Opzij, opzij, opzij

En zo dacht ik nog wel even wat vragen van mijn collega te kunnen beantwoorden tijdens de overdracht, ik had nog wel 5 minuutjes voordat ik weg moest. Helaas vergeet ik dan toch altijd weer dat het ook wel even duurt voordat ik in de auto zit en dat ik na een dagdienst om moet rijden omdat het enige brugje in Ouderkerk op dat moment is afgesloten…. Dus…

Sta ik na wat haasten bij de auto, heb ik toch ontzettend hard het idee wat te missen. Tsja mijn bril. Ondanks dat ik zonder ook best prima kan rijden, zie ik er wel een beetje uit als een 80- jarige door de samengeknepen oogjes, het hangen boven mijn stuur en krijg ik een onaangename bons in het hoofd (en t.v.-kijken met de man én een bons in het hoofd is niet zo ontspannen). Dus hup snel maar weer een sprint naar boven trekken en hup snel die auto in. Inmiddels gegrepen door een milde gehaastheid want de dochter moet opgehaald worden bij de PSZ. Nu heb ik daar een kwartier speeltijd voor maar potverdikkie, ik zie al een teleurgesteld koppie voor me omdat haar mama niet met de grote lading moedertjes/vadertjes binnenkomt.

 

Nu moet ik eerlijkheid halve wel bekennen dat sinds de kerst, waar ik Evi even in de auto liet zitten terwijl ik (continue in het zicht) wat kerstgroen ging halen aan de andere kant van de straat. Sindsdien moet iedereen waarbij Evi in de auto stapt, de belofte maken dat zij ook in de auto gaan zitten en haar niet alleen laten. Trauma ten top dus. En dus heb ik in mijn hoofd dat ze ook in een milde paniek komt wanneer ze haar moedertje zich niet een weg door de andere mama’s ziet banen zodra de deur opengaat.
Waar Evi overigens altijd een beetje de balen heeft dat het speelfestijn is afgelopen, is ze toch ook wel weer blij dat haar mama er is en dat ze een filmpje kan gaan kijken (lees, het kind is gesloopt na een aantal uurtjes speelfestijn). Inmiddels zie ik alleen maar rode verkeerslichten, mensen die links blijven rijden terwijl de baan aan hun rechterkant toch ook echt leeg is, deze mensen rijden overigens ook altijd langzamer dan de toegestane snelheid, juist wanneer ik steeds meer overvangen word door haast. Ik weet best dat de juffies de kindertjes niet op straat zetten zodra het kwartier voorbij is, maar toch, dat koppie van die kleine heh. Het themalied van de rit: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.”

 

In de auto bedenk ik dan ook theorieën over de bestuurders voor me. Het zijn dan vooral zakenmannen die geen zin hebben om naar huis/de zaak te gaan, bejaarden, of mensen die hun bril misschien dan wel vergeten zijn op de zaak. De vrouwen die de haast in mijn ogen herkennen, gaan gelijk opzij.

 

De tijd angstvallig in de gaten aan het houdende ( nog 10 minuten voordat de deuren open gaan, nog 7 minuten voordat de deuren opgaan, etc etc) kom ik 5 minuten nadat de deuren open zijn gegaan aan op het parkeerterrein. Verre van netjes maar er is verder geen plek in de directe omgeving, zet ik mijn auto op de invalidenparkeerplek. Als mama met haast ben je ook wel een beetje gehandicapt toch? Ik trek een sprint naar binnen en tref daar een heerlijk vrolijk kind aan. “Hé mama! Gaan wij thuis Frozen kijken, moet je zien wat ik gemaakt heb!”. Dus, bij Evi geen angst te bekennen. Ik voel een golf van ontspanning over me heen komen en alsof ik de ontspannenheid zelf ben prijs ik Evi de hemel in. Mooie paraplu’s en regendruppels heeft ze geplakt, samen spreken we af dat we haar kunstwerk op de kast plakken. We zeggen iedereen gedag en gaan rustig naar huis.

 

Moraal van het verhaal? Geen idee eigenlijk, ik ben eigenlijk vooral benieuwd of andere mama’s ook dit soort problemen hebben of dat ik de enige ben. Maar dat zal toch niet?!