Ik vind peuters best wel ‘high maintenance’. Handig is vaak; ze weten verrassend goed wat ze willen, hoe ze het willen en wanneer ze het willen. Dit in tegenstelling tot baby’s die per definitie alleen maar kunnen huilen, ondanks een schone broek, een volle maag en een wasverzachter bedje.
Minder handig is vaak; wanneer ze het willen, dat is doorgaans NU.
Daarbij hebben peuters gemeen dat ze bedroevend weinig rekening houden met jou; dat je moe bent, rugpijn hebt, geagiteerd bent, welk tijdstip van de dag het is. Of nacht.
Het boeit ze gewoon niet.
Naast ‘high maintenance’ zijn peuters ook leuk. Bijzonder leuk, zelfs. Misschien vormen peuters al met al wel de leukste bevolkingsgroep ter wereld.
Niet belemmerd door ook maar enige vorm van gene gaat die van mij dansend, zingend en rondjesdraaiend door het leven, zegt ze iedereen gedag en vraagt ze elke willekeurige voorbijganger geïnteresseerd hoe ‘ie heet en wat ‘ie aan het doen is. En dit alles per definitie op hoog volume.
Na haar babytijd, die trouwens schrikbarend snel voorbij was, moest ik ineens gaan opvoeden. Slik.
Ineens rezen er allerlei vragen; wat vind ik dat mijn peuter moet kunnen, doen en laten? Wat mag ik realistisch gezien van haar verwachten? Hoe houd ik dingen gestructureerd, edoch gezellig?
Ik richtte me al snel op het directieve toontje, dat ik steeds vaker hoorde.
“Mama, jij moet nu even drinken voor mij pakken.”
Zo’n opdracht voelt van niemand prettig, ook niet van mijn eigen spruit.
“Hóe vraag je dat netjes?” is dan steevast mijn respons, “want ik moet niets hè.”
“Mama,” lepelt ze dan braaf op, “wíl je drinken voor me pakken?”
En dit keer op keer op keer. Leve de kracht van de herhaling.
Mijn ervaring is; er is een rijtje Benodigde Vaardigheden voor de Prettige Omgang met Een Peuter, oftewel BVPOEP. Ook makkelijk te onthouden, zo midden in die anale fase.
Mijn eerste les was om ego los te laten. Ik bepaalde namelijk toch zeker altijd wat er wel of niet gebeurde? Dat zou even lekker worden!
De denkfout zit ‘m in het woordje ‘altijd’. Want een machtsstrijd met een peuter, om niks, die telt alleen maar verliezers.
Met het verstrijken van de tijd ben ik erg gaan leven naar het credo ‘pick your battles’.
Is het wel of niet dragen van een haarspeldje een worsteling, tranen&snot en een huis vol stress waard?
Ik persoonlijk vind van niet. Dus toen Teddy ineens pertinent een speldje weigerde, zei ik ‘oké’ en liet mijn peuter een tijdje door het leven gaan met de haardracht van een Beatle. Die lok hangt in háár ogen, niet in de mijne. Let it be.
Dat werkte goed. Maar ik wist ook al snel; dit is een glijdende schaal. Ik wil niet dat mijn driejarige mijn huishouden gaat bestieren, en daarom zullen sommige dingen gewoon toch moeten. Zoals in bad. Schoenen aan. Of gaan zitten in de autostoel.
Ook effectief; je peuter zodanig sturen dat ‘ie denkt dat ‘ie de door jou gewenste oplossing zelf bedacht heeft, en ‘m dan direct helemaal de hemel in prijzen. Oftewel; omgekeerde psychologie. Schijnt bij bepaalde mannen ook heel goed te werken.
De omgang met een peuter vergt best veel van de gemiddelde mens. Geduld. Kunnen tellen tot drietriljoen. Het hebben van een ‘happy place’ waar je in gedachten even naartoe kan.
O en humor. Veel humor.
Toen Teddy ontroostbaar op me af kwam hollen, ontsteld door het immense drama dat haar zojuist was overkomen, en me een piepklein schaafwondje op haar knie toonde (ik moest drie keer kijken), zei ik: “O, ik zie het al, die moet eraf.”
Abrupt staakte ze haar huilbui. Verwonderd keek ze me aan.
“Ik pak meteen even een zaag,” ging ik verder, waarna het kwartje viel.
Een grijns brak door, ik was weer een ‘malle mama’ en ze ging gewoon weer verder met wat ze aan het doen was.
Kinderen zijn geprogrammeerd om gedrag te kopiëren, en minder om woorden te volgen.
Zwaaien met een peuk en zeggen: ‘denk erom, nooit gaan roken kind!’ zal waarschijnlijk weinig effect sorteren, zei de vrouw die op haar veertiende bijna een struik volkotste na haar eerste Camel.
Daarom horen ‘sorry’ kunnen zeggen en ‘het goed maken’ ook in mijn rijtje BVPOEP. Mijn reactie op haar gedrag is namelijk sterk afhankelijk van hoe ik in mijn vel zit. Moet ik de ene keer lachen om haar door merg en been gaande mondharmonica-solo, de andere keer brul ik getergd: “Hou op! Hou op!”
Dus de ene keer is iets grappig, en de andere keer is datzelfde vervelend. Dat is natuurlijk best verwarrend.
De bottom line; blijf rustig, haal adem, haal waar dat kan de angels eruit. Lach veelvuldig.
En onthoud: wat je geeft, krijg je terug. En wat je zegt, dat hoor je terug.
“Kom eens hier Teddy, je moet even plassen.”
“Hee! Mama!” word ik terechtgewezen.
Haar wijsvinger gaat omhoog en ze kijkt me peuterachtig streng aan.
“Hóe vraag je dat netjes? Want ik moet niks he?”
Touché.
- Shit! - 8 augustus 2021
- Gele Kwakkie, oftewel; een lofzang op de slaap - 1 augustus 2021
- Gesprek met James; nachtelijke mama-monoloog - 11 juli 2021
3 Reacties
Hylarisch!!! Wat een leuk verhaal en geen sprookje.
Jij bent een lieve moeder, je kinderen zijn geluksvogels!
Herkenbaar, Tamara!
Top stukje Charlotte, heb weer kostelijk moeten lachen. Wederom weer zo herkenbaar!
Comments are closed.