Het is zomervakantie. Dat betekent voor de meeste mensen: even rust, geen schoolritmes, geen verplichtingen. En voor mij betekent het: geen flauw idee welke dag het is, m’n hoofd compleet kwijt en blijkbaar, zonder dat ik er zelf erg in had, een supermarkt-bestelling plaatsen alsof ik een aardappelboerderij begin. Op het moment dat de kinderen in hun schoolstructuur zitten en ik gewoon aan het werk ben, gaat het eigenlijk best goed. Vaste structuur betekent minder chaos in m’n hoofd. Maar ja, het is dus vakantie, en in de vakantie ben ik mezelf soms gewoon kwijt. Echt kwijt. Dan moet ik serieus in m’n telefoon kijken om te checken welke dag het is. En als je dan ook nog denkt “ik bestel m’n boodschappen alvast vooruit, dan hoef ik daar later niet aan te denken” … dan heb je dus míj.
Slim plan. Dacht ik.
De bestelling begon met een idee dat op dat moment best slim leek. Je kent het wel: zo’n online supermarkt waar je aan een bepaald bedrag moet komen voordat ze überhaupt iets bij je bezorgen. Ik wist precies op welke datum ik mijn boodschappen nodig had. Wat ik nodig had? Geen idee. Maar ik dacht: ik flikker gewoon alvast wat in m’n mandje, dan pas ik het later wel aan. Nou. Later dus niet. Vier dagen later, 23:08 om precies te zijn, schiet het me ineens te binnen. BOODSCHAPPEN. Ik open de app en lees dat mijn bestelling “wordt ingepakt”…Tja!
Wat ik dus wél heb
Wat ik heb is dus… aardappelen. Veel. Véél aardappelen. Ik weet serieus niet wat er is gebeurd in dat brein van mij, maar het moet gedacht hebben dat we een soort survivalweek ingaan. Ik heb niet alleen gewone aardappelen besteld, nee hoor:
-
2 zakken van 3 kilo gewone aardappelen
-
2 pakken aardappelgratin
-
2 zakken krieltjes
-
2 zakken aardappelkroketjes
-
2 zakken aardappelschijfjes
-
2 zakken aardappelpartjes met schil
-
aardappelpuree
-
én gekruide wedges uit de vriezer
Als er ooit een moment is waarop ik met m’n hoofd niet thuis was, dan was het bij het afrekenen van deze bestelling.
En ja natuurlijk iedereen was thuis bij bezorging
Het moment waarop de boodschappen komen, is natuurlijk precies het moment waarop het hele gezin thuis is. Iedereen wil helpen. Iedereen wil zich er vooral ook even mee bemoeien.
“Mama, waarom heb je zo veel aardappelen?”
“Jeetje, maart… wat ga je hier allemaal mee doen?”
“Deze vind ik vies. Die zijn wel lekker. Waarom heb je geen beleg?”
En dan sta je daar. Met je doos vol piepers, geen planning, geen idee wat je ermee moet maken. Alleen een heleboel blikken van de kinderen die denken dat je een of andere gekke craving hebt gehad of een aardappelproject bent begonnen.
Wat leren we hiervan?
Niet veel. Behalve misschien: als je je boodschappen “later nog even” wil aanpassen, zet dan een reminder in je telefoon. En misschien ook eentje om op vaste dagen gewoon even te checken of je nog leeft. Deze week eten we dus aardappel. Op alle mogelijke manieren. En als iemand een leuke creatieve suggestie heeft wat ik met dit pieperoverschot kan doen — ik sta open voor ideeën. En zo niet, dan noem ik het gewoon een detoxweek met complex zetmeel. Of een culinaire uitdaging voor het hele gezin. Of we maken er letterlijk chips van. Whatever works.
