Ik weet nog mijn allereerste 10 minuten gesprek voor Michael, ons kleine 4 jarige mannetje die zich moest gaan leren gelden op de grote basisschool. Hij kon dat op dat moment eigenlijk helemaal nog niet zo goed, was al vrij onzeker van zichzelf.. maar zo ontzettend lief! Het eerste gesprek wat ik destijds met zijn juf had was zo’n heerlijk positief gesprek, met alleen maar leuke dingen over je kind, en de band die ze samen al hadden weten op te bouwen…
Nu dat Michael in groep 4 zit zijn de gesprekken van een iets andere toon en gaat het niet meer over hoe leuk hij kan spelen met andere kinderen, of zijn eerste vriendinnetje die hij nu al een tijdje heeft. Nee, nu gaan de gesprekken voornamelijk over welk gedrag ze niet willen zien, en hoe dat anders zou moeten.
Deze week had ik weer zo een gesprek op school, althans gesprek.. zo zou ik het niet eens willen noemen, het was voornamelijk eenzijdig verkeer waarin ik een lijst aan dingen kreeg te horen wat Michael wel of niet deed. Na bijna 10 minuten meer geluisterd te hebben dan gesproken, kon ik niet anders dan voor mijn kind op te komen. Want deze mensen hadden geen flauw idee wie mijn kind is.
De manier van lesgeven, het passend onderwijs, het zien van kinderen.. het lijkt allemaal een enorme uitdaging te zijn voor veel leraren. Een enkeling heeft begrepen wat het inhoudt om een kind ook daadwerkelijk te ”zien” maar het gros kan nog wel iets meer sturing gebruiken in het toepassen hiervan.
Mijn Michael is inderdaad onzeker, gevoelig, en ook ontzettend lief en zorgzaam.. hij kan grenzen opzoeken en heeft structuur nodig.. Michael groeit van complimenten, en lijdt onder negatieve energie en opmerkingen.
Michael voelt alles feilloos aan, als ik bijvoorbeeld mijn dag niet heb… weet hij het al.. ook al zet ik mijn mooiste lach op.
In de klas is hij het kindje wat van de juf juist die glimlach, de knipoog en even dat handje op zijn schouder nodig heeft.. het kind wat even een keer vaker naar de w.c moet, of voor de juf graag het rondje loopt naar de printer..
Dat maakt hem wie hij is, een bijzonder mooi mannetje die al het moois van de natuur ziet, die ontzettend leergierig is, welke mij wegwijs maakt in Artis en van alles over de dieren weet te vertellen.
Nu ben ik natuurlijk hartstikke bevooroordeeld als moeder, het is tenslotte mijn kind! Maar ook ik zie heus zijn tekortkomingen. Maar die heb ik zelf ook, en volgens mij iedereen met ons. En ik heb juist geleerd je tekortkomingen te accepteren zodat je juist kijkt naar wat je wel kan of naar wie je wel bent. Positieve gedachtes komen immers velen malen verder dan negatieve.
10 minuten gesprekken, ik vond het altijd een van de leukste momentjes om dingen te horen over de kinderen… maar geloof dat na deze week mijn gedachte daarover wel een beetje is veranderd.
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024