Onbeschadigd

Door Lettie

Mijn meisje. Iedereen loopt met haar weg, dat ligt niet aan ons. Bij het KDV wordt ze bijkans uit onze armen gerukt door de leidsters, laatst had ik haar met mijn suffe kop op een dag gebracht dat ze niet was ingeroosterd (gedoe met ruildagen) en eigenlijk mocht ze wel blijven omdat ze zo’n heerlijk blij meisje is. Daarnet stak ze voor het eerst over. Onbezonnen en onbevreesd stapte ze, met haar kleine handje stevig in de mijne, het zebrapad op. Steeds keek ze even naar me op, lachend, goedkeuring en zelfvertrouwen zoekend.

Ik besefte me ineens dat dit kleine meisje, dreumesje, mensje, zo ontzettend lief en makkelijk is omdat ze onbeschadigd is. Nimh is nog nooit echt ziek geweest, wordt gekoesterd, geknuffeld, omhelst, verzorgd, gepamperd (al zijn de luiers van het Kruidvat ook prima) en we laten haar dag in dag uit merken hoeveel we van haar houden en hoe blij we met haar zijn. Daarnaast zijn we consequent en stellen we grenzen zodat ze leert, ontwikkelt en zich serieus genomen voelt. Mijn huis is niet altijd even netjes en schoon en we kibbelen soms flink maar ze is altijd veilig en ze gaat altijd voor op ons.

Een vriendin van mij heeft een bovenbuurvrouw die haar twee kinderen mishandelt, kleineert, uitscheld en slaat. Omdat het behoorlijk wat gevolgen heeft om Veilig Thuis te bellen, zeker als het je valse buurvrouw betreft, durfde haar huisgenoot die het al veel langer meekrijgt, eigenlijk geen melding te maken. Maar zoals ik subtiel opmerkte, voor je het weet gooit ze in een woedende bui een kind van het balkon en dan heb jij je hele leven spijt. Elk uur dat een kind gebroken wordt is er een teveel. Ze hebben gebeld en mijn vriendin lust buurvrouw rauw ondertussen. Ik snap die emotie helemaal. Van kindertjes blijf je af. Sinds ik zelf moeder ben maken nare berichten over kleintjes me kotsmisselijk. Hoe ben je in staat om een jong, weerloos wezen iets aan te doen? Het antwoord is heel simpel; je bent dan zelf flink beschadigd en hebt hulp nodig. Vaak zie je in reacties op Social Media de meest afschuwelijke verwensingen aan het adres van daders van mishandeling, en ook die emotie is geheel te begrijpen, Toch heb ik iets anders geleerd, hoe onmachtig en woest het me ook maakt.

Ik was als achtjarige in de Efteling met mijn mama en een vader gaf zijn zoon een flinke afranseling, en plein publique. Ik werd daar zo woedend van dat ik de man de meest nare dingen toewenste, uiteraard niet midden zijn gezicht maar naar mijn moeder uitte ik me stevig. Zij heeft me toen geleerd dat op het moment dat ik zoiets zie of hoor ik met liefde aan zo iemand moet denken. Dat klinkt misschien zweverig maar het is wel logisch. Alle extra negatieve aandacht en energie voeden de al aanwezige woede alleen maar.

In de bus kwam een keer een mooie Marokkaanse meid binnen met twee kindjes in een dubbele kinderwagen. Ze was moe en boos. Heel boos. Ik keek naar het jongste zoontje dat werkelijk adembenemend prachtige ogen had. Onderwijl rukte zij nijdig zijn lolly uit zijn handjes omdat hij die met plastic en al probeerde op te eten. Ik keek naar haar en zei, overigens volkomen gemeend, ‘Wat een mooi kindje heb je!’. Ze keek me verbijsterd aan, keek even met totaal andere ogen naar haar, vast soms bloedvervelende, zoontje en er brak een warme glimlach door. Een lief, oprecht compliment of een bemoedigende knik werkt beter dan negatieve blikken en slechte gedachten. Al denk je alleen maar met een beetje warmte aan iemand die zich zo misdraagt, vuur met vuur bestrijden werkt nu eenmaal niet en met azijn vang je geen beestjes, hooguit hele zure.

Ooit zat ik in de tram op weg naar Delft. Er zat een blond, bleek mannetje van een maand of 18 in een vieze afgetrapte buggy. Hij had een matje in zijn nek en een flink blauw oog. De vrouw die bij hem was leek me een verzorgster, niet zijn moeder, en alles straalde liefdeloosheid uit.  Ik kon ze bespieden omdat ik een zonnebril op had.

Uit het niets pakte ze onverwacht met haar nagels een velletje van zijn nekje, draaide dat om en kneep uit alle macht. En nu komt het ergste. Hij huiverde alleen maar. Ik kon alleen maar huilen, hij was het punt van huilen al lang voorbij. Als je je afvraagt waar gestoorde, zieke types vandaan komen, dan heb je daar je antwoord. Als je een kindje dat onbeschadigd is langzaam afbreekt dan krijg je de volgende psychopaat in de rij.

Als je mishandeling ziet of vermoed, misbruik denkt te herkennen, ziet of hoort dat kindjes gekleineerd, getreiterd en bang gemaakt worden, bel Veilig Thuis. Vraag advies, overleg je twijfels en trek aan de bel. Ze bieden hulp aan iedereen in het gezin en halen kinderen niet zomaar weg. Ook kan je de school van de kinderen benaderen. Elk kind verdient het om zo lang mogelijk onbeschadigd te blijven en om te helen als ze wel beschadigd zijn. Want dat jongetje in de tram naar Delft daar heb ik toen niets mee gedaan en daar heb ik al vijf jaar intens veel spijt van.

Voor meer informatie, kun je kijken op de website van Veilig thuis: www.vooreenveiligthuis.nl

Lettie
Laatste berichten van Lettie (alles zien)

You may also like

3 Reacties

Carol 27 november 2017 - 13:47

Ik lees dit prachtig eerlijk en wijze verhaal en voel tranen in mijn ogen. Lang, lang geleden, misschien wel 35 jaar, liep ik op de Haagse markt. Twee jonge opvallende vrouwen, je noemde dat toen ‘ordinair’, met een kind van een jaar of 5/6. Hij met een Intens wit gezichtje, vies en mager met een bijna kaal hoofd met hier en daar een plukje lang haar. Ik kon mijn ogen er niet van los maken en zag hoe de moeder vanuit t niets een plukje pakte en daar hard aan trok. Ik zag in een keer t hele plaatje. De harde saditische trek rond de mond van de vrouw en t ineenkrimpende jongenslijfje.Deze vrouw trok stelselmatig zijn haren uit t hoofd.
Nooit ben ik dit beeld vergeten en vaak heb ik aan dit kind moeten denken, die nu zelf misschien vader is. Ik kon hem toen niet helpen..vraag ik mij af? Ik had dat wel moeten doen.. hoe? Ik weet t niet. Een scene op de markt?
Ja, spijt heb ik wel maar vooral compassie.Compassie voor beiden. Als liefde een doorgeefsysteem is, is liefdeloosheid dat ook.Wat geef jij jouw kinderen mee en wat heb jij zelf in jouw jeugd meegekregen?
Heb erbarmen ook al klinkt dit wollig. Compassie en liefde kun met altijd in gedachten sturen naar al dit, zich herhalend, leed in de wereld.

Lettie 27 november 2017 - 13:55

:’) Gelukkig ben jij die mama die mij geleerd heeft om liefde te hebben, zlefs voor dit soort soort mensen. Of misschien wel juist. LH

Irene 27 november 2017 - 21:04

Prachtig, Let!!

Reacties gesloten

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten