Mirco

Fluffy dingen
Omdat ik overal zowel van moet janken als moet kotsen (in willekeurige volgorde en soms tegelijkertijd) heb ik mezelf maanden daarvoor een algeheel media-verbod opgelegd. Mijn werk is op dat moment al belastend genoeg dus ik mag me van mezelf voor onbepaalde tijd onttrekken aan het leed van de wereld en me alleen nog maar bezighouden met gezellige fluffy dingen die goed aflopen met hier en daar een uitschieter naar Doctor Phil.

Mirco
Het punt is dat ontbijtnieuwspresentator Jan de Hoop, of ‘ome Jan’, zoals ik hem liefkozend noem, ook tot mijn categorie Gezellige Dingen behoort. Elke ochtend kijken of de kleur van zijn koffiemok is afgestemd op de kleur van zijn V-hals trui en elke ochtend verheugd vaststellen dat dit wederom het geval is behoort tot mijn dagelijkse rituelen. De kunst is om weg te zappen voordat hij daadwerkelijk met het nieuws begint. Op een ochtend ben ik te laat. Mirco is vermist. Mirco kruipt onder mijn huid. Pal naast mijn baby.

Tegen beter weten in hoop ik op een goede afloop, maar helaas. Op een kwade dag wordt het lichaam van Mirco gevonden, misbruikt en vermoord door iemand die nota bene zelf vader is. Ik begin te huilen en hou niet meer op.

En exact dát is het moment dat ik me ineens twee dingen snoeihard afvraag: A. waarom ik in vredesnaam een kind op deze wereld ga zetten, en B. hoe ik het veilig op kan laten groeien.

Flashforward…
…naar 2018. Mijn dochter wordt in augustus zeven jaar en drieënhalf jaar geleden hebben we haar ook nog voorzien van een broertje. Ze zijn allebei gezond, blij, sterk en vrolijk dus ergens doen we iets goed met z’n allen. It takes immers a village to raise a child.

Mirco sluimert nog altijd ergens in mijn achterhoofd. Hij was een jongetje van tien jaar oud, maar sinds zijn noodlottig einde staat hij symbool voor zoveel meer. Want nog steeds kan ik verzanden en verzuipen in de vraag hoe ik mijn kinderen leer om door het leven te navigeren. Hoe ik ze uitrust met de juiste tools opdat ze op een gezonde manier zelfstandig kunnen worden. Met grenzen. Met zelfvertrouwen.

Bubblewrap
Ik kan ze moeilijk in bubblewrap rollen, al zou ik het nog zo graag willen, dus vind ik dat ik ze bijtijds moet leren dat de wereld even mooi is als lelijk. Dat er andere kinderen en grote mensen zijn die niet per se het beste met ze voorhebben. Dat gevaar soms dichterbij is dan we graag zouden willen. En dat alles zonder ze bang te maken.

Kijk. Daar sta je dus even niet bij stil hè, wanneer je zwanger bent en je je dagen vult met overgeven en je verheugen op je baby en het uitzoeken van pakjes en sokjes en dekentjes (en andere schattige meuk waarvan minstens de helft overbodig of onhandig zal blijken te zijn maar dat terzijde).
Want: hóe dan?!

Lifeskill nummer 1
Natuurlijk geven we onze kinderen zodra het kan op voor zwemles. Dat is logisch. Daar hoeven we niet over na te denken. We wonen immers in een waterrijk landje, dus zwemmen, dat is lifeskill nummer 1. Maar is dat wel per se zo? Staat zwemmen niet eigenlijk op een gedeelde eerste plek, naast je grenzen kunnen bewaken? Je bewust zijn van jezelf én van omgeving? Jezelf kunnen verdedigen en in veiligheid kunnen brengen? Of je hoofd koel kunnen houden in een chaotische situatie?

Veel ouders gaan er prat op dat hun kinderen nooit met een vreemde mee zouden gaan of de deur open zouden doen voor iemand die ze niet kennen. Uit onderzoek is echter gebleken dat schrikbarend veel kinderen zich maar al te gemakkelijk uit een speeltuin weg laten leiden of de voordeur wel degelijk opendoen voor iemand die er ‘vertrouwd’ uitziet of autoriteit uitstraalt.

Paradoxaal
Gillende kinderen zijn echt voor níemand leuk. Dus leren we ons kroost om stil te zijn, zachtjes te doen. Zich te beheersen en te gedragen. Aardig en beleefd te zijn tegen mensen die ouder zijn. En anderen geen kwaad te doen. Maar wat als we ons bedenken dat er mensen zijn die dat omgekeerd wél willen? Wat als je als kind zo bent afgericht dat je je beleefd voegt naar de situatie of altijd luisteren moet naar iemand die ouder is dan jij? Hoe kunnen we van een kind verwachten dat het zich in bepaalde situaties ineens wél verweert, dat het gilt en slaat en schopt en raakt wat het raken kan? Béétje paradoxaal wel hè?

Tienminutengesprekken
Jullie vragen je nu natuurlijk massaal af waar je al die belangrijke dingen dan leert, als kind. Het antwoord is, op krav maga.
Krav ma-wáttes?! Krav maga is een van oorsprong Israëlisch zelfverdedigingssysteem. Je leert technieken die aansluiten op je natuurlijke reflexen, wat krav maga niet alleen zeer effectief maakt, maar waardoor het geschikt is voor mensen van alle leeftijden, soorten en maten.
Kinderen kunnen vanaf vijf jaar al starten.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken worden de kleine kravisten niet opgeleid tot agressieve mini-moordmachines. In de eerste plaats omdat een kind het hoe dan ook fysiek aflegt tegen een volwassene en ten tweede omdat we natuurlijk geen rondvliegende melktandjes willen, mocht een of andere balorige kleuter zich tijdens het speelkwartier een tikje onbesuisd om mijn dochters nek slingeren. Ik zie de tienminutengesprekken al voor me. Maar wat leren ze dan wèl?

‘Dakje’
Ze leren zich bewust te zijn van hun omgeving. Waar is de deur? Waar is de dichtstbijzijnde nooduitgang? Waar is het potentiële gevaar en hoe breng ik mezelf snel in veiligheid? Hoe maak ik duidelijk wat ik wel en niet wil? Wat zie ik allemaal om me heen? Hoe blijf ik kalm in een chaotische situatie en hoe scan ik de omgeving af op zoek naar mijn vader of moeder? Maar ook leren ze, al spelenderwijs, om zich te verdedigen. Een klap kan je afweren door een ‘dakje’ te maken met je armen. Door iemand weg te duwen en heel hard ‘Ga weg!’ te roepen, óf door een welgeplaatste trap in het kruis, creëer je nét dat beetje ruimte dat nodig is om weg te komen.

Kleine kravisten leren zich bewust te zijn van hun ruimte, hun lichaam, hun grenzen. De kracht van stoer kijken. Vuisten ballen. Zelfvertrouwen uitstralen.

Ridder te paard
Een paar keer per jaar doen mijn dochter en ik mee met de ouder-kind les, wat ik iedere keer weer een waar feestje vind. Krav maga’ende kleuters zijn namelijk een lust voor het oog.

De trommelvlies-verknettering, opgelopen tijdens het spelletje ‘Ridder te paard’ (bedankt, meester Rogier), waarbij ik op handen en knieën met mijn bijna-zevenjarige op mijn rug door de zaal moest en zij dat zó spannend vond dat ze met haar mond pal naast mijn oor niet kon stoppen met gillen, het was het me dubbel en dwars waard.

Telkens weer ben ik oprecht onder de indruk van die kleintjes die mij zo dapper omverduwen om vervolgens hard weg te rennen. Die hun spierballen laten zien inclusief bijbehorende gezichtsuitdrukking. Dit zijn geen pispaaltjes of pestslachtoffertjes in de dop. Hell no.

Nul
Mijn dochter vindt krav maga geweldig. Nu mag ze nog leren dat ze haar nieuwverworven vaardigheden in de praktijk mag brengen als dat nodig is, want nog steeds wil het maar mondjesmaat tot haar doordringen dat niet iedereen zo lief is als zij. Maar dat geeft niet. Zolang zij haar mannetje nog niet staat, doe ik dat voor haar.

Is krav maga Hét Antwoord op Alles? Dé garantie dat er nooit iets naars zal gebeuren? Neuh. Niets is immers zaligmakend en garanties zijn er nooit. Maar de skills die mijn kind er leert en de uitstraling die zij zich nu al aan het aanmeten is vind ik persoonlijk minstens net zo belangrijk als leren zwemmen. Al was het alleen maar om er alles, maar dan ook echt álles aan te doen dat de kans dat mijn kroost tot de Mirco-statistieken gaat behoren zo goed als nul zal zijn.