Voor je kinderen doe je alles. Punt.
Geen vuur is te hoog, geen berg te koud, geen zee te heet. Als het moet sta je allebei je nieren af, je rent brandende huizen binnen, zingt nachtenlang dwars door je slaapdelirium heen liedjes over hoofden, schouders, knieën en tenen, duikt met ze in van bacteriën vergeven ballenbakken. Je zet ‘Frozen’ op repeat voor je grieperige peuter, tot er alleen nog maar ‘Laat het los, laat het gaan’ uit je poriën komt.
Je hoofd is zo doordrenkt van Nijntje-lief-klein-konijntje en al te vrolijke boerderijliedjes dat je werkelijk geen idee meer hebt wat er eigenlijk in de top40 staat, welke films er in de bioscoop draaien en of je tegenwoordig naar buiten moet in een skinny of een flare-jeans.Kinderen hebben vraagt om opoffering. Afgelopen woensdag deed ik een ultieme daad van opoffering.
Ik ging met mijn dochter naar een optreden van Dirk Scheele.
De mensen die niet weten wie Dirk Scheele is die hebben ofwel geen kinderen, of hun kinderen zijn nog te klein/al te groot. Dirk is een man met een wilde bos krullen en een gitaar en permanent omhoog getakelde mondhoeken. Hij gaat gekleed in een netvliesverknetterend fel geel en groen. Dirk zingt liedjes over dieren, pantoffels of pannenkoeken. In willekeurige volgorde.
En; Dirk is blij. Heel blij. Al. Tijd.
Dirk is altijd zo blij, dat ik vermoed dat hij thuis een enorme hork is. Gewoon, vanwege de balans.
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het niet op mijn eigen initiatief was. Die eer gaat naar mijn schoonmoeder. Mijn schoonmoeder wist ‘niet echt’ wie Dirk Scheele was.
“Ik heb plekken geboekt op rij 4, lekker dichtbij het podium,” zei ze enthousiast. Vooral het vooruitzicht dat ik hem daadwerkelijk ergens mee kon raken maakte me nerveus.
Dit moet ik even uitleggen aan de hand van een voorbeeld. Ik had ooit eens een kennis die niet graag over bruggen liep omdat ze bang was. Niet voor water, niet voor instortingsgevaar, maar bang dat de impuls om haar tas in het water te gooien misschien wel sterker zou zijn dan zijzelf.
Zoiets heb ik dus met Dirk.
Begrijp me niet verkeerd, ik wens hem niets slechts toe. Maar of ik mijn ‘Te blij! Te blij! Aaargh! Te blij!’-triggers onder controle kon houden, daar durfde ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. En stel nou dat ik Dirk zomaar ineens mijn sleutelbos naar zijn hoofd zou slingeren? Ik zou Teddy levenslang traumatiseren.
Op woensdag in de krokusvakantie togen we gedrieën naar hartje Amsterdam. Ik ben dol op die stad (een tikje weemoedig vink ik altijd de bekende plekjes af in mijn hoofd waar ik pre-moederschap heb gestaan, gedanst, gelegen, gezeten of gezwalkt) en daarbij was ik nog nooit in het DeLaMar-theater geweest. Ik ben namelijk niet erg cultureel georiënteerd; ik ga los op guilty pleasures als “’t Is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente” en klassieke muziek komt bij ons alleen uit de mobile boven de box.
Niks tegen cultuur hoor, integendeel. Maar ik heb over het algemeen gewoon liever een sateetje van de grill met dikke frieten dan een 7-gangen diner met dingen op bedjes van andere dingen.
Anyway, het theater dus. Ik moet zeggen; een werkelijk prachtige plek en ook Teddy was tamelijk onder de indruk. Mijn sociologen-ogen hadden de eerste ‘moeilijke’ mensen al gespot (van die mensen die uitstralen; kijk mij eens enorm in het theater zijn) dus ik was al snel dik tevreden. Met een reteduur appelsapje nestelden we ons in een knus hoekje en keuvelden wat terwijl ik ondertussen mijn ogen goed de kost gaf.
Het aantal kinderen in de bar-area was al flink opgelopen en vrijwel allemaal hadden ze een hoog grachtengordelgehalte. Een duo sprong er al snel uit; een broertje en een zusje op stap met oma, die die ochtend overduidelijk had ontbeten met hete aardappels. Er was er eentje blijven steken. Sjiek-de-friemel.
“Isolde!” riep ze steeds met sjiek accent en op een net-niet sjiek volume. “Niet doen! Isolde, neenee Isolde, niet zo rennen. I SOL DE!”
Hoe het broertje heette is me even ontgaan, laten we hem hier voor het gemak even ‘Tristan’ noemen.
Tristan made my day toen hij even uit het oog verdween en daarna half ontkleed, in een broek en een oude-mannen-hemd op kinderformaat, de zaal weer inkwam waardoor oma op een holletje en met een verhit hoofd achter hem aan moest. Haar strak geregisseerde boblijn schudde ervan.
Hoe de confrontatie met Dirk ook zou verlopen, deze gouden observaties waren alvast in the pocket. En toen mochten we de zaal in. (Note to self: na afloop van een kindervoorstelling bij de deur gaan staan met handjes valium. Lucratieve business.)
Een uurtje later had ik mijn dochters ogen groot zien worden toen het zaallicht uit ging, had ik haar enthousiast “Achter je! Achter je!” horen krijsen toen Dirk zogenaamd de boef niet kon vinden en had ik haar met dat kleine kippenkontje van d’r zien schudden op de maat van de muziek. Van die hele Dirk had ik eigenlijk nul last gehad.
Dat kwam overigens in de dagen daarna, toen Dirk onderwerp van elk gesprek was.
Oma had Teddy ook nog verwend met het ‘Dirk Scheele Veel te Blije Verhaaltjes en Liedjes boek’ waar grandmaster Dirk himself als kers op de taart nog een blij verhaaltje en een handtekening in zette.
Toen we later die avond in alle rust nog eens goed keken, zagen we dat Dirk zijn naam had voorzien van een nogal dubieus tekeningetje.
“Oh wacht,” zei Pieter, turend door zijn oogharen. “Het is een gitaar.”
En ineens zag ik voor me hoe Dirk, een volwassen man met als core business het vermaken van peuters, met een satanisch genoegen al zijn handtekeningen voorziet van een fallusvormig muziekinstrument.
En ik denk; ik snap dat.
Dus nou ja. Puntje voor Dirk.
Koken vind ik een uitdaging. Oh, en ik schrijf. Vaak.
- Shit! - 8 augustus 2021
- Gele Kwakkie, oftewel; een lofzang op de slaap - 1 augustus 2021
- Gesprek met James; nachtelijke mama-monoloog - 11 juli 2021
3 Reacties
Hahaha ik vindt het zo een vermakelijk stuk om te lezen dit! Weet alleen nog steeds niet wat ik van Dirk moet denken!
Hahahaha, heerlijk stuk weer! En eh..Was ik die kennis? 🙂
Nee, dat was je zusje! Heb jij dat ook dan..?
🙂
Reacties gesloten