Februari 2010 gingen mijn man en ik met z’n tweetjes het ziekenhuis in, om er later met z’n drietjes uit te komen. De geboorte van onze zoon Michael was een avontuur dat ons meer dan 24 uur zou kosten, maar het was een ervaring die we nooit zullen vergeten.
Het begon allemaal op dinsdag 10 februari, een dag die helder en koud was, met een dikke laag sneeuw die de wereld bedekte. Het was vijf uur ‘s ochtends toen we ons bed uitstapten, klaar om naar het ziekenhuis te gaan voor de inleiding. We belden het ziekenhuis om zes uur om te vragen of er een kamer vrij was. Vol spanning voor wat ons te wachten stond, konden we direct terecht. Samen met mijn man en mijn moeder vertrokken we naar het ziekenhuis. Buiten was de wereld bedekt met een prachtige deken van sneeuw, een serene en stille wereld die in schril contrast stond met de storm van emoties die in ons woedde.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werden we verwelkomd in een prettige kamer, volledig in huiselijke sfeer met een koffiezetapparaat en een vriendelijke, energieke zuster van de nachtdienst die ons meteen op ons gemak stelde. De kamer was rustig en comfortabel, wat ons hielp om onze zenuwen enigszins onder controle te houden. Toch was ik ontzettend zenuwachtig; ik had geen idee wat me te wachten stond.
Toen wij ons eenmaal gesetteld hadden, kwamen de assistentes om uit te leggen wat de ingreep inhield. Ze waarschuwden ons dat een ingeleide bevalling vaak pijnlijker is en dat de weeën sneller en heviger zouden kunnen zijn. Op dat moment besloot ik het allemaal maar op me af te laten komen. Er was geen weg terug; Michael moest er toch uit!
Om 7:30 uur werd de gel ingebracht en vrijwel meteen begonnen de weeën. Het was een pijnlijk en intens gevoel dat ik nog nooit eerder had ervaren. De zusters vertelden ons dat ze over vijf uur terug zouden komen om te zien of er al ontsluiting was. Als dat niet het geval was, zouden ze een tweede dosis gel toedienen. De weeën werden steeds heviger en ik raakte uitgeput van de pijn. Mijn man en moeder waren mijn rotsen in de branding; ze masseerden urenlang mijn rug en hielden het dopje voor de hartslag recht.
De minuten kropen voorbij en de uren leken eindeloos. In de middag kwam een andere co-assistent langs. Geen tweede gel? Nee, alleen toucheren. Andere richtlijnen van een andere arts. Tot laat in de nacht moesten we aanmodderen met toucheren, rugmassages en het dragen van de pijn. Het leek alsof er geen einde aan zou komen.
Na uren kwam er eindelijk een super lollige co-assistent, Chris, die eerlijk toegaf ‘kippig’ te zijn. Ondanks haar chaotische aanpak was zij degene die uiteindelijk de tweede tube gel gaf zonder pijn te veroorzaken. Dit gaf ons een sprankje hoop in een verder uitzichtloze situatie.
Even later kwam een andere arts met de mededeling de weeën te stoppen en ons te laten slapen. De volgende dag zouden we opnieuw beginnen. Ik kreeg een shot morfine en een slaapmiddel, maar werd enorm misselijk en moest overgeven. Een half uur later kwam er weer een andere arts, die over een keizersnee begon en aangaf dat het niet goed ging met de hartslag van ons zoontje. Snel werd er apparatuur binnengebracht en ik werd aan een infuus gekoppeld. De stress was duidelijk merkbaar. Na een controle constateerde men vier centimeter ontsluiting. Snel werden de wee-opwekkers aan het infuus toegevoegd en we wachtten verder.
Even later was er weer paniek, omdat de hartslag van Michael nog meer daalde. Het vruchtwater werd gebroken en een hartslagmeter werd op het hoofd van ons mannetje aangebracht. Rond vijf uur ’s morgens begon de tijd te dringen. We werden geïnformeerd dat dokter Pernet, de gynaecoloog, uit bed was gebeld omdat Michael zich aanzienlijk minder prettig voelde in mijn buik. Er stonden inmiddels vijf mensen extra in de kamer, waaronder de gynaecoloog die mij meteen tot rust bracht. Het hartslagje van Michael daalde tot onder weeniveau. Het geluid werd uitgezet en de apparatuur werd opzij geschoven zodat ik het niet kon zien. De eerst zo huiselijke kamer veranderde in een operatiekamer.
Toen besefte ik pas dat het ook nu mis zou kunnen gaan. De gynaecoloog had een uitstraling en energie die me het gevoel gaf dat ik de hele wereld weer aan kon. Na een korte controle zei ze: “Ach meid, je hebt tien centimeter ontsluiting.” Mijn moeder riep: “Waar wachten we dan op? Dan gaan we nu werken, lieverd!” Na drie persweeën waarin ik vier tot vijf keer in één adem perste met al mijn kracht, werd ons lieve kleine mannetje binnen 23 minuten geboren!
De bevalling was pittig, 23 uur lang, maar die nacht in het ziekenhuis blijven was eigenlijk heel fijn. Lekker met ons mannetje knuffelen en vertroeteld worden door mijn man. De zorg van de zusters was geweldig, waardoor we echt zorgeloos van de eerste uurtjes met ons zoontje konden genieten.
