Vijf maanden later: wat de trauma kliniek me heeft gebracht

Het is vijf maanden geleden dat ik een week in een traumakliniek heb doorgebracht, volledig losgekoppeld van mijn eigen leven. Geen contact met mijn man, kinderen, familie of vrienden. Die week was enorm intens en emotioneel zwaar. Ik had geen afleiding of houvast van buitenaf en was volledig op mezelf aangewezen. Het was een periode waarin ik diep naar binnen moest kijken, alleen met mijn eigen gevoelens en gedachten, zonder de steun van de bekende mensen om mij heen.  In deze blog wil ik vertellen hoe het nu met mij gaat, en hoe deze ervaring de dynamiek van mijn leven heeft veranderd.

Nu, een poosje later, kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik het heb gedaan. Veel is veranderd, en niet alleen in hoe ik de wereld om me heen zie, maar vooral in hoe ik naar mezelf kijk. Ik heb mijn perspectief kunnen verbreden, zowel op het verleden als over de toekomst. Maar misschien nog belangrijker: ik zie nu waar ik sta in het heden, en kan daar ook in blijven, zonder continu te piekeren over wat er potentieel zal gaan komen. Wel ben ik mij nog bewuster geworden van alles wat is geweest, en wat voor impact dingen op mijn leven hebben gehad. Daarbij kijk ik ook met een heel ander beeld terug op situaties uit het verleden, waardoor je ook in het heden met een andere blik kunt kijken. 

Wat is er in mij veranderd?

Die vraag is me de afgelopen maanden vaak gesteld, en eerlijk gezegd is het antwoord alles behalve simpel. Mijn meest heftige trauma’s hebben een plekje gekregen, ze zijn vervaagd, ze zijn er wel, en blijven een deel van mij, maar ze grijpen mij niet meer naar m’n keel, en overheersen niet meer mijn leven. De algehele veranderingen in mij zijn nog altijd in ontwikkeling, vroeger zou ik daardoor waarschijnlijk het gevoel hebben gehad dat ik al ‘klaar’ moest zijn, maar nu besef ik dat verandering een doorlopend proces is. Het is iets wat zich langzaam ontvouwt, stapje voor stapje.

Er zijn voor de ander

Wat ik de afgelopen maanden heb ontdekt, is dat ik meer open sta dan ooit. Niet alleen voor anderen, maar vooral voor mezelf en het leven in het hier en nu. Waar ik vroeger veiligheid zocht bij de mensen om me heen, weet ik nu sinds de therapie dat ik die in mezelf kan vinden. De constante behoefte om iedereen tevreden te houden, de harmonie te bewaren en problemen op te lossen is verdwenen. Ik heb ingezien dat ik niet verantwoordelijk ben voor de emoties, acties, gedragingen of relaties van anderen. Dat besef heeft me bevrijd van de drang om alles te willen fixen en heeft er voor gezorgd dat ik de controle kan loslaten. 

Valkuilen

Tegenwoordig kan ik er gewoon zijn voor iemand, zonder meteen oplossingen aan te dragen. Het is genoeg om naast iemand te zitten in hun pijn, en dat geeft me rust. Dit heeft mijn relaties verdiept; ik geef nu vanuit mezelf, zonder angst om dingen niet goed genoeg te doen. Dat betekent overigens niet dat je soms niet alsnog in een valkuil van iemand willen helpen/redden kan vallen, echter ook al lijkt het in het moment de juiste keuze. Komt er altijd weer een moment van helder inzicht, en draai ik mijn eigen koers en laat ik los. Uiteindelijk kan ik namelijk niet meer dan er zijn, de bewustwording is niet iets waar ik verantwoordelijkheid voor draag. 

Prioriteiten stellen

Langzaam maar zeker ben ik ook mijn leven bewuster en met meer liefde aan het inrichten. De doelen die ik stel, komen nu vanuit mijn eigen gevoel in plaats van verwachtingen van anderen. Mijn gezin en de mensen die dichtbij ons staan, staan voorop. Ik probeer niet vast te zitten in zorgen over de toekomst of het verleden. In plaats daarvan focus ik op wat er nu voor me ligt. Natuurlijk betekent dat niet dat alles altijd makkelijk is, maar ik kan onzekerheden beter plaatsen, zonder dat ze mijn hele wereld overnemen.

Waar ben ik nu mee bezig?

Hoewel ik al veel stappen heb gezet, ben ik nog zoekende. Ik ben op dit moment vooral bezig met de vraag hoe ik deze nieuwe ik die ik ben geworden, kan verbinden met de mensen om mij heen. Het voelt soms alsof ik mezelf opnieuw aan het leren kennen ben, en tegelijkertijd moet ik uitzoeken hoe deze nieuwe ‘ik’ past in de relaties en verbindingen die ik al heb. Dat is een puzzel die zich langzaam ontvouwt, en ik heb geleerd om daar geduld mee te hebben.

Daarnaast ben ik samen met mijn psycholoog bezig met het uitpluizen van mijn stamboom en het verwerken van generatie-trauma’s. Dit is een diepgaand proces, waarin ik stap voor stap trauma’s ontdek die generaties lang zijn doorgegeven. Ik leer ongezonde patronen te herkennen, niet alleen in mijn eigen gedrag, maar ook in dat van generaties voor en hetzelfde als die van mij. Het is alsof ik de puzzelstukjes van mijn verleden langzaam in elkaar leg, en dat helpt me om mijn heden beter te begrijpen. We pakken ook de copingstrategieën aan die ik jarenlang heb gebruikt. Hoewel ik dankzij de therapie al van een aantal af ben gekomen, is bijvoorbeeld het emotie-eten nog niet volledig verdwenen. Omdat ik problemen liever mentaal oplos dan dat ik uiteindelijk in het ziekenhuis beland, is dit iets waar we de komende maanden actief aan gaan werken.

Het mooie van dit proces is dat ik niet alleen leer om de negatieve patronen te doorbreken, maar ook om de mooie kanten van mezelf en mijn verleden te omarmen. Voeger was ik altijd gefocust op wat ik niet goed deed, op mijn tekortkomingen. Maar nu begin ik te zien dat ik ook sterke kanten heb, en dat die er mogen zijn. Tegelijkertijd leer ik mijn valkuilen te erkennen, zonder mezelf daarvoor te veroordelen. Erkenning in je eigen stukje is zo ontzettend belangrijk in alle processen waar je deel van uitmaakt, of het nu erkenning is in iets wat je goed doet, of wellicht iets minder handig hebt gedaan, of een proces waar niet perse een oordeel in zit. 

De weg vooruit

Vijf maanden na mijn week in de trauma kliniek ben ik nog steeds aan het ontdekken, aan het groeien, en aan het leren. Maar het verschil met voorheen is dat ik nu met meer rust en acceptatie naar mezelf kijk. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was voordat ik de kliniek inging, en dat voelt goed. Ik ben sterker, rustiger en meer gegrond in mezelf. Zelfs heb ik kunnen stoppen met mijn anti-depressiva en dat is echt voor mij een hele grote stap! 

Mijn proces nog lang niet voorbij(waarschijnlijk nooit), maar ik heb vertrouwen in het proces. Ik blijf werken aan mijn groei, aan het versterken van de gezonde patronen in mijn leven, en aan het loslaten van wat mij niet langer dient. En hoewel het soms spannend is om deze nieuwe weg in te slaan, voel ik diep vanbinnen dat het de juiste is.

Mijn leven voelt nu meer van mij, en ik voel me meer verbonden met het hier en nu, ik voel mij veilig bij mijzelf, voel de verbinding en wederkerigheid met de dierbare mensen om mij heen. En dat is  denk ik een van de grootste cadeaus die ik mezelf heb kunnen geven.