Ik zat laatst dus lekker mee te zingen met “The man who can’t be moved” van The Script, weet je wel. Nee? Hier is hij dan.
Ik vind het een ontzettend lekker nummer en kan het zo heerlijk meebrullen. Maar ineens kwam er zo’n besef dat je nooit een Woman who can’t be moved zal hebben. Dat is namelijk dan weer een gek o.i.d. Vrouwen die niet opzij gaan worden namelijk meestal gezien als opdringerige, hysterische, hulpeloze, gekke vrouwen. Maar waarom is het dan niet romantisch als zij dat zouden doen? Het was zo’n gedacht die zich aan me opdrong maar als ik het liedje dan telkens bedacht vanuit de vrouw dan klonk het ook niet. Mannen moeten jagen word er dan gezegd, een meneer die ervan overtuigd is dat jij het voor hem bent en niet meer weggaat is dus best romantisch maar een vrouw die van hetzelfde is overtuigd, die is dan dus raar.
Het is wel vaker vreemd met man en vrouw beelden. Zo schreef ik een tijdje terug al over John Legend en zijn bloedje mooie vrouw Chrissy Teigen. Ze durfden het in hun hoofd te halen om een week na de geboorte van de kleine samen een uurtje uit eten te gaan. Chrissy zag er uiteraard bloedje mooi uit weer en misschien dat het dat was dat de mama-maffia triggerde maar het web ging los op die mooie Chrissy. John daarentegen kreeg geen commentaar. Buiten beschouwing latende dat ik een week na de bevalling nog woonde in mijn huisbroek en de klitten die in mijn haar genesteld waren tijdens de bevalling nog niet geheel uit het haar had weten te borstelen, vind ik dat Chrissy en John het lekker zelf moeten weten. Waar bemoei je je mee? Waarschijnlijk zijn veel vrouwen gewoon bloedje jaloers op bloedje mooie en ook nog grappige Chrissy, denk ik dan.
Zo stond op een gegeven moment ook het NL web bol van de meningen want de Bart Smit, die van die speelgoedwinkels die je graag vermijd met kind, die concullega’s van de Intertoys, die je ook graag vermijd met kind, had het in de bolle wangen gehaald om een meisje met een speelgoedstofzuiger af te beelden. Hoe durven ze?! En sindsdien staan in die Sintboeken, die krengen die de butsen in je vloertje rammen als ze door de brievenbus gepropt worden, die ja, jongetjes met stofzuiger en meisjes met pistolen. Ik vind het allemaal zo geforceerd en ondertussen doen we er allemaal ook weer aan mee denk ik.
Want ondanks dat ik volledig met open armen tegenover alle liefdevolle dingen sta, moet ik ook even knipperen als ik dan de lieflijke jongetjes op de PSZ vrolijk in hun Elsa-jurk binnengebracht zie worden. Of dat ze zich omkleden tot de mooiste prinsessen met de prinsessenjurken die er aanwezig zijn. Meestal zijn het ook de mama’s die de jongens wegbrengen of ophalen, ik vraag me dan toch af hoe de papa’s gereageerd zouden hebben. Ook een mama die vandaag voor me naar binnenliep en haar zoon op de foto zag met nog 2 jongetjes in prinsessenjurken, het enige dat ze nog kon zeggen was:” O God”. Snel liep ze door. Ik snap de reactie ook wel, onze maatschappij staat bol van de verschillen tussen de geslachten. Langzaam maar zeker worden de verschillen gelukkig wel ietwat minder maar er is nog veel te doen. Een beetje als “The man who can’t be moved”.
- Afscheid Kimberly - 5 september 2016
- DigiMama; De week van Kimberly - 25 juli 2016
- Mama’s (on-) zekerheid - 22 juli 2016
