Moeder zijn betekent voor mij; veel dingen krijgen. Zoals ultieme geluksgevoelens. Eerste glimlachjes, die echt net zo mooi zijn als de honderdste. Extra achilleshielen. Extra zintuigen. Dat je zo lekker veel aan je dag hebt (maar dat is dan vooral omdat de nachten zo kort zijn). Relativeringsvermogen. Permanent lekkende traanbuizen.
Moeder zijn betekent ook; dingen inleveren. Een nacht stappen en daar kosteloos van bij kunnen komen door drie dagen in je pyjama te blijven zitten terwijl je leeft op Danerolles-croissantjes en gebakken eieren met mayonaise en kijkt naar een Bob Ross-Marathon. Me-time.
En… In je eentje naar de wc gaan.
Het is een willekeurige dinsdagochtend in februari. Het regent en het waait. Baby huilt om redenen waar ik alleen maar naar kan gissen. Peuter huilt omdat er geen zeven grote knuffelbeesten in haar kleine Hello Kitty-rugtasje passen. En omdat ze niet NU kan gaan logeren bij opa en oma. Omdat ze, in plaats van Smarties, een appel voorgeschoteld krijgt.
En ze huilt, gewoon. Omdat het kan.
Ik zit op de wc terwijl ik niet eens hoef. Ik hoor iemand roepen:
“Mag. Mama. Heel. Even. Alleen. Plassen. Ja?!” en realiseer me dan ineens dat die hysterische overslaande stem van mijzelf is.
Boven mijn hoofd hangt een comfortabel donderwolkje. Ik ben er blij mee, want ik wil ook gewoon even boos zijn. Immers, waarom zou dat recht alleen zijn voorbehouden aan peuters?
Peuter druipt af om haar huilconcert in de keuken voort te zetten. Ik heb niet de illusie dat ze het hierbij zal laten maar ik besluit het ervan te nemen en open CandyCrush. Tot mijn vreugde stel ik vast dat Simon, Dennis en Matthijs me van extra levens hebben voorzien en bovenop de vijf die ik nog had betekent dat toch zeker zeven minuten me-time. Bedankt jongens.
Mijn peuter zou echter mijn peuter niet zijn als ze niet op volle sterkte terug zou komen. Haar troepen zijn gehergroepeerd en ze besluit haar troef uit te spelen.
“Mam, als ik NU geen Smarties mag, dan ga ik NOOIT meer bij opa en oma logeren.”
Hoewel de uitvoering nog wat te wensen overlaat (ze houdt erg van logeerpartijtjes) heeft ze de kunst van de chantage dus ook al onder de knie. Ik wil niet lachen, ik wil mijn donderwolkje houden. Gewoon even boos zijn.
“Mamaaaa. Mamaaaa. Mamaaaa.” Ze heeft haar repeatstand aangezet en laat haar geblèr vergezeld gaan van een ritmisch bonken op de wc-deur.
Onderhandelen (‘als jij nu even je appel eet, dan mag je vanmiddag wat snoepen’), dreigen (‘nu ophouden! Of ik zet je op je kamer!’), beroepen op empathie (bij een peuter? haha!) en logica (‘jij wil ook altijd graag dat ik naar jou luister, toch? Jij wil toch ook altijd graag alleen zijn op de wc? Dan luistert mama toch ook naar jou? Nou, dan moet je nu ook naar mama luisteren.’) Het mocht allemaal niet baten.
Negeren, en daarmee de weg bewandelen van de minste weerstand, is de enige strategie die ik nu nog heb.
Mijn CandyCrush levens zijn op. Op Facebook is niets nieuws gebeurd in de laatste vijf minuten. Ik heb geen nieuwe e-mails. Zuchtend sta ik op en open de deur, waarbij ik recht in het gezicht van peuterlief kijk.
“Mama? Ga je niks zeggen? Zijn je batterijen op? Kom maar. Ik doe wel nieuwe batterijen in je rug.”
Tegen wil en dank moet ik lachen. Weg donderwolkje.
Koken vind ik een uitdaging. Oh, en ik schrijf. Vaak.
- Shit! - 8 augustus 2021
- Gele Kwakkie, oftewel; een lofzang op de slaap - 1 augustus 2021
- Gesprek met James; nachtelijke mama-monoloog - 11 juli 2021
2 Reacties
Echt hard werken hé het hebben van 2 lieve kindertjes. Ik heb weer genoten van je verhaal. Ik ben ook erg trots op je omdat je de moeder bent die je bent. Je kindertjes zijn geluksvogels. Ga zo door…..
Wat een heerlijk blzenod kriekske was jij als inieminimeiske! Van harte Katrientje met jou verjaardag….en door het drukke quilten ben ik compleet die speldekussentjes vergeten. Ik zal ze er vanmiddag alsnog opzetten hoor! Drie dikke zoenen kus,kus,kus en maak der een gezellig dagje van….daaaaaggggg.
Comments are closed.