Het is dinsdagochtend en ik ben op mijn werk, ik ben er eigenlijk denk ik nog maar net drie kwartier of de telefoon gaat. Ik herken het nummer, het is Robbert mijn man. Ik neem op met Hoi, lieverd en hoor aan de andere kant mijn man met emotie in zijn stem vragen om mijn collega. Ik snap er niks van maar ga toch opzoek naar haar, naar de keuken, vervolgens naar de printer waar ze zich bevind en geef de telefoon. Omdat ik niet zo goed snapte waarom hij juist haar wou spreken, blijf ik staan zodat ik meteen zou horen wat hij zegt.
Maar terwijl ik wacht hoor ik hem het zeggen. ” Tamara haar moeder ademt niet meer” na deze woorden zakte ik door m’n knieën en is het allemaal een beetje vaag ik weet dat ik alleen maar kon huilen, huilen en in paniek raakte. Want hoe kan ze nou ineens niet ademen? Wat is er gebeurd, ik had haar gisteren nog gezien? Ze kan me toch niet zomaar alleen laten. Dat waren allemaal dingen die ik op dat moment zei tegen mijn collega en leiding gevende. Op het moment dat ik alleen die paar woorden hoorde kon ik alleen maar denken dat ze er niet meer was. Ze is gewoon ineens overleden en ik heb niet de kans gekregen om afscheid te nemen. Dan komt het moment van ongeloof, het is vast een grap, dit kan toch niet echt gebeuren nu allemaal?
Op het moment dat ik geklop hoor op de deur, hoor ik Robbert de deur binnen komen, we moeten gaan naar mijn ouders hun huis, de ambulance neemt haar nu mee. Ik begrijp van mijn leidinggevende dat als ze niet meer in leven was, de ambulance haar niet had meegenomen. En ik hou hoop, heel veel hoop. Hoop dat het goed MOET komen. Het kan toch niet zomaar ineens klaar zijn, we hadden nog zoveel plannen.
Bij mijn ouders hun huis, ren in de deur in, wat is er in hemelsnaam gebeurd. Ik vindt meubels die niet meer staan waar ze horen te staan, verpakkingen van medicijnen, hartplakkertjes en injectiespuiten. Het voelt allemaal zo onwerkelijk. Mijn zus is boven, spullen pakken, spullen die mijn moeder misschien nog wel nodig zou hebben. En verder wisten we samen niks…. onwetendheid.. daar bevinden we ons nu. Terwijl mijn zus haar spullen pakt, zet ik alles weer een beetje recht. En we vertrekken vervolgens samen met Robbert naar het ziekenhuis.
Eenmaal daar duren minuten uren en lijkt de tijd maar niet op te schieten, na enige tijd klikken de deuren open en zie ik mijn vader vol van emotie de deur door komen. Ze leeft, ze is er nog, maar wat zijn we geschrokken! Ze komt rustig bij, maar ze is er nog.
Ik kan niet uitleggen hoe dankbaar je je dan voelt, zo enorm dankbaar, we praten samen, we huilen samen, en we knuffelen om elkaar te steunen, wat zit de schrik er goed in.
Het moment dat ik haar weer zag, was ook best schikken. Ze zag er zo anders uit, zo bleek, haar alle kanten op, en heel grauw in haar gezicht. Haar lichaam zat vol met slangetjes, infuus, plakkertjes en andere dingen. Ze praatte wel, maar met vertraging, maar ze was er! Ik was zo blij dat ik er een dikke kus kon geven op haar toen ijskoude wang, en daarna mijn man hetzelfde zag doen met daarbij een dikke knuffel. Wat zijn we dankbaar, zo dankbaar! Ze is er nog!
De kinderen hebben we niet verteld wat er precies is gebeurd, we hebben het klein gehouden. Oma was van de bank gevallen, en heeft zich daardoor bezeerd. Dat was voor hun voldoende, ze zijn nog zo klein. Daar hoeven ze allemaal nog niet over na te moeten denken. Met die boodschap konden ze ook wel genoeg en toen ze haar zagen kreeg ze extra dikke knuffels en kusjes.
En nu? buitenom dat we heel dankbaar zijn dat ze er is, en dat ze tot dusver geen vreemde dingen ervan over heeft gehouden. Is de vraag wel, waardoor dit alles is veroorzaakt? Nu begint de weg pas, met alle onderzoeken, scans en nog meer onderzoeken. Maar ze is in goede handen.
We wachten nu maar rustig af.. maar dan wel samen!
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024