Mijn werk is in de corona tijd druk, naja niet alleen druk. Het is soms praktisch bijna niet te doen om alles te regelen. Wonder boven wonder lukt het mij gelukkig keer op keer wel, maar door de vele mensen die ziek worden, langdurig ziek blijven… Is het soms een hele uitdaging. Ik werk dus veel, meer dan moet en daarnaar gebeurt er ook nog zoveel en zie ik dus bergen (ijs) beren vaak op de weg.
Kerst in aantocht
Hoe zeer ik een maand geleden nog uitkeek naar kerst, hoe meer het per week dat het naderde voelde alsof ik achter de feiten aan rende. Er gebeurd ineens zoveel, waardoor tijd steeds beperkter werd. Werk was druk, beste vrienden vertrokken, lockdown kwam ineens toch wél en alle kerstplannen vielen in duigen, ik werd ziek (griep), kinderen thuis, en zo kwamen er nog meer ijsberen en vooral te kort aan tijd om maar iets nog voor te bereiden.
Afscheid nemen voor kerst
We wisten al 5 jaar dat de dag zou komen, maar toch ben je er dan nog niet klaar voor…. Zo gingen net voor kerst een van onze beste vrienden verhuizen. Nu denk je vast, dat doen we allemaal wel eens. Maar aangezien dit naar Australië betreft en dat nou niet bepaald om de hoek is. Viel het zwaar om afscheid te nemen. Luna haar twee beste vriendinnetjes zijn namelijk de tweeling van het gezin, praktisch elke dag speelden ze samen. En dat viel nu opeens weg na 5 jaar. Luna haar verdriet was enorm en we probeerde er van alles in die paar laatste weken nog in te proppen. Van samen Sinterklaas, dutch dinner, slaapfeestje een en last minute twee. Spelen, thee drinken en nog maar een keer samen eten. Drukke dagen tot uiteindelijk het onvermijdelijke kwam. Intens verdriet aan beide kanten, en daarnaast het gevoel dat voor ons er een gat komt, en voor hun nieuwe avonturen zich aandienen. Ik denk ik dat opzicht dat achterblijven lastiger is dan gaan, al was voor beiden het moment zwaar. En zijn we nu immens dankbaar dat we in een digitaal tijdperk leven.
Wat gaan we doen?
De kinderen vroegen het al een aantal keer, wat we dan nu gingen doen, omdat alle plannen die er waren ineens niet meer konden. Echter komen dingen soms op je pad, zonder dat je erom vraagt. M’n ouders hebben inmiddels de boosterprik en durfden het wel aan om bij ons te komen brunchen eerste kerstdag. Vrienden vroegen of we het leuk zouden vinden als ze langs kwamen met BBQ en we samen een winter BBQ gingen doen. En zo waren beiden kerstdagen gevuld.
Twee dagen voor kerst
Blij was ik met mijn bezorgpunt bij de Jumbo voor kerst, geen gedoe, her en der nog wat halen. Maar de basis brengt Jumbo. Afhaalafspraak bij de Action weten te bemachtigen, slagerafspraak gemaakt, groentenwinkel was geen afspraak voor nodig. Ik dacht echt goed geregeld. Het begon bij de Action, een onbekend nummer belde met de boodschap dat niks van wat ik had besteld op voorraad was, naja op de aansteker voor kaarsen na. (Daar kwamen de ijsberen alweer) Gelukkig vond hij het net zo vervelend als ik, en met positieve moed zijn we toen telefonisch samen gaan winkelen om toch een beetje wat ik had als alternatief in het tasje te krijgen. Ontzettend dankbaar en met een blije kerstgedachte hing ik op. Wat zijn er toch nog lieve mensen in deze wereld.
Één dag voor kerst
Vervolgens de dag erna naar de slager, afspraak gemaakt, toch nog 1 uur in de rij… Gezellig! Maar we hebben het vlees, en ik kon nog snel een cadeautje voor m’n nichtje afhalen. Thuis weer verder werken, want ja ook dat gaat door. Het was ook afhaaldag voor de groenten en Action en de Jumbo zou komen. Action was een succes, de alternatieven super, en ik kon door naar de groentenwinkel. Ook dat was super, gezellig samen met Luna, op naar huis. Bij thuiskomst gedoe van de honderdste keer bij KPN, fout bij nummer overzetten naar nieuw abonnement. De klantenservice is daar over het algemeen slecht, het is een hele uitdaging om ook maar iets voor elkaar te krijgen laat staan aangesloten. Maar hey, ik heb ze inmiddels deze twee maanden zeker 5 uur daarvan aan de telefoon gehad, kan nog wel een uurtje bij. Eenmaal geregeld (overigens bij Mobiel.nl, want hun zagen niet zoveel ijsberen! Als KPN) kon m’n dag weer met frisse tegenzin doorgaan. Uiteraard viel het volgende in de lijn der verwachting.”Door een technische storing kunnen we niet al uw boodschappen leveren, onze excuses voor het ongemak.” Je begrijpt dat hierdoor een hele kudde ijsberen m’n weg over aan het rennen waren en ik geen idee had wat er nu dan wel of niet zou komen. Want dat zeggen ze dan niet erbij hé. Eenmaal om 5 uur stond meneer Jumbo voor de deur, ik rekende beduidend minder af en keek naar de vondst. Kreeg een bonnetje van het resultaat, en je zou dan denken… Het is toch nog iets, maar wat op het bonnetje stond, stond zeer zeker niet hier in de keuken. Naast dat er in het distributiecentrum al mis is gegaan, miste ik ook nog een tas die nu vast ergens anders op de keukentafel stond. Bellen heb ik uiteraard gedaan, maar op meer dan “Sorry voor het ongemak, u krijgt het bedrag retour” na hoefde ik niet te rekenen. En nu kwamen we dus tijd en boodschappen tekort, en was het al tijd om te eten met kerstavond. Hiervoor opende ik maar dingen voor de dag erna, dekte de tafel mooi, en liet alle beren maar los… Er was niks aan te doen, behalve van het maal nog iets te maken.
Eerste kerstdag
Vooraf had ik al meerdere scenario’s bedacht, en het eerste uur van de ochtend geloofde ik ook daadwerkelijk dat dit de meest rampzalige kerstdag zou worden ooit. Echter was niks waar ik voor vreesde waar, beren waren achteraf nergens voor nodig. Natuurlijk ging er van alles mis. Maar uiteindelijk op de dag zelf maakte dat helemaal niks uit. M’n ouders kwamen, hun positieve energie voelde zo fijn, we hadden ze zo gemist. De brunch bestond uit gezellig kletsen, lachen om van alles en niks en ik voelde mijzelf uur na uur steeds meer ontspannen.
De kinderen werden verwend met nieuwe pyjama’s, lekkers en kleding. Daarna mochten ze onze cadeautjes uitpakken, en hebben ze vanaf dat moment, niks anders gedaan dan gemoedelijk samen spelen.
Eindeloos kon ik naar ze kijken, zo lief, zo gezellig. Ik incasseerde de knuffels die ik tussendoor kreeg dubbel, ging rond 5 uur de tafel dekken, vlees en groenten snijden en verdelen, de grill steen even voorbereiden, en we konden samen aan tafel. Ook tijdens het eten waren de gesprekken fijn en maakten we grapjes.
De kinderen hebben nog tot 10 uur gespeeld met hun speelgoed, lief samen op de grond van de woonkamer.
En wij? Wij voelen ons dankbaar, zo intens dankbaar. Er kan van alles mis gaan, uiteindelijk maakt dat allemaal niks uit, het samenzijn, het in het moment zijn, is zoveel belangrijker dan alles eromheen.
