Ken je dat… Dat een dag al gek begint, maar dat uiteindelijk het dan toch nog een leuke dag lijkt te worden. Je dan plannen maakt, leuke dingen wil doen met de kinderen. Maar er dan toch van alles anders loopt, waardoor de dag in een val compleet veranderd.
Wat vooraf ging
Het was al een gekke dag, Robbert kwam uit bed, en ging weer terug… Migraine! Kwam rond 12 uur zijn bed uit, at wat en verdween weer in bed, migraine deel 2. Terwijl hij in bed vertoefde, kwam een goede vriend van ons langs. We gingen de schuur een beetje netjes maken, de fietsen er goed in, Michael zijn haar had een knipbeurt nodig en het idee was dat we samen gingen eten. In de tussentijd kwam Robbert ook weer tot leven en ging naar een BBQ met vrienden. Wij besloten op dat moment naar de supermarkt te gaan, het was inmiddels al half 6. Eenmaal in de supermarkt bedachten we dat fondue wel een leuke verrassing was, en aangezien de kinderen alleen maar hun focus hadden op ijsjes, konden wij alles pakken wat daarvoor nodig was.
Gevallen
Na betaald te hebben liepen we gezellig naar huis, Luna had echter bedacht dat een verstop spelletje leuk was en genoot enorm dat het haar keer op keer lukte om ons te laten schrikken. Ze rende van boom naar boom, de een bleef ze staan, de ander rende ze voorbij. Tot ze naar de laatste boom rende en over een stoeptegel viel. Je ziet als moeder al dat het niet goed is, en rent er snel heen. Strompelend en huilend naar huis, schaafwonden schoon maken, koelpacks erop, en checken of het allemaal oké is. De meeste pijn zat bij haar knieën op dat moment, dat zag je ook wel, want ze vulden zich in een mum van tijd met vocht. Koelen, koelen en ze wilde toch graag eten. We hebben haar toen samen naar de picknicktafel getild, omringt met kussentjes om het comfortabel te maken en we hebben gezellig gegeten. Ze kon zelfs na het eten weer goed staan.
Tocht iets mis?
Na het eten hebben beide kids nog een ijsje gegeten, en was het vervolgens toch echt tijd om klaar te maken voor bed. Douchen, wassen en tandenpoetsen. De een wilde het een, de ander het andere. Ik had al een dekbed opgevouwen om haar arm wat hoger neer te leggen, en terwijl ik hem eronder wil schuiven merk ik dat er iets niet goed is. Ik vraag Luna of ik even mag kijken, en beweeg haar arm op manieren waarvan ik weet, als er iets mis is dan reageert ze meteen. En zo was het, ze begon hevig te huilen. Ik heb vervolgens beneden overlegd, en toch besloten om de huisartsenpost gebeld, daar waren we welkom om 21:50 en toevallig appte net een vriendinnetje hoe het ging. Ik vertelde over Luna en ze bood aan direct te komen, mee naar het ziekenhuis.
Dokter
Eenmaal daar aangekomen was het wachten geblazen, 30 minuten later dan de afspraak was waren we aan de beurt. Knieën gekneusd, zwelling, arm… ik vermoed toch dat er een breukje zit. Laten we maar een foto maken, echter kan dit niet hier en moeten jullie naar het andere ziekenhuis. Inmiddels had ik Robbert al twee keer gebeld, en verliet hij zelf de BBQ omdat hij toch liever thuis wilde zijn en nog liever mee naar het ziekenhuis.
Ziekenhuis
Luna was inmiddels al zo moe van de indrukken, dat ze onderweg al steeds met haar hoofdje naar beneden zakte omdat haar ogen dichtvielen. Zoveel indrukken, en zo laat al. Eenmaal aangekomen, begon het opnieuw wachten. Dit keer meer dan een uur maar toen mochten we foto’s maken. De radioloog gaf direct aan na het maken van 6 foto’s, dat er een Trauma Chirurg naar moest kijken en dat we werden ingeschreven. Opnieuw begon het wachten, en Luna die inmiddels intens verdrietig was, want waarom overkwam dit nou weer haar, en ze was zo moe, en wilde zo graag naar huis.
Chirurg
Daar was hij dan 00:15 kwam dokter Thijs de kamer binnen, Luna zag je gespannen kijken tot hij zij dat hij niet eraan ging zitten, maar alleen haar foto wilde laten zien. Er was van alles op te zien, maar ook dat er vet uit een gewricht wegsijpelde en zwelling een hele boel vocht. Waarschijnlijk een breuk, slecht zichtbaar maar wel gips nodig. Luna wilde niet, maar wist dat het moest. Koos de kleuren rood wit blauw van het Nederlands elftal en Disneyland Paris (Frankrijk). En toen kwam het recht houden van haar arm.
Gips
Veel van jullie die Luna kennen, weten dat ze een pijngrens heeft waar je U tegen zegt. Ze piept niet snel, is ontzettend stoer, en pijn aangeven dat is echt stom. Om het gips goed te kunnen zetten, moest Luna haar arm in een bepaalde positie houden. Wat een ellende was dat! Je zag haar mondje vertrekken, haar andere vuistje veranderen in een geknepen handje. ”Gaat het Luna, heb je niet pijn?” Ze brak, begon ontzettend te huilen. Accepteerde eindelijk het krijgen van pijnstilling, we wachten even en daarna verder. Binnen een mum van tijd zat toen het gips erom. Tijd om naar huis te gaan!
Nacht en dag
De nacht was onrustig, Luna rolde om 4 uur door de zwaartekracht van haar gips zo haar bed uit. Een harde plof, en grote schrik, maar ze kroop zelf weer half slapend haar bed in. Ze was gelukkig oké. De volgende dag, deed het zeer, het jeukte, en niks was meer fijn. Al wende het snel toen haar lieve vriendinnetjes kwamen om haar te zien. Daarna vrienden om haar een cadeautje te brengen, en Bol.com langs kwam met een cadeautje van Oma. Ze had genoeg afleiding om even niet meer op haar arm te letten, en genoot van het spelen met haar beste vriendinnetjes. Zo fijn om te zien, hoe flexibel kinderen met een nieuwe situatie omgaan, en hoe snel het dan toch weer even allemaal ”Oké” is.
