Trauma verwerken PTSS 5 behandeling

En dan is de dag er, waarvan je wist dat die zou komen, en opeens weet je even niet meer hoe je je moet voelen. De spanning is duidelijk voelbaar: een week weg van huis, een week zonder mijn kinderen. Ik ben nog nooit zo lang bij ze weggeweest. Alleen een week zonder elkaar—ik wist niet hoe ik dat überhaupt moest gaan doen. Mijn gezin is mijn veiligheid, mijn afleiding, mijn coping strategie om niet te hoeven denken. Maar straks moet ik alles loslaten, elke vorm van controle, en dat begint met het inleveren van mijn telefoon. Een week lang geen communicatie, niks horen over hun dag, niks kunnen overleggen, nergens kunnen helpen, niks kunnen oplossen, niet kunnen inchecken of iedereen zich goed voelt. Helemaal niks. De ochtend krijg ik geen hap door mijn keel. Ik ben met mijn dochter filmpjes aan het kijken, en verder doen we even niks. We blijven in het moment, en denken even iet aan wat straks komen gaat.

De middag voor

Rond twee uur in de middag besefte mijn dochter dat het ‘bijna’ zover was dat ik zou gaan. Achteraf gezien denk ik dat ze hier beter over hadden moeten nadenken. Je zit eigenlijk de hele dag te wachten tot je eindelijk mag vertrekken, maar dat maakt het juist helemaal niet makkelijker. Niet voor jezelf, maar ook niet voor de mensen die je achterlaat. Mijn dochter was daarom intens verdrietig. Niets wat ik zei leek nog binnen te komen. De tranen begonnen te stromen en er was even geen ruimte meer om te relativeren. Het is ook iets wat erbij hoort: je moeder gaat ineens weg, je weet niet hoe het is als ze er niet is, en je weet ook niet hoe het is als ze terugkomt. Als kind is dat natuurlijk heel spannend.

Terwijl ze tegen mij aan lag, maakte ik op een A4-papiertje een kalender met ruimte voor kleine tekeningen die ze elke dag voor mij kon maken. Ik denk dat dat haar hielp in het moment. Na ongeveer een uurtje was ze weer enigszins gekalmeerd en kon ik nog even een boodschapje doen in de supermarkt: drinken voor daar, wat handige tussendoortjes en fruit. De rest zou daar gewoon zijn, en er was ruimte om eventueel nog iets te halen in de avond. Na het avondeten was het uiteindelijk het moment om te gaan.

Afscheid

De dagen ervoor had ik veel mensen gesproken, lief al die succeswensen, cadeautjes en lieve berichtjes. Zo dankbaar dat ik zulke lieve mensen om me heen heb weten te verzamelen in al die jaren. Een van mijn beste vriendinnen zou bij de kinderen blijven, terwijl mijn partner mij weg zou brengen. Ze kwam binnen met drinken en mijn favoriete koekjes om mee te nemen, en daarnaast een envelop met een kaart en een cadeautje. Ik wilde het niet meteen openen, omdat ik al zo hoog in mijn emoties zat. We knuffelden elkaar stevig, en ik probeerde op haar woorden te vertrouwen dat het goed zou komen.

Na de dikste knuffels ooit van mijn kinderen liepen we met veel te veel bagage daarna naar de auto. Deze rit voelde als de zwaarste rit die we ooit hebben gemaakt samen. Ik kan het niet uitleggen, maar als je al 30 jaar van je leven iets uit de weg gaat, vermijdt en op alle mogelijke manieren onderdrukt, en je er nu aan moet gaan werken door de vermijding heen, is dat echt onvoorstelbaar moeilijk. Maar hoe dan ook, moest ik het doen. We hebben nog gepraat in de auto, gehuild, en vervolgens waren we er.

We liepen daarna samen naar binnen, waar ik in zijn armen viel en zei dat hij me naar huis moest nemen. Ik kon niet blijven. “Ik kan het niet,” herhaalde ik. Hij gaf aan dat ik sterker ben dan elk mens dat hij kent, dat het echt goed zou komen, en hij onvoorwaardelijk veel van me hield. Met deze woorden werd ik meegenomen door de verpleegkundige.

De avond