Vanmorgen toen ik met Michael onderweg was naar de huisarts omdat hij zoveel oorpijn had, kwam ik heel veel mensen tegen. Onbekenden voornamelijk die op dat moment even deel uit maken van mijn eigen wereld. In deze wereld op dat moment, had iedereen haast. Niemand vond het nodig om voorrang te verlenen,of iets kleins te delen als een glimlach. Ik heb er werkelijk niet één gezien, zelfs niet toen ik Michael ging aanmelden dat hij er was bij de huisarts.
Misschien ligt het aan het grauwe weer van vandaag dat men éxtra niet vrolijk is, maar dat niet vrolijke brengen ze dan wel gewild of ongewild in mijn wereld. Bah! Op het moment dat onze huisarts de wacht kamer binnen komt, is het goed. ”Michael Mike de Mike!”, (stoer hoor! haha) ”Kom je met mij mee?” Michael grijpt direct mijn hand vast en gaat mee naar binnen. Even in zijn oortjes kijken en klieren voelen was het plan, antibiotica kuurtje hoog nodig en een opgeluchte Michael die met een high 5 het bezoek afsluit loopt met een glimlach de deur uit.
”Lieve dokter hebben wij hé mama? ”
”Ja, lieverd toen je klein was noemde je hem ook altijd ”Dokter Feestje”.”
”Echt waar? Waarom deed ik dat dan?”
”Mama denkt dat het is omdat hij altijd zo lief voor ons is. ”
”En hij maakt leuke grapjes!”
”Ja dat doet hij zeker lieverd!”
Na dit heerlijke vrolijke momentje samen met Michael gingen we naar de apotheek voor het halen van zijn medicijn, we waren direct aan de beurt maar het duurde enorm lang. Waardoor de wachtenden achter ons begonnen met piepen en puffen en vervolgens hun beklag deden bij de balie. Jup, de ongeduldige wachtende zelfs hier in de apotheek. De haastige bestuurder die er niet bij na denkt dat jij ook deel uit maakt van het verkeer straks ook weer buiten. Ja, deze mensen maken onze wereld niet bepaald leuker helaas. Maar na even langer wachten kunnen we eindelijk weer lekker naar huis samen.
Haast en onze wereld
Ik merk de afgelopen tijd dat de wereld om ons heen ook steeds meer haast heeft. Even elkaar helpen is een grote moeite, zorg dragen voor de poep die men van hun huisdier achterlaat opruimen is een hele grote moeite, elkaar groeten op straat is vreselijk vermoeiend en zo nu en dan een wildvreemde complimenteren is natuurlijk echt not done! duh! ‘Wat denk ik wel niet’.
Maar onze wereld, die we samen met zovelen delen, zou zo veel mooier kunnen zijn als we wel meer zouden delen, elkaar meer zouden helpen en vaker met een glimlach over straat zouden lopen. Gewoon omdat we maar één leven samen met z’n allen hebben.
Normen en waarden
Het is eigenlijk zonde van mijn tijd dat ik mij juist druk maak om mensen die niet denken zoals ik denk, dus heb ik al een tijdje geleden besloten om dat niet meer te doen.. dat druk maken om anderen. Maar wat ik wel doe is onze kinderen de normen en waarden meegeven die ik zo graag in onze wereld zou willen zien.
Het is namelijk een goede eigenschap als je mensen netjes begroet, dat je iemand even helpt, dat je er voor elkaar bent, en dat je juist dingen doet die jezelf maar ook anderen blij maakt. Uiteindelijk zijn wij samen allemaal verantwoordelijk voor de wereld waarin we leven en ik weet zeker dat als iedereen samen iets meer zo zou denken als ik hier net beschreef. Dan zouden we er zeker voor kunnen zorgen dat de wereld waar onze kinderen later in leven er nét iets mooier van zal worden dan dat het nu al is.
