Omdat ik het ''anders'' wil doen

Enkele maanden geleden vertelde mijn moeder me dat ze merkte dat ik aan het veranderen was. Ze kon niet precies zeggen hoe, maar het was zeker anders dan voorheen. “Anders” is eigenlijk een beetje vaag, maar het klopte wel. Naarmate je ouder wordt, krijg je vaak nieuwe inzichten en ga je meer nadenken over je verleden. Soms gebeurt dat omdat je dat zelf wilt, maar soms word je ook herinnerd aan je geschiedenis en oude gewoontes door bepaalde gebeurtenissen. In deze blog wil ik mijn inzichten delen over familie en patronen, en hoe ik daarmee omga.

Inzicht

Maanden geleden, misschien zelfs langer, las ik een artikel over familie, je eigen geschiedenis en de patronen die je doorgeeft. Het was een interessant artikel, en het opende ook mijn ogen, want veel van wat ik in stand hield, wilde ik helemaal niet doorgeven aan mijn kinderen. Maar hoe doorbreek je een patroon als je er zelf nog aan verbonden bent?

Herkennen van patronen

Het begon eigenlijk voor mij met het herkennen van oude patronen. Dit deed ik door bewust te kijken naar situaties waarin ik met mijn familie was. Je herkent je oude patronen namelijk het snelst als je je bevindt op een plek waar ze ooit zijn ontstaan. Die van mij zijn ontstaan in mijn ouderlijk huis en, na meer dan 20 jaar samen, ook in mijn schoonfamilie. Dit is eigenlijk wel logisch, omdat je met hen opgroeit als je al zo jong bij elkaar komt.

Familieopstelling

Een familieopstelling kun je op verschillende manieren doen. Het kan je meer perspectief geven, bijvoorbeeld over hoe je jezelf ziet in verhouding tot familieleden. Maar je kunt het ook bewust in een opstelling zetten om te zien wat je achterlaat en wat je wel hebt meegenomen, en of je dit wel of niet aan je kinderen wilt doorgeven.

Mildheid voor je geschiedenis

Als er iets is wat niet helpt, is het kijken met boosheid naar je eigen geschiedenis. Dit zorgt er namelijk voor dat je alles wat je is overkomen, macht geeft. En eigenlijk is het juist zo belangrijk om zelf de macht in handen te hebben. Dus om je geschiedenis een deel van jou te laten zijn, is het belangrijk om te kijken naar welke stukken je belangrijk vindt om mee te nemen. Dit kunnen ook pijnlijke herinneringen zijn, want ook deze hebben mij gevormd tot wie ik nu ben.

Denken vanuit het goede

Ik denk vooral in het goede. Mijn ouders en familie hebben ook altijd alles met de beste intenties gedaan. Echter is dit door omstandigheden, eigen geschiedenis of onvermogen soms niet altijd gegaan zoals ik eigenlijk nodig had. Het heeft geen zin om hier met boosheid op terug te kijken. Het is eerder een stukje rouwen om wat er niet was of wat ik zo graag anders had gewild.

Ontdekken

Ik heb inmiddels een lange lijst gemaakt met al mijn bagage en patronen die ik deels wil behouden, maar waarvan ik ook een deel niet meer in mijn leven wil. Nu klinkt het eenvoudig: lijst maken, weten wat je wilt, ontdekken wat je ervoor nodig hebt en doorpakken. Was het maar zo eenvoudig! Het herkennen is stap één, het ontdekken van wat het met je doet is stap twee, en dan kun je eens gaan kijken hoe je het mogelijk kunt doorbreken.

Doorbreken

En nu komt het lastigste gedeelte, of laat mij het uitdagend noemen. Patronen zijn vaak ingesleten, de paden in je hersenen zijn al aardig geasfalteerd en het kost aardig wat gedragsverandering om nieuwe wegen te kiezen. Dit doe je niet in een dag, niet in een maand en soms niet eens in een half jaar. Het is een proces van vallen en opstaan, waarin ik mijn doel niet uit het oog mag verliezen: het doorbreken van patronen die niet van mij zijn.

Valkuilen

Mijn grootste valkuil is het willen redden, geen ruzies willen en, als het dan toch zover komt, het zo snel mogelijk willen oplossen. Tot een maand geleden kon ik het gevoel van onmacht niet verdragen. Het niet kunnen oplossen of helpen voelde alsof ik faalde. Ik weet inmiddels waar het vandaan komt, dat ik wil redden. Ik wilde vroeger, toen ik mijn eigen traumatische ervaringen meemaakte, zelf ook gered worden uit de situatie. Echter gebeurde dat niet, en heb ik mezelf aangeleerd dat ik iedereen om me heen moet redden, want anders komt er niemand en redden ze het misschien wel niet alleen. Gekke gedachte eigenlijk, want hoe kan ik nou in mijn eentje iedereen continu op de been houden? Elke hobbel wegschoffelen? Zonder dat het ten koste gaat van mijzelf?

Familiesysteem

Mijn afkomst en geschiedenis kan ik niet veranderen. Echter, wat ik ermee doe en wat ik aan mijn kinderen wil doorgeven, kan ik wel veranderen. Ik heb namelijk altijd de keuze om het anders te doen en voor mezelf te kiezen. Het familiesysteem waar ik deel van uitmaak, net als iedereen, maakt nog steeds deel uit van mijn leven, maar wel op mijn eigen tempo, wanneer ik dat wil, en hoe ik dat wil, met mildheid en respect voor anderen, maar vooral ook met mildheid en respect voor mezelf.