Ik ben veel dingen, maar of ik nou echt een slechte moeder ben? Andere mensen denken daar soms echter anders over, en moeten dat dan ook op de meest vreemde momenten dan ook even bevestigen.
”Een slechte moeder” Ja dat was wat een vrouw vorige week tegen mij zei, midden in de supermarkt. Werkelijk waar op zo’n moment dat alle ogen al op je gericht zijn, moet iemand dan nog even een klap nageven om haar geconstateerde feit even kenbaar te maken. Want ja in een supermarkt zie je meteen of iemand een goede of slechte moeder is toch?
Natuurlijk is er wel iets voorgevallen waardoor deze vrouw haar grote noodzaak om mij dit te melden niet kon laten. Ik zal het even kort uitleggen.
Het winkelwagentje
We hebben een week terug met veel plezier de hele dag in een speeltuin gespeeld met de kinderen, dolle pret! (ja ik ben een vreselijk slechte moeder, speeltuinen zijn niks voor kinderen). Vervolgens besloten we om snel even naar de supermarkt te gaan als gezin om alles in huis te halen voor pannenkoeken. (Nog een slechtere moeder want ik geef mijn kinderen ongezond eten na een hele dag spelen). Luna wou echter haar schoentjes niet meer aan, en ik bedacht dat ze dan wel even in het karretje zonder kon zitten. Michael wou graag onder op het flessenrek zitten, want het spelen was zo vermoeiend geweest.
Nou lijkt het allemaal goed te gaan, maar bij de lift begint Michael al aan Luna haar voetjes te trekken, waarvoor ik hem waarschuw en aangeef dat hij niet aan haar moet gaan trekken. Dit tafereel herhaald zich nog 4 keer, tot we aankomen bij de jus d’orange machine waar je van die lekkere sinaasappelsap zelf kunt maken. Luna vraagt of ze alsjeblieft mag, en omdat ik zo een slechte moeder ben en mijn kinderen vitamines wil geven wil ik dit voor ze gaan maken. Ik zet respectievelijk 2 stappen bij mijn karretje weg, en hoor een ontzettend harde knal. in een mum van tijd zie ik Michael onder het karretje en Luna voorover geklapt in het karretje zitten. Ik schrik me uiteraard rot en probeer ze goed als het kan omhoog te trekken.
Een meisje helpt maar zodra er een vrouw met harde stem tegen mij begint te praten loopt ze snel verder. ” Hoe haal je het in je hoofd om bij je kar weg te lopen!!!” Ik leg de mevrouw in kwestie nog uit (met een gillende Luna op mijn arm) dat ik 2 stappen verwijderd was van mijn kinderen. Maar dit mocht niet baten. Michael had ik in de tussentijd op het bankje gezet, en gezegd dat ik hem nou al 4 keer had gewaarschuwd, ik begreep dat hij pijn had maar hij toch echt even daar moest gaan zitten. ”En het is zijn schuld helemaal niet, je bent gewoon een slechte moeder!!!” ”Dom mens”. Ik probeer op dat moment haar te negeren, maar kan het niet laten om te zeggen. ”Zijn dit uw kinderen? Nee! ze zijn van mij, bemoei je er niet mee!” Ik maak volgens mij geen indruk, maar vervolg mijn weg met een huilende Luna en snikkende Michael. Wat een ellende, ben ik dan echt zo’n slechte moeder?
De fiets
Vandaag snelde ik met een enorme snelheid op de fiets naar mijn kinderen, god wat had ik zin om ze gezellig op te halen om boordje samen te eten. Michael en Luna stonden beiden bij hun juf lief te wachten, so far so good! Dus we kunnen gaan op naar huis! We fietsen, kletsen, lachen, hebben het over ijsjes, maar dan voel ik ineens iets klem tussen de spaken achter en hoor ik Michael keihard huilen. Ow god, ik rem meteen en draai het wiel een stukje terug. En daar komt het, een oudere mevrouw achter mij, die ook op de fiets was zei ” Dit kan toch niet wat u doet met uw kind! Levensgevaarlijk!” Ik leg uit dat er voor zijn voetjes voetstandaarden aan de zijkant van de fiets zitten waar hij zijn voetjes op moet zetten. En dat hij nu al 4 keer de bescherming van de spaken met zijn voeten kapot heeft gemaakt.
En als hij nou gewoon zoals afgesproken niet zo zou slingeren met zijn voeten er niks had gebeurd. Ik krijg vervolgens het volgende antwoord ” Geef je nou je kind de schuld? Jij bent zijn moeder! En een slechte ook zo te zien!” Nou vroeg ik direct vriendelijk om door te fietsen, en dat deed ze gelukkig dan ook. Een toegesnelde andere vrouw die wou helpen, om de fiets vast te houden zei direct: ”Trek je er niks van aan, iedereen moet zich altijd met je bemoeien als je kinderen hebt. Kan echt gebeuren hoor, kan ik je nog ergens mee helpen?” Ik bedankte lief en vertelde dat we bijna thuis waren. Met de fiets in m’n hand, want ik durfde echt niet meer te fietsen het laatste stukje. Eenmaal thuis hebben we de voetschade even bekeken, gelukkig geen schrammetje of blauwe plek te zien. De tranen zijn inmiddels gedroogd, en hij eet rustig zijn broodje alsof er niets is gebeurd…
Eindconclusie
Tja, en daar zit je dan als moeder, aan de tafel met twee peuzelende kinderen die de hageltjes van hun broodje opsnoepen. Gewoon weer door tot de orde van de dag.. en ik? Een slechte moeder? Neh! Ik weiger te geloven dat deze twee dingen mijn moederschap definiëren, dat dit mijn dagen gevuld met liefde, spelen, speeltuinen, knuffels, kusjes overtreft.
Toch zou het fijn zijn als mensen een zouden stoppen met bemoeien! Want daar krijg ik inmiddels wel een beetje genoeg van. Ik doe mijn best, ik maak fouten, maar mijn kinderen houden van mij en ik zielsveel van hun en mijn best is WEL goed genoeg!
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024