We zijn er allemaal waarschijnlijk wel doorheen gegaan en met vlagen kan het dan weer terugkomen. De onzekerheid die mama’s kunnen hebben. Het is allemaal ook niet zo raar en tegenwoordig met de Social Media is de verharding onder de dames ook absoluut te merken. Wij vrouwen hebben overal een mening over. Dat valt niet te ontkennen en is misschien ook wel fantastisch mooi aan ons. Maar wat ik niet zo mooi vind is dat de mening van de vrouw soms zo ontzettend opgelegd wordt dat andere mama’s er onzeker door worden.
Het leven an sich brengt al genoeg onzekerheid met zich mee. Zo’n klein wurmpje brengt dan ook nog eens van alles met zich mee: Eet en/ of drinkt de uk wel genoeg, is het niet alweer tijd voor een slaapje/ eten/ drinken/ schone luier, poept de kleine wel voldoende, welke zalfjes etc wel en welke niet, heeft iedereen de handen wel gewassen, heb ik die rompers nou gewassen inmiddels? En ga zo maar door. Het begint natuurlijk al zodra je zwanger blijkt te zijn, gaat alles wel goed, is de uk gezond, wat mag ik ook alweer wel/niet eten?
Maar dan zijn er dus ook vrouwen die het noodzakelijk vinden om de andere mensen een rukgevoel te geven. Door in te zoomen in wat men dan fout zou doen in hun ogen, over hun gewicht, over hun kledingkeuze of over zo’n enorm iets in het leven van een mama: De borstvoeding. Het consultatiebureau werkt ook niet altijd even hard mee trouwens en maakt met hun schema’s ook behoorlijk wat oudertjes onzeker.
Ik werd zelf zo enorm onzeker over alles, zeker toen de mini echt nog mini was dat ik er echt mijn best voor moest doen om het van me af te schudden. Je moet doen waar jij en je kleine gelukkig van worden. Nu kom ik bij de volgende stap: Een basisschool uitzoeken. Ik vind het nogal wat, je uk gaat als het goed is toch 8 jaar naar deze school die hen moet gaan vormen voor de rest voor hun leven.
Het ouderschap maakt je kwetsbaar, iedereen wilt het graag goed doen en heeft het beste voor met hun uk (gaan we maar vanuit). Daarbij ben je ook een stukje afhankelijk van de natuur, geluk, mensen om je heen en überhaupt de omgeving. Het maakt me onzeker: Doe ik het wel goed, ben ik wel een goede mama, had ik deze bui van de mini kunnen voorkomen, maak ik wel de juiste keuzes?
Het blijft lastig en de mensen maken het soms niet makkelijker door maar met hun mening klaar te staan. Soms heb je gewoon behoefte aan een luisterend oor, iemand die met je meedenkt of met je mee klaagt over die driftbuien o.i.d. Het zou dus ook gewoon zoveel leuker worden op de wereld als de mama’s eerlijk zijn over hun (on)zekerheden en die met elkaar delen, je hoeft niet de schone schijn op te houden. Lukt het je niet om het huis te zuigen vandaag of de hele week maar heeft je uk heerlijke dagen met mama gehad of moest je gewoon veel werken? Het kan, geen probleem, je hoeft je aan mij niet te verontschuldigen. Ik heb dat soort dagen ook wel, dan ga ik gewoon liever knuffelen met man en kind dan de stofzuiger door het huis te trekken. Doe je ding zeg maar. En laat je niet onzeker maken door anderen!
- Afscheid Kimberly - 5 september 2016
- DigiMama; De week van Kimberly - 25 juli 2016
- Mama’s (on-) zekerheid - 22 juli 2016