Voor iedereen die zich misschien afvroeg hoe het met me gaat of zich zorgen maakte na mijn vorige blog waarin ik bekende los te gaan op het maken van fotoalbums….. Ik leef nog. Inmiddels ben ik goed op weg met fotoalbum numero 3. Dankzij de hotline-app met een vriendin hebben we beide nog niet de laptops uit de ramen gekukeld, zijn de relaties met de mannen nog prima en verminderd de stoom die uit onze oren komt. En aangezien ik deze week veel in de avonden werk/ bezet ben, drink ik er zowaar geen wijn bij, is zo vreemd om half 10 in de ochtend. Ook de chips/ chocolade/ snoeperij en ander troostvoer is nog behoorlijk uitgebleven. Best trots eigenlijk op mezelf.
Maar het sterkt me dat ik niet de enige ben met deze frustraties, nadat ik mijn blog heb geschreven werd ik er toch meerdere keren op aangesproken dat andere mama’s het zo herkenden. Grote vraag is: Waarom laten we die papa’s niet gewoon lekker die albums maken?
Die man van mij zou zich kunnen uitleven van frustratie op de PS4, lekker iedereen neerknallen die voorbij loopt in het spel. Ook zijn teamgenoten, mocht hij willen, zo anders dan normaal is dat niet volgens mij.
Daarbij zit ik toch ook geregeld als een zoetsappig moedertje te wenen (ja, wenen, ja) als ik dan weer eens zo’n überschattige foto zie van de mini. Het moment dat ik mama werd, alle momenten dat de mini iets voor het eerst deed, dat ze gewoon lief ligt te slapen, of lekker ondeugend is…. Potverdorie wat een emoties kan een mens dan hebben. En. Het stemt me meer dan gelukkig dat ik de mama van zo’n enorm leuk/ lief/ schattig/ ondeugend/ knap/ slim dametje in de dop mag zijn.
Hmmmmmzzz is dat fotoboek, behalve voor het vastleggen van herinneringen, toch nog ook ergens anders goed voor. Al prijs ik mezelf elke dag wel gelukkig, stiekem en minder stiekem.
Maar wij mama’s zijn gewoon steengoed in fotoalbums maken, dat weet ik zeker. Wij zijn immers echte mamarazzi, we stonden er (of lagen op de grond om de foto’s te maken) met alle bijzondere momenten en kunnen dat gewoon geweldig in een album zetten. Je kan het! Schakel je vriendinnen in, je frustraties over de albumprogramma’s uit, spui, vraag om hulp en/ of advies als dat nodig is. Ween als je de foto’s ziet, want verdikke wat groeien de mini’s snel op. Niet te geloven. Eigenlijk is het: Niet te geloven! Zo bijzonder.
Nou, in ieder geval weet iedereen weer dat ik nog leef en functioneer. Aangezien ik nog zo’n anderhalf jaar te gaan heb en het trouwboek ook nog moet doen, maak je geen zorgen als ik M.I.A. ben. Dan huppel ik met al mijn blije frustraties en de mini in de zon. Gewoon even het hoofd leegmaken en genieten van het mama zijn.
- Afscheid Kimberly - 5 september 2016
- DigiMama; De week van Kimberly - 25 juli 2016
- Mama’s (on-) zekerheid - 22 juli 2016