Mijn meisje. Iedereen loopt met haar weg, dat ligt niet aan ons. Bij het KDV wordt ze bijkans uit onze armen gerukt door de leidsters, laatst had ik haar met mijn suffe kop op een dag gebracht dat ze niet was ingeroosterd (gedoe met ruildagen) en eigenlijk mocht ze wel blijven omdat ze zo’n heerlijk blij meisje is. Daarnet stak ze voor het eerst over. Onbezonnen en onbevreesd stapte ze, met haar kleine handje stevig in de mijne, het zebrapad op. Steeds keek ze even naar me op, lachend, goedkeuring en zelfvertrouwen zoekend.
