Mijn naam is Charlotte en ik ben 34 jaar. Ik woon samen met Pieter en wij zijn de trotse ouders van dochter Teddy (3,5 jr.) en zoon James (5 weken). Verder hebben we een kat, genaamd Titus. Zo’n goeiige lobbes die nu al een hoop te verduren heeft, zo een die bij zijn lurven wordt gegrepen door een klein meisje en na een korte worsteling ineens in een poppenjurkje rondloopt.
Ik geef het nog een jaartje.
Het is een koude woensdagmiddag in januari en 2,5 uur geleden heb ik besloten dat het wel lekker zou zijn om ‘even’ een frisse neus te gaan halen. Waar ik met mijn dochter van ruim drie aardig de slag te pakken had (jas aan, schoenen aan, tas mee, deur dicht) is het nu, met een verse baby erbij, weer opnieuw zoeken.
Ervaring leert; hoe kleiner het kind, hoe groter de benodigdheden én berg meuk waar aan gedacht moet worden. Tas met extra kleertjes want je weet nooit, extra fles en voeding want je weet nooit, kledingsetje voor peuter die net zindelijk is want je weet nooit.
Aangezien ik, in alle eerlijkheid, een enorme controlefreak ben helt de kinderwagen bijna over door het gewicht van de luiertas. Ik hoor de stiksels van de rits bijna knappen.
Ik wurm ieniemienie-armpjes in ieniemienie-mouwtjes, wat me op een geagiteerde blik van de baby komt te staan. Sorry jongen, je was net lekker in slaap, ik weet het.
Een golf melk stroomt over zijn wang, alsof hij wil zeggen; ik kan dan nog niet praten, maar dit vind ik niet leuk. Dus.
Ik sta voorovergebogen over de kinderwagen zijn nek uit te poetsen wanneer ik mijn dochter de alarmerende woorden: “Ik moet plassen!” hoor zeggen.
Ervaring leert; een driejarige die zegt dat ze moet plassen, moet NU plassen.
Verhit laat ik de baby even voor wat hij is, hol achter mijn peuter aan de wc in, wurm de knoop van haar spijkerbroek open, hijs drie lagen kleding omhoog en verlang naar de zomer waarin zo’n kind gewoon alleen gekleed gaat in een t-shirtje en een kort broekje.
“En nu moet je even weg mama.”
Mijn dochter is gesteld op haar privacy. Snap ik.
Ik gebruik de twee minuten om de baby te kalmeren, die helemaal op en neer stuitert van de hik na zijn voeding. Ik hou hem even omhoog en niet lang daarna produceert mijn poezelige babyzoon een boer waar de gemiddelde bouwvakker een puntje aan kan zuigen.
Trots kijk ik hem aan. “Goed zo, jongen.”
Ik heb hem nog niet neergelegd of ik hoor: “Mamaaaaaaaaaa, ik ben klaahaaaaaaaar.”
Ervaring leert; nu snel die billen afvegen, voordat ze zelfstandig van de pot komt en de ruimte én haar kleding voorziet van een druppelspoor.
So far, so good.
Ik hul mijn dochter in haar dikke jas, hang haar een sjaal om en graaf haar loopfiets op uit de berging. Ondertussen kletst ze onafgebroken over prinsessen, toverstafjes en monsters. Dat gebabbel verandert langzaam in een soort achtergrondmuziek. Zeg maar; behang dat geluid maakt.
“Mamaaaa..?”
“Ja?”
Ze stelt me een vraag die enkele minuten duurt en waarop ik afwezig antwoord met ‘tuurlijk schat’.
Blij roept ze: “Echt? Yes!” en doet een vreugdedansje.
Ik heb werkelijk geen idee waar ik zojuist mee heb ingestemd, maar kennelijk is het iets heel cools.
Goed, Operatie Frisse Neus deel twee.
Baby kijkt tevreden in het rond, trots bijna.
Ik snap waarom, want de geur in de keuken spreekt boekdelen. Meneer heeft in de tussentijd niet stilgezeten en een enorme luier volgekleid.
Ik stap in mijn zen-modus en vertel mezelf met een aan hysterie grenzende blijdschap; liever nu dan onderweg!
Ik trek de rits van de luiertas open, de stiksels lijken opgelucht adem te halen.
Bij het verschonen vergeet ik opnieuw dat ik deze keer een jongen heb gekregen en dat jongetjes piemeltjes hebben waarmee ze in boogjes kunnen plassen.
Ik hol naar boven, duik in de commode, hol weer naar beneden en verschoon het interieur van de kinderwagen.
Peuterlief fietst ondertussen rondjes door de keuken en vraagt onafgebroken wanneer we nou gaahaaaan.
Bovendien heeft het roze fluffy pluisje van haar toverstafje losgelaten en zonder toverstafje kan ze natuurlijk niet toveren. Wil ik alsjeblieft het pluisje even vastplakken? Nu? Nu? Mama? Nu?
Ik glimlach en tussen mijn tanden (ze is nog maar drie! ze is nog maar drie!) en beloof, nee, bezweer ik haar dat het vanavond allemaal goed komt, dat papa secondenlijm heeft en dat papa alles kan maken omdat hij nu eenmaal een papa is.
De les dat mama’s en meisjes heus ook alles kunnen, en dat het beeld van de omnipotente papa zwaar achterhaald is, bewaar ik voor later.
Baby is schoon, peuter steigert bij de voordeur. We kunnen bijna gaan. Ik trek zelf mijn winterjas aan (heet! heet!) en dan is het nu zaak om Titus in bedwang te houden. Hij heeft last van verlatingsangst en volgt ons overal; ook de veel te drukke wegen over.
Ik rol de kinderwagen naar buiten, dirigeer m’n peuter naar de zijkant, en weet voor ik de deur achter ons dichttrek nog net Titus binnen te houden zonder een van zijn lichaamsdelen te amputeren.
Missie geslaagd, we kunnen.
Ervaring leert; eenmaal buiten is het heerlijk. Ik inhaleer de frisse lucht alsof het bijna op is, de gutsende stralen zweet drogen op en ik voel de winterzon op mijn gezicht. Ik kijk naar dat jochie in de wagen en dat meiske zo dapper op haar fiets, en ik voel me apetrots.
Na drie kwartier zit ik gehurkt een plak hondenpoep uit het profiel van de fietsbandjes te peuteren met een stokje en ben ik blij als we even later onze warme keuken weer hebben bereikt. Ik voel me alsof we de Kilimanjaro hebben beklommen. Zo’n bevalling is echt wel zo’n dingetje dat iets met je conditie doet.
“Mamaaaah?”
“Jaaah..?
Vandaag heb ik de hele dag besteed aan douchen en aankleden, een wandelingetje door de buurt en het uitruimen van de vaatwasser. Ik ben ka-pot.
Afgelopen maandag vertrok mijn vriend weer naar zijn werk, na twee weken vakantie. Hij had een grote smile op zijn gezicht.
Ik begrijp waarom.
Koken vind ik een uitdaging. Oh, en ik schrijf. Vaak.
- Shit! - 8 augustus 2021
- Gele Kwakkie, oftewel; een lofzang op de slaap - 1 augustus 2021
- Gesprek met James; nachtelijke mama-monoloog - 11 juli 2021
