Soms zit het gewoon even tegen. Niet heel erg, niet dramatisch, maar gewoon… te veel tegelijk gedaan en vooral van mijzelf gemoeten. Een beetje chaos thuis, onrust op werk, en ikzelf die er middenin staat en voel: dat ik het allemaal gewoon heel eventjes niet meer overzie.
Een jaar verder
Het is inmiddels een jaar geleden dat ik in de kliniek was. Een jaar geleden dat ik besloot: zo kan ik het niet langer. En sindsdien is er zoveel veranderd. In mijn hoofd, in mijn gevoel, in mijn manier van leven. Ik ben gegroeid, heb keuzes gemaakt die goed waren voor mij. Ik durf vaker stil te staan bij wat ik nodig heb. Ik voel me echt wel sterker, rustiger, meer mezelf. En stiekem, als het dan alweer een tijd zo goed gaat, raak je ook wel gewend aan deze nieuwe ik. Tot je toch ineens gaat wiebelen…
Wiebelen
De afgelopen weken merk ik dat het toch weer een beetje schuurt. Mijn hoofd gaat weer sneller, mijn lijf staat weer vaker in de aan-stand. En ergens vroeg ik me af: is het toeval dat het nu is? Precies een jaar later? Of wil er nog iets verwerkt worden? Heb ik toch nog een beetje ruimte nodig voor verwerking? Of is er nu ruimte om überhaupt de stap die ik heb genomen te verwerken.
Het voelt alsof mijn systeem zich herinnert hoe ik mij in die periode voelde. Alsof mijn lijf zegt: “Let op, alarmfase 10.” En ja, er is nu ook gewoon veel. Thuis met twee pubers is het soms chaos & rommelig, werk vraagt veel, Ik moet écht de aankomende weken mijn studie afronden en ik merk dat ik zelf ook onrustig ben. Ik slaap minder goed, denk veel na, pieker vooral, en zie 101 beren op de weg, en voel soms dat oude bekende gewoontes opduiken.
Ik wil niet terug
En dat is frustrerend. Want ik dacht dat ik hier overheen was. Dat ik dat hoofdstuk afgesloten had. Maar misschien werkt het gewoon niet zo. Misschien is herstel geen rechte lijn (hoewel ik dit ook wel weet). Misschien is het een slingerpad, met bochten, hobbels en af en toe een stukje terug, om daarna weer een stap vooruit te kunnen zetten. Alleen had ik zo het gevoel dat ik er was, ik had de finish gehaald toch?
Wat ik in elk geval wel weet: dit voelt niet hetzelfde als toen. Ik herken het nu. Ik voel het aankomen. En ik weet beter wat ik ermee kan. Ik hoef er niet meer tegen te vechten. Ik mag er gewoon even zijn, met alles wat ik voel. Daarom ben ik ook op tijd naar de huisarts gestapt, zodat ik niet meer van het randje kieper, maar leer balanceren zodat ik van de rand sneller weg kan stappen, en zo weer door kan. Soms in dit geval met een beetje hulp, en dat is ook helemaal niet erg.
Hier en nu
Dus ik probeer lief te zijn voor mezelf. Even wat minder moeten, wat meer ruimte maken. Terug naar de basis: rust, structuur, ademhalen. Tijd maken voor wat mij goed doet. En accepteren dat dit ook bij mijn proces hoort. Ik ben niet terug bij af. Ik ben nog steeds onderweg. En dat is oké. Misschien is dit geen terugval, maar gewoon een signaal. Een herinnering dat ik mag blijven zorgen voor mezelf. Ook als het even wat minder gaat.
