Vroeger toen ik klein was droomde ik er al van, een heel groot gezin drie broers, twee zussen, allemaal getrouwd en kinderen en dan met kerst allemaal samen komen zodat we met zijn allen aan het traditionele kerst diner konden zitten en savonds bij de haard konden genieten van de verhalen van opa en oma. Tja, zo gaat het films natuurlijk maar in de realiteit is dit vaak anders.
De werkelijkheid
Als kind heb je natuurlijk totaal geen invloed op hoeveel kinderen je ouders krijgen, dat hebben ze zelf al niet eens. En als je dan al broertjes of zusjes krijgt is het ook maar de vraag of je een band samen opbouwt in de rest van je leven of dat je beide een eigen gang gaat. En of Opa’s en oma’s lang genoeg in leven blijven om alle mijlpalen mee te mogen maken is natuurlijk ook maar de vraag.
Schoonfamilie
Maar mocht een grote eigen familie nou niet in de kaarten zijn weggelegd dacht ik dan altijd, je hebt altijd nog de familie waarin je trouwt! Mocht je zo’n geluk hebben de ware tegen te komen… wat natuurlijk ook best wel een dingetje kan zijn. Dan zou het toch wel heel erg leuk zijn om in een grote familie te komen.
Met bijvoorbeeld nog een opa en oma, een lieve schoonmoeder en schoonvader en misschien wel twee schoonzussen waar je heerlijk mee kan shoppen of gewoon een meidenweekend kan organiseren waarin alleen de vrouwen van de familie met al hun kinderen een weekendje naar een huisje op Texel gaan. ( Ja oké, ik dwaal af)
Accepteren en verdergaan
Nu dat ik zelf kinderen heb loop ik soms tegen dingen aan. Ik zou soms zo graag willen dat men eens spontaan voor de deur zouden staan gewoon omdat ze ons vieren missen, dat men het leuk zou vinden om eens een keer samen iets te doen, bij ons komen eten, of samen lekker even naar het strand, dagje naar de kinderboerderij, een gezellige picknick, thuis op de bank samen een filmpje kijken of misschien wel met de kinderen een keer mee naar zwemles of hiervoor nog met Luna naar ballet. En dit soort dingen hoeven niet persé hier in ons huisje, natuurlijk is een ander ook altijd vrij om te vragen of wij iets willen ondernemen…
Tijd tekort
En dan het lastige waar ik ook steeds vaker tegenaan loop is tijd, we zijn zelf heus enorm druk dat klopt. We werken, we gaan naar school, sporten, we gaan naar sporten met onze kinderen, we doen boodschappen, we koken dagelijks, we proberen ook zo nu en dan nog even naar de bibliotheek en de kinderboerderij te gaan en tussendoor doe je dan nog wel eens afspreken met vrienden. En ik begrijp ook dat andere mensen in een familie net zo druk zijn en misschien soms nog drukker dan wij. En dat is ook goed hoor, ik bedoel op deze leeftijd is het heel belangrijk om allemaal je eigen leven te hebben. Maar een balans… is ook niet geheel onbelangrijk.
Zo lang zijn ze niet meer klein
De tijd dat mijn kinderen nog klein zijn, en nog het leuk vinden om naar familie te gaan duurt eigenlijk helemaal zo lang niet meer. Nu vragen ze nog zo vaak, komt oma vandaag? Gaan we vandaag naar onze nichtjes? Gaan we met oma daarheen? Komt opa ook? Is oma daar ook papa? En eigenlijk moet ik negen van de tien keer zeggen. Nee sorry lieffies, vandaag niet. Dat ik vaak nee moet zeggen, is zo jammer maar het is wel realiteit. Natuurlijk vertel ik soms wel eens aan familielid van ´´goh we zouden het anders willen´´. Maar of dat nou echt iets wezenlijks veranderd? En dat stukje kan ik gewoon niet begrijpen. Want het is nou niet zozeer dat ik erom vraag, maar hun vragen het zelf, keer op keer op keer, en of ik het nou wil of niet hun hechten wel waarde aan bezoekjes, kort, lang ,veel, nooit en het feit dat hun dan verdrietig zijn is dan wel weer iets wat ook mij aangaat als moeder en mij ook raakt.
Loslaten
Jaren lang, heb ik geprobeerd op de een of andere manier iets meer op te bouwen. Iets van tradities samen te maken, iets wat je samen brengt buitenom verjaardagen en jaarlijkse feesten want elkaar zien op die dagen is altijd druk, té druk. Nou had het heel erg leuk kunnen zijn om als slotconclusie te kunnen vermelden dat het is gelukt. Maar helaas is dat laatste niet helemaal waar, iedereen leeft door, zijn eigen leven, voornamelijk alleen en los van elkaar..En meer dan dat is het niet, want je kunt anderen niet veranderen. Je kunt mensen niet de waarde van tijd met elkaar laten zien, dat moeten ze zelf ervaren en voelen. En misschien komt dat moment alsnog wel ooit, of te laat? Als alle tijd die je had, op is….
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024