Als moeder van een 13-jarige dochter word je vanzelf in allerlei nieuwe werelden meegetrokken. TikTok, woorden waarvan ik de betekenis pas na de derde keer doorheb, en dus ook K-pop. Wat begon als iets waarvan ik vooral dacht: wat een drukte, is inmiddels een van mijn favoriete muziek genres. En dat had ik echt nooit verwacht.
Hoe het begon
Luna kwam via één van haar beste vriendinnetjes in aanraking met K-pop. Vanaf dat moment stond het hier thuis non-stop aan. Stray Kids, Enhypen, Jungkook, Bigbang, Kickflip, Block B, P1Harmony, TXT… ik kende de namen ineens allemaal, of in ieder geval van horen zeggen. En dat horen gebeurde vaak. Dezelfde nummers keer op keer. In het begin vond ik het vooral veel. Veel geluid, veel energie, veel herhaling. Ik kon er niet zoveel mee en dacht dat het wel een fase zou zijn, naja eerlijk gezegd hoopte ik zelfs dat het maar een fase zou zijn haha.
De avond dat het veranderde
Eigenlijk heb ik een jaar lang de muziek af en toe een kleeeinnn beetje vervloekt, tot Luna naar Stray Kids mocht in de Arena, samen met datzelfde vriendinnetje waar alles mee begon en waar ze ook het kaartje door had kunnen kopen. Haar moeder en ik bleven gezellig samen buiten wachten, op de stoeprand. Je hoorde alles van buitenaf, en eerlijk gezegd… het was gewoon goed. De sfeer was warm en gemoedelijk, buiten zelfs al. Natuurlijk hoorde je gegil van binnenuit, maar daar keek ik inmiddels niet meer van op. Wat me vooral opviel, was de diversiteit in het publiek. Ik zag niet alleen tieners, maar ook twintigers, dertigers, veertigers en zelfs mensen die duidelijk de vijftig gepasseerd waren. Jongens, meiden, iedereen liep daar door elkaar. K-pop bleek helemaal niet alleen iets te zijn waar je een bepaalde leeftijd voor moet hebben (al zaten er heus heeeeel wat ouders met ons samen buiten op de stoeprand te wachten). Het was mooi om te zien hoe het mensen verbindt. En terwijl ik daar zat, hoorde ik ook nummers die ik nog niet kende. En ik vond ze goed, geheel onverwacht overigens. Het liefste wilde ik ook gewoon even binnen spieken, maar helaas kon dat niet.
Van stoeprand naar fan
Sinds Luna haar concert luister ik heel eerlijk gezegd wel dagelijks naar K-pop. Vooral Stray Kids heeft mijn voorkeur op dit moment. Hun laatste album, KARMA, draai ik een beeeetje vaak, tot ergernis van Luna haar grote broer Michael (sorry!) . Vooral de rustigere nummers vind ik heerlijk tijdens het koken, in de auto of als ik bezig ben in huis. Wat ik er zo fijn aan vind, is niet alleen de muziek, maar ook de hele sfeer eromheen. De community is warm en liefdevol. Luna spaart nu de fysieke albums, en daar zitten fotoboekjes, kaartjes en stickers bij. Alles is mooi verzorgd. Fans wisselen onderling kaartjes uit, er is een soort gunfactor die je niet vaak ziet in andere fanwerelden. Het is niet alleen een genre, het is bijna een cultuur op zich.
Luna vindt het geweldig
Luna vindt het fantastisch dat ik het ook leuk ben gaan vinden. Ze zegt regelmatig dat ze me een echte STAY heeft gemaakt, zo noemen fans van Stray Kids zichzelf. Ze vindt het vooral heel leuk dat we het samen kunnen delen. Soms stuurt ze me een nummer met de tekst: “Deze is echt wat voor jou, mam.” En dan luister ik ook. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat oprecht leuk vind. Het is bijzonder om als moeder en dochter zoiets te kunnen delen. Zeker als je kind dertien is, en er normaal gesproken vooral veel werelden uit elkaar lijken te liggen.
Had je me dit een paar jaar geleden gevraagd…
… dan had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Maar ik heb altijd al veel met muziek gehad, en ik sta open voor verschillende stijlen. K-pop stond nooit op mijn radar, tot het er ineens was. En nu kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat het er niet is. Ik merk soms dat mensen in mijn leeftijdscategorie het misschien een beetje vreemd vinden. Of ze begrijpen het niet. Dat hoeft ook niet. Muziek is persoonlijk. Maar ik geloof echt dat je ergens pas iets van kunt vinden als je het een kans hebt gegeven.
Een tip voor andere ouders
Voor de ouders die denken: het is niks voor mij, zeg ik: probeer het gewoon eens. Zet een album op. Laat een playlist meelopen. Misschien is het niks, dat kan. Maar misschien verrast het je. Misschien word je net als ik gewoon fan. En dan is het ineens niet meer alleen de wereld van je kind. Dan is het ook een beetje de jouwe geworden, en kun je samen deze passie delen.
