Bijzonder dat je soms al heel lang ergens vreselijk tegenop ziet en als het moment dan daar is is het ook gewoon goed. Zo ook met het naar de middelbare school gaan van de oudste.
Al toen hij nog heel klein was gingen de gedachten al door mijn hoofd dat hij ooit een heel eind zou moeten fietsen naar school, 16 kilometer heen en ook weer 16 terug. Beelden van pillen, wiet, foute vrienden en weet ik het wat voor ellende passeerden de revue.
Ik vond het dan ook vreselijk moeilijk toen hij aan het laatste jaar van de basisschool begon. Ik besloot om volop van dat laatste jaar te genieten en werd dat jaar contactouder van groep 8 zodat ik bij alle bijzondere activiteiten betrokken zou zijn. Op deze manier hebben we samen heel bewust toegeleefd naar het moment dat toch echt ging komen.
Samen hebben we een leuke school uitgezocht waar hij zich meteen op zijn gemak voelde (heel toevallig mijn eigen middelbare school!) En toen was het moment opeens daar, kenningsmakingsdag op de nieuwe school en meneer wilde persé alleen heen..
Met zijn vrienden op de fiets en ik mocht niet mee! Natuurlijk is dat goed zei ik tegen hem, maar wat vond ik het eng! Notabene op mijn werkdag is hij gegaan, op eigen houtje. En wat kwam hij blij thuis! Trots op zichzelf en ik trots op hem. Het was heel goed gegaan (uiteraard… Overbezorgde muts) En vanaf dat moment was het goed, hij kon dit!
Inmiddels gaat hij na de zomervakantie alweer naar HAVO3 en nog steeds gaat het perfect. Wat is hij gegroeid, zit goed in zijn vel en is heel zelfstandig geworden echt heel leuk om te zien. Gisteren begon hij over studeren en op kamers gaan wonen…ehhm.. Gelukkig heb ik nog ongeveer drie jaar om aan dat idee te wennen!
- Wat MOEt hij veel. - 28 augustus 2015
- Kalverliefde - 26 augustus 2015
- Wijsneuzen gezocht! - 23 augustus 2015