Daar staan we dan samen hand en hand op het schoolplein, dit is jouw dag lieve Luna. De eerste dag dat je je juf gaat ontmoeten, en de dag dat je moeder je nog een stukje meer los moet gaan laten.
Wat ik zeg klinkt wellicht een beetje zwaar, maar geloof me als ik zeg dat het ook heel zwaar voelde. Mijn laatste kindje wat nog altijd lekker thuis was, waar ik uren, dagen lang mee kon dartelen door ons huis, heerlijk fantasie spel dagelijks van aanhoorde en zelfs soms gezellig mee kon shoppen. Ja mijn dochter en ik vinden het heerlijk om door de stad te slenteren een uurtje, gewoon her en der even kijken, en af en toe dan wat leuks meenemen naar huis.
Te bedenken dat ik straks saai alleen weer door de supermarkt hobbel om te bedenken wat we vanavond nou weer moeten gaan eten. ugh!
Maar goed omdat het haar grote dag is zetten we onze grootste glimlach op, bij alles wat we zien wat oh zo leuk is voor jou benoemen we wat we zien. De klas ziet er gezellig uit hé Luna. Kijk je hebt ook al je eigen kapstokje. Ik zie direct haar blije gezicht als het dan ook nog eens een bloemetje is, alsof ze wisten dat je zo van bloemetjes houdt.
En dan, als we je beker en bakje in het etenswagentje hebben gezet komt het grote moment, een handje geven aan juf en daar ben je dan als klein meisje in een grote klas. Samen zie ik haar vol trots met haar juf een stoeltje pakken met haar naam erop. Het lijkt je allemaal niks te doen, en ik hou me ook maar groot! (tja, kan toch moeilijk daar een potje gaan staan huilen)
Dan gaat ze netjes aan een tafeltje zitten, en kiest iets uit in de kast achter haar om mee te spelen. Zonder dat haar juf iets hoeft te zeggen, doet ze precies wat ze moet doen. Ik loop naar haar toe, geef haar nog een dikke kus (eigenlijk wel tien en dan heel snel) en knuffel haar vluchtig. Veel plezier lief meisje zeg ik nog zachtjes. Mama? Ik ben wel verlegen zegt ze nog, waarop ik antwoord; is helemaal niet erg lieve schat dat mag best. Robbert doet vervolgens wat ik net ook gedaan had maar houdt het netjes bij twee kusjes en een knuffel.
We gaan en… ik fiets met een ontzettende vaart naar huis. Eenmaal thuis komt een enorme huilbui het voelt zo definitief, ze is ook al zo groot, het gaat zo snel?! Vier jaar is voorbij gevlogen, en wat hebben we het fijn gehad al die jaren! Nu op naar een nieuwe fase beide kinderen schoolkinderen. Maar wat ben ik ook ontzettend trots op ze, zo trots! Vasthouden, om uiteindelijk toch los te laten.
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024