”Ik kan dit niet, echt niet,” ”Ik moet naar huis; ik kan hier niet blijven.” Dat waren de woorden die ik zei toen ik nog geen twintig minuten in de PTSS-kliniek in Amstelveen was. Ik had afscheid genomen, mijn telefoon ingeleverd en mijn koffers in mijn kamer gezet. IJsberend liep ik heen en weer. Een vreselijke migraineaanval lag op de loer; ik kon niet stoppen met huilen en wilde maar één ding: naar huis!
De dagen ervoor
Je weet dat je het moet doen, voor je eigen mentale gezondheid. Maar alles in je lichaam probeert je ervan te weerhouden om het aan te gaan. Vermijden is een van de sterkste vermogens van het brein. Eenmaal getraind weten je lichaam en brein zo te communiceren dat ze alles inzetten om de vermijding in stand te houden. Onbewust en soms bewust zet je brein dit vermogen in om je te beschermen tegen wat mogelijk gaat komen. De dagen voor mijn PTSS-behandeling waren dan ook erg wisselend. Het ene moment was ik ervan overtuigd dat ik het kon, terwijl ik het andere moment alles wilde afzeggen. Uiteindelijk deed ik dat laatste niet, maar de eerste avond had ik niets liever gewild.
De ochtend van
En dan is de dag er, waarvan je wist dat die zou komen, en opeens weet je even niet meer hoe je je moet voelen. De spanning is duidelijk voelbaar: een week weg van huis, een week zonder mijn kinderen. Ik ben nog nooit zo lang bij ze weggeweest. Alleen een week zonder elkaar—ik wist niet hoe ik dat überhaupt moest gaan doen. Mijn gezin is mijn veiligheid, mijn afleiding, mijn coping strategie om niet te hoeven denken. Maar straks moet ik alles loslaten, elke vorm van controle, en dat begint met het inleveren van mijn telefoon. Een week lang geen communicatie, niks horen over hun dag, niks kunnen overleggen, nergens kunnen helpen, niks kunnen oplossen, niet kunnen inchecken of iedereen zich goed voelt. Helemaal niks. De ochtend krijg ik geen hap door mijn keel. Ik ben met mijn dochter filmpjes aan het kijken, en verder doen we even niks. We blijven in het moment, en denken even iet aan wat straks komen gaat.
De middag voor
Rond twee uur in de middag besefte mijn dochter dat het ‘bijna’ zover was dat ik zou gaan. Achteraf gezien denk ik dat ze hier beter over hadden moeten nadenken. Je zit eigenlijk de hele dag te wachten tot je eindelijk mag vertrekken, maar dat maakt het juist helemaal niet makkelijker. Niet voor jezelf, maar ook niet voor de mensen die je achterlaat. Mijn dochter was daarom intens verdrietig. Niets wat ik zei leek nog binnen te komen. De tranen begonnen te stromen en er was even geen ruimte meer om te relativeren. Het is ook iets wat erbij hoort: je moeder gaat ineens weg, je weet niet hoe het is als ze er niet is, en je weet ook niet hoe het is als ze terugkomt. Als kind is dat natuurlijk heel spannend.
Terwijl ze tegen mij aan lag, maakte ik op een A4-papiertje een kalender met ruimte voor kleine tekeningen die ze elke dag voor mij kon maken. Ik denk dat dat haar hielp in het moment. Na ongeveer een uurtje was ze weer enigszins gekalmeerd en kon ik nog even een boodschapje doen in de supermarkt: drinken voor daar, wat handige tussendoortjes en fruit. De rest zou daar gewoon zijn, en er was ruimte om eventueel nog iets te halen in de avond. Na het avondeten was het uiteindelijk het moment om te gaan.
Afscheid
De dagen ervoor had ik veel mensen gesproken, lief al die succeswensen, cadeautjes en lieve berichtjes. Zo dankbaar dat ik zulke lieve mensen om me heen heb weten te verzamelen in al die jaren. Een van mijn beste vriendinnen zou bij de kinderen blijven, terwijl mijn partner mij weg zou brengen. Ze kwam binnen met drinken en mijn favoriete koekjes om mee te nemen, en daarnaast een envelop met een kaart en een cadeautje. Ik wilde het niet meteen openen, omdat ik al zo hoog in mijn emoties zat. We knuffelden elkaar stevig, en ik probeerde op haar woorden te vertrouwen dat het goed zou komen.
Na de dikste knuffels ooit van mijn kinderen liepen we met veel te veel bagage daarna naar de auto. Deze rit voelde als de zwaarste rit die we ooit hebben gemaakt samen. Ik kan het niet uitleggen, maar als je al 30 jaar van je leven iets uit de weg gaat, vermijdt en op alle mogelijke manieren onderdrukt, en je er nu aan moet gaan werken door de vermijding heen, is dat echt onvoorstelbaar moeilijk. Maar hoe dan ook, moest ik het doen. We hebben nog gepraat in de auto, gehuild, en vervolgens waren we er.
We liepen daarna samen naar binnen, waar ik in zijn armen viel en zei dat hij me naar huis moest nemen. Ik kon niet blijven. “Ik kan het niet,” herhaalde ik. Hij gaf aan dat ik sterker ben dan elk mens dat hij kent, dat het echt goed zou komen, en hij onvoorwaardelijk veel van me hield. Met deze woorden werd ik meegenomen door de verpleegkundige.
De avond
Op het moment dat ik mijn koffer mijn kamer in rolde en voor mezelf bleef herhalen dat ik het kon, merkte ik al dat ik in paniek begon te raken. Mijn hoofdpijn verergerde met de minuut en ik werd steeds misselijker. Ik moest mijn medicijnen uitstallen op het bureau en mijn telefoon klaarmaken om in te leveren. Ik maakte foto’s van mijn kamer, stuurde die en stuurde de laatste berichtjes.
Vervolgens kon ik de rust niet vinden om te gaan zitten. Ik bleef heen en weer ijsberen en begon echt in paniek te raken. Op dat moment kwam de verpleegkundige mijn kamer binnen, en dit was het moment om alles in te leveren. Zelfs geen paracetamol of ibuprofen mocht in eigen beheer blijven. Ik had alles ingeleverd en merkte dat het loslaten van al mijn coping strategieën nu echt moest. Mijn lichaam was het, net zoals mijn geest, er niet mee eens, en de migraine zette in alle hevigheid door.
Ik moest ondertussen naar de eerste psycho-educatie met vier andere groepsgenoten, maar het enige wat ik tijdens deze presentatie deed, was heen en weer rennen van wc naar presentatie. Ik begon non-stop over te geven en voelde me steeds zieker. Hoe moest ik dit nou doen? Ik kan hier toch niet zo blijven? De verpleegkundige merkte ook dat ik compleet in paniek was en vroeg wat ik nodig had. Ik zei vervolgens dat ik mijn telefoon nodig had, en deze kreeg ik alleen voor die keer nog even terug.
Ik belde met mijn man, die vervolgens van alles inzette om me te kalmeren, terwijl ik eigenlijk alleen maar kon overgeven en niet meer wist hoe ik moest blijven. Op de een of andere manier wist hij me te overtuigen dat ik moest gaan douchen, nogmaals medicijnen vragen en klaarmaken voor bed. Slapen was het enige wat zou helpen tegen de migraine die in alle hevigheid aanwezig was en juist ervoor zorgde dat ik me zo onwel voelde dat ik zo in paniek was.
Ik heb vervolgens mijn telefoon ingeleverd, medicijnen gevraagd, gedoucht en ben met een kruik gaan liggen. Slapen was daarentegen nog wel een uitdaging. In diezelfde nacht ben ik nog twee keer naar de verpleging gelopen; ik was zo enorm ziek. Maar toen om 7 uur de wekker ging en de migraine weg was, zag de wereld er weer een stuk beter uit. Ik was klaar om te beginnen aan wat ik toen nog niet wist: het zwaarste proces van mijn leven.
Hoe verder?
Ben je benieuwd naar hoe het de andere vijf dagen is verlopen?
Hou mijn blog de aankomende weken dan goed in de gaten, ik zal de aankomende tijd steeds meer delen van mijn verblijf en mijn ervaring met traumatherapie.
3 Reacties
Ik twijfel of ik dit voor mijzelf moet doen, bedankt voor het delen.
Je kan trots zijn dat je dit hebt gedaan!
Ontzettend knap dat je dit hebt gedaan! Sterkte de aankomende tijd.
Comments are closed.