb gekocht, blijken ineens tien jaar oud. Ik herinner me zelfs nog de verkoper en hoe de winkel eruitzag. Hoe kán dat nou al zo lang geleden zijn? Alles vóór het millennium voelt logisch ver weg, maar alles erna? Dat kan toch niet zo lang geleden zijn? Toch is het alweer 25 jaar geleden dat we afscheid namen van de gulden. En toch voel ik bijna de vijf gulden stukjes nog door mijn vingers glijden. Ik spaarde de briefjes van vijf gulden alsof ik zo de verandering kon tegenhouden. Loslaten vond ik altijd moeilijk.

Maar gek genoeg is die angst om dingen kwijt te raken nu minder geworden. Daarvoor in de plaats is er een andere angst gekomen: dat ik te veel heb vastgehouden aan het verleden en te weinig vooruit heb gekeken.

Wat moet ik nu dan? Waar vul ik mijn dagen mee? Bloggen, schrijven, opgesloten in mijn studio/kantoor, met weinig contact met de buitenwereld? Een wereld die trouwens zó snel verandert. Ik mis het verleden, maar ben tegelijkertijd bang dat het heden me ontglipt.

En ineens snap ik mijn oma. Hoe zij urenlang in een stoel kon zitten lezen, starend naar niets en alles tegelijk. Hoe ze kon zeggen: “Is het alweer tijd voor het avondeten?” en ik me afvroeg hoe dat mogelijk was. Maar nu hoor ik mezelf diezelfde dingen zeggen. “Ik ben net mijn bed uit! Oef. Wat gaat de tijd snel.”

Ik snap ineens de paniek van mannen in de midlifecrisis die hals over kop een cabrio kopen of ineens hun leven radicaal willen omgooien. De tijd lijkt ineens als zand door je vingers te glippen. En voor je het weet… zijn we weer tien jaar verder.

Gelukkig heb ik die cabriodroom niet. Geen behoefte aan snelle auto’s of een tweede jeugd in sportwagens. Maar wat ik wél voel, is een overweldigende emotie. Verdriet om de kinderen die sneller groter zijn geworden dan ik had verwacht. Verdriet om de tijd die ik misschien niet optimaal heb benut. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik altijd het juiste probeerde te doen. Voor anderen. Soms ten koste van mezelf.

Moet ik dan nu ineens meer aan mezelf gaan denken?

Alleen die gedachte al roept de stem van mijn moeder op: “Je moet niet zoveel zorgen maken over de toekomst. Leef nú.”

En daar zit ik dan. Eindelijk begrijp ik wat ze bedoelde. Maar om dat te snappen, moest ik blijkbaar eerst ouder worden. En nu ik het begrijp, denk ik: had ik maar eerder geluisterd.

Het is vreemd hoe sommige inzichten pas komen als je ouder bent. Alsof het leven je eerst moet slijpen, moet vormen, voordat je de simpele waarheden echt begrijpt. Misschien is dát wel de midlifecrisis: niet de cabrio, niet de verre reizen, maar simpelweg het besef dat je tijd kostbaar is.

Dus hier zit ik. Foto’s te branden op schijfjes. Tranen wegvegend.

En heel misschien… is dat precies wat ik nu even nodig heb, want als ik mijn lieve kindjes zo terugzie had ik het eigenlijk ook niet anders willen doen.

Robbert
Laatste berichten van Robbert (alles zien)

Gerelateerde artikelen

1 Reactie

Komkommer 30 januari 2025 - 20:31

sterkte

Reageer

Leave a Comment

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten