Deze zomer viel mij eigenlijk heel toevallig iets bij Michael op, in pure onschuld belde ik daarom toch even de huisarts om te overleggen of het al bij zijn leeftijd hoorde. Waar de assistente volmondig ja zei, ging ze toch eventjes overleggen met de huisarts zelf. Dit duurde niet lang, want ik werd nog geen uur later gebeld of ik een verwijzing wilde halen voor een foto van zijn linker hand.
Inpakken en nog niet wegwezen
Je moet je voorstellen dat op dat moment de vakantie al was begonnen, en dat Robbert met open vouwwagen voor de deur alles aan het inpakken was. Terwijl ik met Michael direct de verwijzing ging halen en toch maar snel even een foto liet maken. Je zou verwachten dat je deze uitslag ergens halverwege Frankrijk dan zou kunnen verwachten maar om half 5 werd ik gebeld. Zijn skeletleeftijd was aanzienlijk hoger dan zijn daadwerkelijke leeftijd en dit kon meerdere oorzaken hebben. Aangezien het verschil zo groot was moest er medisch onderzoek komen en was het afwachten wat daar weer uit zou komen. De dokter had zelf al contact gehad met het ziekenhuis, en ik moest direct de volgende ochtend het ziekenhuis bellen voor een afspraak met een endocrinoloog. De vouwwagen nog voor de deur wachtend, en Robbert heen en weer slepend met camping artikelen moest ik nu gaan vertellen wat de dokter had gezegd en ik moet eerlijk zeggen dat dat zwaar viel
Twee keer zorgen
Zoals jullie weten is er Luna ook best wel wat, dus voor haar hebben we over het algemeen vaak al veel zorg. Echter kwam Michael daar nu bij en dat voelde als een hele zware dobber. Niet voor mijzelf maar gewoon omdat je niet wilt dat beide kinderen dingen en onderzoeken moeten die je eigenlijk niet wilt. Dat je zo graag wilt dat het gewoon goed is en dat het allemaal gewoon niet zo is. Natuurlijk weet ik dat het niet zo werkt en dat ik niet meteen van het ergste moest uitgaan. Maar het eerste uur, misschien wel de eerste 2 dagen deed ik dat wel. Het viel zo rauw op ons dak, ik had zo verwacht dat er niks uit zou komen en ineens was er zoveel onbekend in 1 dag.
Wat gaan we doen?
De twijfel of we nog wel moesten gaan was zo groot, moesten we niet blijven om het uit te laten zoeken. Moest ik niet een spoedafspraak dan meteen morgen, en wat gaan ze dan allemaal doen. Hormonen prikken, MRI, nog meer lichamelijk onderzoek. Wat stond hem nog meer te wachten? Die nacht heb ik amper geslapen en klokslag 9 uur hing ik bij de afdeling kindergeneeskunde aan de telefoon. Legde het verhaal uit, ze zag zelf ook de doorverwijzing. Aanmerking van de endocrinoloog stond er ook bij en toen vertelde ik over onze vakantie. We zouden vannacht vertrekken maar wat nu? Ze zei volmondig direct ”Jullie moeten gaan!, wat er zit, zit er niet net… Dit is iets wat al langer speelt. Probeer los te laten, genieten met elkaar en we maken een afspraak voor erna.” Het liefste wilde ik er tegen in gaan, eisen om toch eerder te mogen. Maar ze had gelijk, niks is op dit moment anders. Het enige wat in een klap anders is dat, of dat dan al mogelijk was. Dat je nog dankbaarder bent voor alles om je heen, je kinderen, familie, gezondheid alles weegt ineens nog zoveel zwaarder. Maar we gaan..op vakantie!
Vakantie
Alle remmen los vakantie was het wel, er was niks te gek, alles kon en mocht en nee was er bijna niet bij. Van bijna dagelijks in Disneyland, naar bijna dagelijks uit eten, lekker zwemmen, uitjes en alles wat ze wouden werd gekocht. Ja we hebben ze idioot verwend. En nee dat lost het niet op, maar wat was het fijn om te kunnen doen. Zorgeloos op vakantie, het lukte, we hebben zo enorm genoten. Ver van alles weg!
Terug in Nederland
En dan kom je terug, niet zonder slag of stoot overigens (Kregen een klapband met de vouwwagen en alle huisraad en zelfs de laptop vloog over de snelweg). Maar verder dan dat waren we weer veilig terug in ons eigen huis. Maandag begon dus ook direct de dingen die moesten gebeuren. Uitgebreid bloed onderzoek, hormoon onderzoek. En Michael die ineens toen hij mee mocht wandelen omdat hij een cadeautje had verdiend aangaf dat hij flauw ging valllen. Ogen wegrollend en totaal bezweet legden we hem neer. Het was teveel, de stress, het idee dat hem wel iets zou kunnen mankeren en wat er daarna zou gebeuren. Ik heb hem op dit moment alleen vertelt dat hij ”grote botjes” heeft, en dat de dokter graag wil weten hoe dat nou komt.
Op bezoek in het ziekenhuis
Niet lang na het bloedonderzoek was het tijd om zelf een bezoekje samen te brengen in het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat Michael zijn skeletleeftijd 2 jaar ouder was dan dat hij zelf is en dat dat behoorlijk is. Ook zagen ze in zijn lengte een grote spurt en was het van belang dat er nader dingen onderzocht werden. Zo keken ze lichamelijk naar van alles, en onderzochten ze onze en zijn lengtes. 3 dokters sterk zaten tegenover ons, met ladingen aan vragen. Michael met ladingen aan vragen terug. En daarbij het antwoord toen een van de artsen vroeg wat hij wilde worden. ” Ik ga een pilletje ontwikkelen waardoor mijn papa en mama niet dood gaan en andere mensen”. ”De dokter reageerde gevat, nou daar gaat mijn baan Michael!”. Met twee van zijn lievelingsknuffels onder zijn armen heeft hij alle onderzoeken doorstaan, we waren en zijn zo onwijs trots op hem.
Wachten
Weken, heel veel weken hebben wij moeten wachten tot we ook maar iets hoorden. En toen we iets hoorden, vertelde de arts dat nog niet alles binnen was en moesten we opnieuw weer wachten. Geduld is niet mijn sterkste karakter eigenschap, maar dit was echt absurd lang! Uiteindelijk kwam dan het verlossende antwoord, of eigenlijk niet echt verlossend maar wel meer duidelijkheid. Over 2 maanden moeten we in ieder geval weer terug voor aanvullend onderzoek. We weten dat hij ”grote botjes” heeft. Verder moeten we nog maar afwachten wat we over een aantal weken nog meer te horen krijgen. Fingers crossed!
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024