Ik blijf het bijzonder vinden. Zo is een broek perfect en zo is de broek binnen 2 weken toch een apart hoogwater broekje. Coole jurkjes worden ineens een vreemd tuniekje, want duidelijk te zien dat het niet als een tuniekje gedragen hoort te worden…. Je vraagt je af waar het eindigt en vooral, waar moet ik die immens groeiende stapel met kleren laten die te klein (zijn ge-)worden?
Nu zijn we laatst in November verhuisd en kwam ik er weer eens achter dat ik toch wel bijzonder veel kleding voor de mini koop. Ik kan er niks aan doen, er is zoveel leuks te krijgen voor die meiden. Maar het allemaal weg doen, dat kan ik dan ook weer niet. Er zijn uiteraard aankopen die toch minder geslaagd bleken dan gehoopt of die het gebruik niet helemaal overleefd hebben. Ja die doe ik dan weg. Sommige geef ik door, andere dingen gooi ik dan weg.
Maar er is weer een groeispurt gaande, heel normaal allemaal maar toch… Weer is mijn mini ietwat minder mini aan het worden. En ik kan me alles nog zo goed herinneren, dat lekkere kleine kwijlende frustseltje dat ik mijn mini mocht noemen. In zoete pakjes, jurkjes die onder haar kin kropen door haar gedraai, een pakje met een capuchon terwijl ze alleen nog maar kan liggen. Even ter verduidelijking, zo ontzettend niet handig zo’n capuchon voor een minibeebje. Die heeft de ballotage dus ook niet overleefd, dat moge duidelijk zijn. Dat het ook nog eens een blauw pakje was die ik had gekocht toen iedereen overtuigd was dat ik zwanger was van een jongetje. Waar ik dus ook (ondanks mijn twijfels) lekker in mee ging. Ach ja, iets met hormonen en hebberigheid.
Ach en gelukkig kan ik weer binnenkort los in de winkels op de nieuwe collecties. We hebben een groter huis dus kunnen ook een stuk meer kwijt. Dat we binnenkort ook maar eens voor een grote meidenkast moeten gaan kijken is een tweede want die jurkjes worden te lang voor in de babykast. En dan die grote doorzichtige bakken die gevuld zijn met de spullen van mijn übermini, die vinden ooit wel weer een bestemming maar voor nu kan ik ze echt niet loslaten.
Het gaat allemaal al zo verrekte snel. Dus mocht je me binnenkort tegenkomen met de mini in een hoogwater legging en een bijzonder tuniekje die duidelijk ietwat te kort is? Ik moet het nog even loslaten, en moet er nog even van bijkomen dat het weer zo’n groeispurt is, of ik ben aan het wachten op mijn salaris ofzo. Laat me maar . Volgende week ziet ze er weer uit om door een ringetje te halen 😉
- Afscheid Kimberly - 5 september 2016
- DigiMama; De week van Kimberly - 25 juli 2016
- Mama’s (on-) zekerheid - 22 juli 2016
