Hey hallo, supermama. Ik wil je wat vertellen. Als het mag.
Want weet je?
Je bent oké.
Ook als je een tyfuszware dag had vandaag. Je je huishouden hebt laten versloffen. Of als je ‘fuck it’ hebt gezegd tegen je volle wasmand.
Je bent oké.
Als je even niet zag hoe het verder moest na de zoveelste gebroken nacht op rij. Als je er niet aan toekwam om je haar te wassen of make-up op te smeren. Als je rond negen uur ’s avonds instort.
Je bent echt heel oké.
Ook al snauwde je tegen je kinderen vandaag. Viel je uit en had je er meteen spijt van. Word je verteerd door schuldgevoel.
Je bent oké, echt waar.
Ook als je het niet op kon brengen om nog een boekje voor te lezen, als je kind met twee verschillende sokken aan naar school ging, of als je de attentie voor de juffendag bent vergeten.
Je bent onwijs oké.
Zelfs toen het je allemaal ‘tot híer’ zat. Je er helemaal klaar mee was. Je het zat was, helemaal. Ook toen je overwoog om alles achter te laten en je koffers te pakken, de voordeur achter je dicht te trekken en een enkeltje onbewoond eiland te boeken. En ook die ene splitsecond waarop je overwoog je ruziënde kinderen achter te laten langs de snelweg. Want dat heb je niet gedaan. Petje af.
Jij, jij bent oké.
Ook toen je je écht niet in kon houden en je heel hard ‘KUT!’ riep midden in de supermarkt. Je met je spartelende peuter onder je arm en het zweet in je bilnaad je boodschappen stond af te rekenen. En ook toen je in tranen uitbarstte omdat jij het ook allemaal even niet meer wist.
Je bent oké.
Ondanks dat je je vergadering niet had voorbereid of je vergat het deksel op de blender te doen waardoor je groene smoothie tegen het plafond zat en je toen maar een fles wijn opentrok.
Je bent súper-oké.
Ook toen je brood met pindakaas serveerde als diner. Je geen zin had in seks. En ook toen je de omgekieperde Duplo-bak gewoon lekker liet liggen. En je echt echt echt geen zin had om te knutselen en je je kroost achter de iPad parkeerde.
Echt heel oké ben jij.
Ook toen je achter het deurtje van het keukenkastje hap voor hap stiekem die reep chocola helemaal voor jezelf hield. Toen je midden op de dag in bad ging of een avond op stap, omdat je nu eenmaal ook tijd voor jezelf nodig hebt. Omdat je nog steeds vrouw bent, naast moeder.
Jij, jij bent oké.
Ook als je stress tegen de plinten klotst en je wanhoop door het dak gaat omdat je de hele tijd politieagentje hebt moeten spelen. Omdat je ‘NEEEE!’ en je ‘NIET DOEEEEN!’ en je ‘HOU OOOOOP!’ gedurende de dag steeds een stukje schriller klonken. Ook al veroordeel je jezelf de hele tijd. Omdat je jezelf nooit goed genoeg vindt. Je je eigen kracht niet ziet.
Jij bent onwijs oké.
Als je bent gaan sporten of juist niet en je in plaats daarvan met een zak chips op de bank bent gekropen.
Weet je wel hoe oké je bent?
Ondanks dat soms de moed je in je schoenen zakt. Je je afvraagt hoe je het allemaal moet doen, terwijl je het elke dag toch weer gewoon flikt. En daar niks ‘gewoons’ aan is.
Jij, jij bent zó fucking oké.
Omdat je ondanks alles nog steeds een luisterend oor bent voor je vriendinnen. Omdat jij de geheimtaal van jouw dreumes verstaat en dus weet dat, als ze ‘khjerhjdwjhrgeeellllllll’ roept, dat gewoon betekent dat ze nog een plakje worst wil. Jij bent oké omdat je van alles op de hele wereld het meest van jouw kinderen houdt. Omdat je superkrachten hebt.
Alleen, soms, heel soms, dan vergeet je jezelf. Hoe oké je bent. Hoe sterk en goed en liefdevol.
Want dat ben je.
Mega oké. En nog veel meer dan dat.
(Fragment uit: ‘Supermama’s, the true story’. De nieuwe uitgave verschijnt binnenkort!)