Ik schets je de situatie:
Op donderdagavond, na allemaal gewerkt te hebben/ naar de PSZ te zijn gegaan/ leuke middag met opa gehad te hebben, zitten we met z’n drieën aan tafel voor het avondmaaltje.
So far so good. Tot het moment dat het eten op was en de buiken gevuld. De mini wilde graag nog even Mascha en de beer kijken (nieuwe obsessie, hou maar op). Prima, maar eerst je beker melk leegdrinken. Voor de duidelijkheid, die zat voor 1/5e nog vol dus zou snel leeg moeten zijn.
De mini neemt een slok en besluit dat ze geen trek meer heeft in haar melk maar wel Mascha en de beer wilt kijken. Het is het moment dat ze besluit dat de beker leeg moet zijn en voor de snelste weg daartoe kiest. Ze gooit bewust haar beker om met een “O jeeeee” ter begeleiding.
En dit was het moment dat ik in mijn moeder veranderde, blijkbaar zat ik ook vol met dit soort keuzes vroeger…… Ik zei: “Move it, naar de trap”. En…. Hou je vast…. “Brutale snotaap!”.
Dus. Tot mijn eigen shock zei ik iets dat mijn moeder toch wel frequent zei toen ik nog jong en thuiswonend was. Ok ok ok vast ook wel toen ik niet meer thuis woonde maar dat kan ik me dan niet meer herinneren.
Ik stoorde me er altijd aan, want hoe ziet een snotaap eruit? Hoe gedraagt die zich dan? En dan vooral wat is nou dan een brutale snotaap?
Sinds gisteren, de bewuste donderdagavond ben ik erachter.
Een brutale snotaap ziet er tegenwoordig uit als een klein blond prachtig grietje van 3 jaar met de mooiste blauwe ogen. En ze kijkt je aan alsof ze het beste idee van de wereld heeft ontdekt, is daar nog trots op ook en blijft je aankijken terwijl ze het beste idee van de wereld ten uitvoer brengt.
Ik heb er zelf maar een wijntje om gedronken. Dat ik de gevreesde woorden van mijn moeder gebruikte was toch wel een ding. Hebben we immers niet allemaal dingen die we niet hadden over willen nemen van onze mama’s?
Dit was er 1 van….
Ach nou ja. Mijn moeder heb ik het nog maar niet verteld. Die zie ik vanavond onder het genot van een pizza en een drankje in een restaurant. De mini en mijn superzus zijn er ook. Ik zal het ze dan wel vertellen, weet ik ook gelijk dat het een etentje met een hoop gelach gaat worden.
En als de mini weer met haar drinken gooit (wat niet wenselijk is uiteraard) hoop ik dat mijn moeder haar eigen bewoordingen houdt. Verzin ik wel iets nieuws waar Evi zich over kan verwonderen de komende jaren.
- Afscheid Kimberly - 5 september 2016
- DigiMama; De week van Kimberly - 25 juli 2016
- Mama’s (on-) zekerheid - 22 juli 2016
1 Reactie
Maar heel toevallig is mijn snotaap veranderd in een super lieve dochter en fantastische moeder en ze kan ook nog eens leuke verhalen schrijven.. Ik ben benieuwd naar de volgende fratsen van mijn kleine Pietje Bell.??
Comments are closed.