Ik zeg het zo vaak tegen mijn vriendinnen en zelfs op mijn werk tegen collega´s of ouders. Het sleutelwoord is loslaten! Niet dwangmatig ze alles laten proeven, want ze moeten uiteindelijk wel alles lusten toch? Of de gehele dag door achter de kinderen hun speelgoed aan rennen. Nee, gewoon loslaten.
Het klinkt als een heel goed motto, loslaten… maar ik betrap mijzelf er te vaak op dat ik me helemaal niet aan mijn eigen motto hou.
Voorbeeld; Mijn kinderen spelen graag met Duplo, een complete treinbaan wordt door mijn zoon in een mum van tijd gerealiseerd en mijn dochter speelt her en der om hem heen met een aantal blokjes. Voor je het weet ligt de complete bak om en spelen ze met de helft van de inhoudt. Het lijkt dan al snel een rommeltje in huis, dus ik zo netjes als ik probeer te zijn in ons huishouden ruim direct dat deel weer op. Waarna mijn dochter rustig weer alles uit de bak haalt, omdat ze toevallig net op dat moment had bedacht dat ze toch wel meer blokjes nodig had. Op dat moment realiseer ik mijzelf weer dat ik me niet hou aan mijn eigen motto loslaten, het is namelijk totaal nutteloos om tussendoor speelgoed te gaan ruimen. Buiten dat ze na afloop het heel goed zelf kunnen opruimen, hou ik mijzelf op een dag teveel bezig met het feit dat alles maar netjes ´´hoort´´ te zijn. En de tijd die ik met ze heb dus verloren gaat, aan poetsen, schoonmaken en opruimen. Tip voor mijzelf, niet doen dus!
Maar ook met andere dingen merk ik dat ik me stelselmatig vasthoudt aan hoe het zou ‘’moeten’’, bijvoorbeeld met het aan tafel blijven zitten als iedereen eet. 7 dagen per week verwacht ik dat mijn kinderen blijven zitten tot ook wij uitgegeten zijn, wat betekend uitgegeten en tussendoor eindeloze verhalen met elkaar gewisseld hebben. Mijn kinderen zijn dit ondertussen gewend, maar eigenlijk is het voor hun nog vaak een uitdaging. Dus heb ik onder het mom van loslaten een nieuwe regel bedacht, door de weeks eten we met z´n allen aan tafel, en blijft iedereen zitten tot we allemaal klaar zijn. In het weekend mogen hun aan hun eigen tafel met een filmpje eten. Het grappige is, ze vinden het geweldig om even niet te wachten maar rustig te kunnen kijken en eten tegelijk. En door de week heen, is het helemaal geen gedoe meer aan tafel.
Ik heb gemerkt, dat loslaten in welke vorm dan ook je als moeder adem kan geven. Weer even wat lucht om op een andere manier naar dingen te kunnen kijken. Of het nou in het dagritme is, wat wel iets van lucht kan gebruiken, of in dingen die je samen doet. Loslaten ga ik ook dit jaar wat meer proberen, gewoon omdat ik dat mijzelf gun!
- Een Nieuwe Start: Terug naar Saxenda - 17 april 2024
- Kleedjesmarkt Koningsdag - 10 april 2024
- Uitjes Meivakantie - 21 maart 2024