Wat MOEt hij veel.

Door Marjolein

Boos staat hij voor me, woest is hij.
Niets is goed, en dan vooral alles wat ik doe.

Want hij wilde geen pindakaas op zijn brood! En hij wilde dat stomme shirt niet aan! En omdat ik zijn gymspullen niet heb gepakt komt hij nu te laat op school! schreeuwt hij.
Dus ik zeg:”het is ook eigenlijk niet de bedoeling dat ik die dingen allemaal doe. Ik help jou alleen een beetje zodat jij niet alles alleen hoeft te doen. Maar als ik het niet goed doe kun je het misschien beter zelf doen?
En dan komen ze: dikke vette tranen in overvloed, compleet met grote snikken en lopende snotneus.

“Wat is er nou eigenlijk echt met je aan de hand? ” Vraag ik aan het kind dat ik zo echt niet herken.
Hij slaat zijn armen om mijn middel en begraaft zijn snotneus in mijn schone shirt.
Ik ben zo moehoe, ik vind het moeilijk weer op school, ik moet de hele tijd stilzitten en opletten, ik krijg er hoofdpijn van en ik kon gisteravond ook al niet slapen.
Ik kijk naar mijn snikkende zoon van 10 die zich inmiddels helemaal overstuur heeft vastgeklampt aan mijn middel.

De vakantie is weer voorbij en de tweede schoolweek ook alweer bijna. We zijn ontzettend ons best aan het doen om weer in het ritme te komen en we zijn moe, vreselijk moe.
De overgang is dan ook best wel groot. Niet in etappes weer rustig inkomen.. nee, volgas! Alle dagen naar school, twee middagen naar oma, 2x in de week voetbaltraining , 1x een wedstrijd en dan ook nog huiswerk. Tijd voor spelen is er bijna niet, zijn agenda is zo ongeveer nog voller dan die van mij.

“Weet je wat we doen?” zeg ik tegen hem.
“Jij blijft lekker thuis, je gaat lekker op de bank liggen, vanavond vroeg naar bed en morgen weer naar school, nieuwe ronde nieuwe kansen.”
Want ja, ik kan hem zo wel de deur uit laten gaan maar dan gaat het echt niet goed komen op school.

Ik voel de last van zijn schouders vallen.
“Kom, ga maar lekker op de bank liggen, dan pak ik even wat drinken.”
Als ik terugkom is meneer al verzonken in een diepe slaap, nog een beetje nasnikkend van zijn huilbui.
En ’s middags is hij daar alweer, mijn vrolijke zoon! ’s Avonds gaat hij weer blij naar de voetbaltraining en de volgende ochtend zonder mopperen naar school.

Zo zie je maar: ook al is hij dan “al” 10 en vet stoer, hij is ook “nog” maar 10 en nog best wel klein.

Marjolein
Laatste berichten van Marjolein (alles zien)

You may also like

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten